ΘΗΛΥΚΟ ΑΛΛΑ "ΚΡΥΟ" "GHOSTBUSTER"

Το 1984 το αυθεντικό "Ghostbusters" του Ivan Reitman είχε γίνει μια από τις χαρακτηριστικότερες και πιο πετυχημένες ταινίες των 80ς (του εμπορικού σινεμά εννοώ προφανώς). Τριαντατόσα χρόνια μετά, το 2016, το αδηφάγο και σαφέστατα πάσχον από έλλειψη φαντασίας Χόλιγουντ αποφασίζει να φτιάξει κάτι σαν ριμέικ ή επανεκκίνηση ή όπως θέλετε (σιγά μην το άφηνε δηλαδή. Απορώ που δεν το "πείραξε" τόσα χρόνια). Έτσι αναλαμβάνει ο Paul Feig του "Spy" και το καινούρο "Ghostbusters" είναι έτοιμο.
Η βασική ιδέα είναι εδώ το πρωτότυπο καστ να γίνει θηλυκό. Οι νέες Ghostbusters είναι τρεις αρχικά και τέσσερις εν τέλει γυναίκες. Οι δύο απ' αυτές πιστεύουν στο μεταφυσικό και θέλουν να "πιάσουν" φαντάσματα για να αποδείξουν ότι υπάρχουν, αλλά δεν τα πολυκαταφέρνουν. Η τρίτη θέλει να γίνει σοβαρή επιστήμονας και να διδάξει σε πανεπιστήμιο, το παρελθόν όμως δεν την αφήνει. Έτσι, με την προσθήκη και μιας πρώην εργαζόμενης στο μετρό (α, ναι, υπάρχει και ο σέξι αλλά πανηλίθιος βοηθός) θα γίνουν η ομάδα Ghostbusters, η μόνη ικανή να αντιμετωπίσει μια εισβολή φαντασμάτων στη Νέα Υόρκη.
Υποτίθεται ότι η ταινία πρέπει να είναι ξεκαρδιστική (και φεμινιστική) κωμωδία. Προσωπικά μου φάνηκε απίστευτα κρύα ή, εν πάσει περιπτώσει, με ελάχιστα αστεία γέλασα. Το χιούμορ είναι, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα, πολύ χοντρό, ενώ η ιστορία λίγο - πολύ μένει πιστή στην παλιά ταινία. Φυσικά υπάρχουν πολλές κινηματογραφικές αναφορές (και πού δεν υπάρχουν τελευταία), κυρίως βεβαίως στο φιλμ του 84. Ακόμα και οι Ακρόιντ, Μάρεϊ και Σιγκούρνι Γουίβερ θα κάνουν τις cameo εμφανίσεις τους για να "κλείσουν το μάτι", υποτίθεται, στον θεατή. Ωστόσο βρήκα τα πάντα "εύκολα", το φιλμ ασύνδετο, κάπως σαν αχταρμάς, το σενάριο αφελές (είναι πολύ εύκολο, ας πούμε, κάθε τρεις και λίγο η επιστήμονας της ομάδας να ξεπετά ένα νέο υπερόπλο εναντίον των φαντασμάτων ξεφουρνίζοντας επιστημονικοφανείς ατάκες. Ίσως είναι αστείο αρχικά, γρήγορα όμως γίνεται βαρετή επανάληψη). Βρήκα επίσης τις ηθοποιίες πολύ κακές ή, για να επαναλάβω τη λέξη που χρησιμοποίησα πριν, κρύες. Όσο για τις τελευταίες σκηνές, εντάξει, τα εύκολα και κατά κόρον χρησιμοποιούμενα ψηφιακά εφέ μετατρέπουν το Μανχάταν σε κάτι σαν λούνα παρκ με φαντάσματα που πετούν και τρέχουν παντού. Και φυσικά, όλο αυτό το πανηγύρι δεν μπορεί να μας δώσει ούτε κατά διάνοια μια μικρή έστω ανατριχίλα.
Εντάξει, έχω συχνότατα τις αντιρήσεις μου στα ριμέικ, ειδικά αυτό εδώ όμως το βρήκα εντελώς ανέμπνευστο και, από άποψη χιούμορ τουλάχιστον, κακόγουστο. Και μια που μιλάμε για το δίδυμο Feig - McCarthy, το προηγούμενο "Spy", ενώ διέθετε σχετικά παρόμοιο χιούμορ, με διασκέδασε πολύ περισσότερο.