Η ΗΡΩΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΚΛΟΡΙΑ

Μια γυναίκα που αγγίζει τα 60 ζει μια συνηθισμένη ζωή στο Σαντιάγκο της Χιλής. Ακούγεται μάλλον πληκτικό. Κι όμως όχι. Ο κινηματογράφος έχει τη δύναμη να απογειώνει ακόμα και την πιο κοινότοπη καθημερινότητα.
Αυτές είναι οι σκέψεις που έκανα όταν είδα τη "Gloria", χιλιανή ταινία του 2013 του Sebastian Lelio. Ποια είναι η μεγάλη αρετή της ταινίας; Η προσωπικότητα της ηρωίδας, που τόσο καλά σκιαγραφείται. Και η αισιοδοξία που αποπνέει. Μπορεί η Γκλόρια να είναι μια συνηθισμένη γυναίκα, με συνηθισμένα γούστα και μπανάλ καθημερινότητα. Είναι όμως η εσωτερική της δύναμη που την κάνει να ξεχωρίζει. Βλέπετε, μπορεί να βρίσκεται στις παρυφές της "απόσυρσης", αλλά βιώνει τη ζωή σαν νέος άνθρωπος. Δίχως να σκέπτεται την ηλικία της. Την κοινότοπη ζωή, επαναλαμβάνω. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Η συνηθισμένη όμως ζωή της σχεδόν 60άρας δεν διαφέρει σε τίποτα σχεδόν από τη ζωή μιας συνηθισμένης 35άρας. Εκεί έγκειται η δύναμή της.
Η Γκλορια είναι χωρισμένη, έχει δύο μεγάλα παιδιά που έχουν τις δικές τους ζωές και έχουν προ πολλού φύγει από το σπίτι, εργάζεται, τραγουδά με κέφι σουξέ της εποχής όταν οδηγεί, και τις νύχτες πάει σε κλαμπ για όριμους και χορεύει με κέφι. Μόνη της. Εκεί θα γνωρίσει έναν 65άρη, συνταξιούχο φυσικά, και σύντομα ένας έρωτας θα γεννηθεί. Κανονικός, όπως ακριβώς των νεότερων. Με το ρομαντισμό του, το σεξ, το πάθος, τις κοινές διακοπές (σύντομες, όπως θα δείτε). Μονο που ο κύριος αυτός έχει μια παράξενη εξάρτηση από την πρώην γυναίκα του και την κόρη του. Τι θα κάνει η Γκλόρια όταν "ο κόμπος φτάσει στο χτένι"; Ό,τι ακριβώς θα έκανε μια πολύ νεότερη γυναίκα. Σίγουρα πάντως δεν θα ανιδράσει με συμβιβαστικό τρόπο, "ανάλογο", υποτίθεται, "της ηλικίας της".
Η ταινία αποτελεί ένα απολαυστικό πορτρέτο μια δυνατής γυναίκας, έναν ύμνο στη ζωή, και γίνεται ακόμα καλύτερη χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία της Παουλίνα Γκαρσία. Το διακριτικό χιούμορ εναλλάσσεται με κομψό τρόπο με την εξ ίσου διακριτική συγκίνηση και τη μελαγχολία. Το όλο πράγμα όμως αποπνέει μια δυνατή αίσθηση αισιοδοξίας και σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη. Στο τελευταίο συμβάλλει και το δυνατό τέλος, με το απόλυτο άφημα της Γκλόρια, το θριαμβευτικό ξέδομά της με τον χορό. Ταυτόχρονα μιλά για την αλλοτρίωση του μέσου ανθρώπου της πόλης και ρίχνει και κλεφτές ματιές στην κοινωνική πραγματικότητα της χώρας, με τα οικονομικά προβλήματα, τις διαδηλώσεις κλπ.
Δυνατή ταινία, που σου αφήνει μια όμορφη, γλυκόπικρη γεύση, πάνω απ' όλα όμως, όπως ξαναείπα, αισιόδοξη. Και μάλιστα δίχως τη χρήση βαρετών χάπι εντ. Μπράβο. Άλλωστε, ποιος είπε ότι η ζωή τελείώνει κάπου στα 40;