ΟΝΤΩΣ "I SAW THE DEVIL"

 

Το "I Saw the Devil" που γύρισε το 2010 ο κορεάτης Jee-Woon Kim είναι ένα εξαιρετικά βίαιο και άγριο θρίλερ, που φτάνει στα όρια της βαρβαροτητας, από αυτά που μόνο οι κορεάτες μπορούν να γυρίσουν.

Ένας απεχθής σίριαλ κίλερ δολοφονεί με απάνθρωπο τρόπο την κοπέλα ενός αστυνομικού, η οποία τυγχάνει να είναι και κόρη συνταξιούχου επίσης αστυνομικού. Ο συντετριμένος νεαρός ορκίζεται να πιάσει τον δολοφόνο μόνος του και παρατά κάθε τι άλλο στην προσπάθειά του. Ακόμα περισσότερο: Δεν του φτάνει να τον συλλάβει ή απλά να τον σκοτώσει. Ορκίζεται να του προκαλέσει τον ίδιο πόνο που αυτός έχει προκαλέσει στα θύματά του. Αυτή θα είναι η τέλεια εκδίκηση. Ένας εφιαλτικό κυνηγητό ξεκινά.

Πρόκειται για ένα άγριο θρίλερ και μάλιστα διάρκειας 2 ωρών 23 λεπτών! Μπροστά στον δολοφόνο του φιλμ οι διάφοροι Χάνιμπαλ κλπ. μοιάζουν κομψοί και ευγενείς. Ο θεατής μπορεί να τους συμπαθήσει κατά βάθος ή να θαυμάσει την ευφυία ενός Χάνιμπαλ. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Ο δολοφόνος είναι απλώς κτηνώδης, ωμός, εντελώς άνευ λόγου. Το Κακό προσωποποιημένο, δίχως τον παραμικρό εξωραϊσμό. Απλώς ένα ανθρωπόμορφο κτήνος. Γι' αυτό και η παρακολούθηση της ταινίας, παρά το ότι κρατά απόλυτα τον θεατή, γίνεται σχεδόν αφόρητη. Φυσικά ο προβληματισμός εδώ είναι ότι το πάθος για εκδίκηση θα μετατρέψει τον αρχικά ευαίσθητο, ερωτευμένο αστυνομικό σε ένα παρόμοιο κτήνος, που σκαρφίζεται ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί για να τιμωρήσει με το ίδιο νόμιασμα το τέρας. Στο μεταξύ όμως η εμμονή του αυτή θα σκορπίσει γύρω του τη φρίκη και το θάνατο σε πλήθος αθώους. Οπότε; Τελικά διώκτης και διωκόμενος - ή μάλλον το τέρας και ο κυνηγός του τέρατος - είναι φτιαγμένοι και οι δύο από την ίδια πάστα; Είναι και οι δύο τέρατα; Το φοβερό μάλιστα είναι ότι ο αστυνομικός γνωρίζει από την αρχή ότι θα μετατραπέι και ο ίδιος σε τέρας. Του το λένε άλλωστε οι φίλοι του. Δεν τον νοιάζει όμως. Πάνω απ' όλα η εκδίκηση.

Τι είναι αυτό που κάνει τις κορεάτικες ταινίες τόσο πιο "άρρωστες" και ανησυχητικές σε σχέση με τις δυτικές; Είναι αυτός ο ωμός ρεαλισμός που διαθέτουν. Δεν εννοώ μόνο τον σπλάτερ ρεαλισμό. Εννοώ την ωμότητα, τη βρωμιά και την ασχήμια του ίδιου του περιβάλλοντος, των προσώπων και των ρούχων, των χώρων, του ασφυκτικού αστικού (ή μη) τοπίου, των εσωτερικών... Καμία "άρρωστη" γραφικότητα, όπως στα δυτικά αντίστοιχα φιλμ, κανένα επιμελώς φτιαγμένο τρομακτικό και υποβλητικό ντεκόρ που επινόησε η ψυχοπάθεια του δολοφόνου. Εδώ όλα είναι καθημερινά, άσχημα, βρώμικα όπως η καθημερινότητα σε μια άσχημη μεγαλούπολη. 

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δείτε το (και αντέξτε το) μόνο αν γνωρίζετε το είδος. Είναι από τα αξιόλογα δείγματα. Αν όμως είστε απλώς φίλοι ανώδυνων σχετικά αμερικάνικων θρίλερ με σίριαλ κίλερς, φοβάμαι ότι θα σας ταράξει. Και... χάπι εντ; Πιο χάπι εντ; (ακόμα κι αν σε πρώτη ανάγνωση το εκλάβετε ως τέτοιο).

"A TALE OF TWO SISTERS" ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΞΕΙ

Έχω ξαναγράψει νομίζω ότι η ῾κίτρινη φυλή῾ (προς θεού, ουδείς ρατσισμός, απλώς προσδιορίζω τις χώρες από Κορέα έως Ταϊλάνδη) χειρίζεται με ένα δικό της, ανατριχιαστικό τρόπο το είδος της ταινίας τρόμου. Το κορεάτικο "A Tale of Two Sisters" που γύρισε το 2003 ο Jee-Woon Kim δεν αποτελεί εξαίρεση.
Έχουμε και πάλι να κάνουμε με δύο αδελφές (μοτίβο που φαίνετυαι ότι συγκινεί και εμπνέει τον ῾ἁνατολικό τρόμο῾). Βρίσκονται στην αρχή της εφηβείας τους, μόλις βγαίνουν από κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα όπου έμεναν έγκλειστες εξ αιτίας κάποιου τραυματικού περιστατικού που είχε συμβεί στο παρελθόν και πηγαίνουν να μείνουν σε απομονωμένο σπίτι με τον λιγομίλητο πετέρα τους και τη γυναίκα του (καταλαβαίνουμε γρήγορα ότι η μητερα τους έχει πεθάνει). Φυσικά επίσης σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με τη συμβίωση αυτή. Δεν είναι μόνο ότι η μητριά φαίνεται σκληρή και σε οξεία διαμάχη με τη μεγάλη και πιο δραστήριια αδελφή, η οποία προστατεύει τη μικρή, δεν είναι μόνο ο αμέτοχος στα πάντα πατέρας, είναι και άλλα πολά ανησυχητικά στο σπίτι... Στο τέλος, θα πω μόνο, υπάρχουν πολλές ανατροπές!
Καλογυρισμένη, δημιουργεί από την αρχή ανησυχητική και συχνά αληθινά τρομακτική ατμόσφαιρα. Με φλας μπακ μας δείχνει σιγά - σιγά τι έχει συμβεί στο παρελθόν, ενώ στο τέλος αποκλαλύπτονται πολλά. Θα σας πω όμως την αμαρτία μου: Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβει τελικά, όσο και αν προσπάθησα. Μου φάνηκαν όλα τόσο μπερδεμένα... Αναγκάστηκα λοιπόν (πρώτη φορά το κάνω) να ανατρέξω στο φιλόξενο Google για να κατανοήσω. Έλαβα λοιπόν τις πρέπουσες εξηγήσεις, αλλά θα πω και πάλι ότι δεν ικανοποιήθηκα. ΟΚ, είναι έξυπνη η ανατροπή και η φοβερή ιστορία που αποκαλύπτεται, αλλά βρήκα την όλη εξήγηση... πώς να το πω... βαρυφορτωμένη, υπερβολική, τραβηγμένη... Και έχω και πάλι ένα κενο,  που δεν θα σας πω για λόγους σπόιλερ.
Κρίμα, γιατί, επαναλαμβάνω, το φιλμ είναι καλογυρισμένο και ατμοσφαιρικό. Και θα μορούσε να είναι κάπως πιο λιτό (ως εξήγηση εννοιώ), αλλά και ποιο κατανοητό από την αρχή (εκτός αν εγώ είμαι μόνο αυτός που δεν κατάλαβε, αλλά μάλλον όχι, αφού στο διαδίκτυο βρίσκεις πολλά κείμενα με εξηγήσεις).