DESPERADO: Η "ΚΥΡΙΛΕ" ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ EL MARIACHI

To 1995 βρίσκει τον Robert Rodriguez εγκαταστημένο πλέον στο Χόλιγουντ, κολλητό του Ταραντίνο και με κάποια τηλεοπτικά να έχουν προστεθεί στο ενεργητικό του. Ο άγνωστος μεξικάνος που το 1992 είχε εντυπωσιάσει με το "από το πουθενά" El Mariachi τα έχει πλέον καταφέρει. Τότε λοιπόν γυρίζει τη δεύτερη ταινία του, που δεν είναι παρά ένα σίκουελ της πρώτης.
Στο "Desperado" έχει πλέον περισσότερα λεφτά από τον προκάτοχό του, γνωστότερους ηθοποιούς (Μπαντέρας, Σάλμα Χάγιεκ, Μπουσέμι, Ταραντίνο) και... πολύ περισσότερες συμβάσεις. Ο περιπλανώμενος μουσικός του πρώτου φιλμ αναζητά απεγνωσμένα εκδίκηση για τα όσα συνέβησαν σ' αυτόν και στην αγαπημένη του. Όταν λοιπόν θα βρει τα ίχνη του υπεύθυνου για όλα αυτά, η βία θα ξεσπάσει ανεξέλεγκτη, το πιστολίδι θα πέσει σύννεφο και ο απέθαντος ήρωας, παρά τους επανειλημένους τραυματισμούς του, θα αποδείξει ότι πλέον έχει γίνει καλύτερος πιστολέρο παρά κιθαρίστας.
Φυσικά η εμμονή του σκηνοθέτη με τα βίαια b-movies και τις cult ταινίες είναι και εδώ εμφανέστατη. Η ταινία διαθέτει γοργούς ρυθμούς, αληθινές σφαγές, αίμα, έναν ήρωα που δεν πεθαίνει με τίποτα, έναν πολύ κακό τύπο ως "αρχι-κακό", τον απαραίτητο έρωτα και τη δόση ρομαντισμού που χρειάζεται σε τέτοια φιλμ και μια ανατροπή προς το τέλος. Εξ άλλου, ακριβώς επειδή ο Ροντρίγκεζ δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά αυτό που κάνει, αρκείται δηλαδή στην κινηματογραφική απόλαυση ενός καλοκουρδισμένου b-movie, και επειδή είναι και ικανός σκηνοθέτης, η δική μας (έστω "ένοχη") απόλαυση είναι νομίζω εγγυημένη. Δεν εννοώ ότι έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα, κάθε άλλο, αλλά ότι μάλλον δεν πρόκειται να βαρεθείτε. Τουλάχιστον.
Το θέμα τώρα είναι ότι προσωπικά προτιμώ το "ακατέργαστο" και φυσιολογικά cult πρώτο φιλμ, το "φτωχό" μεξικάνικο δηλαδή, παρά την πιο πλούσια χολιγουντιανή του συνέχεια. Μου φαίνεται κάπως ξαναζσταμένο φαγητό (ως νο 2 που είναι άλλωστε) και, όπως έγραψα πριν, με περισσότερες συμβάσεις. Τώρα πια ξέρουμε ότι ο ήρωάς μας δεν πεθαίνει με τίποτα, το χάπι εντ βγάζει μάτι (καμιά σχέση με το πρώτο φιλμ), ακόμα και το παιδάκι... αλλά ας σας κρατήσω και λίγο σε αγωνία σχετικά μ' αυτό. Με λίγα λόγια μου φαίνεται ότι εδώ ο Ροντρίγκεζ προσπαθεί πλέον να κάνει ένα cult movie ντε και καλά, προγραμματισμένα, εκεί που το πρώτο του βγήκε φυσιολογικά. Αφειστε που μου τη σπάει και ο όλο στιλ και μαγκιά Μπαντέρας, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό και δεν είσαστε καθόλου υποχρεωμένοι να συμφωνήσετε.
 Τέλος πάντων, θα ξαναπώ ότι το φιλμ είναι καλογυρισμένο και πιστό στον καθόλου σοβαρό στόχο του (πράγμα που χαρακτηρίζει και όλο το έργο του Ροντρίγκεζ άλλωστε), μάλλον θα περάσετε δύο ευχάριστες ώρες αν δεν το σκεφτείτε και πολύ, ο δημιουργός θα κάνει μια επίδειξη των ικανοτήτων του, αλλά... Σας είπα τα "αλλά". Πάντως εμένα οι μεταγενέστερες ασκήσεις του Ροντρίγκεζ στα αγαπημένα του b-movies μου αρέσουν περισσότερο από αυτό εδώ το "Desperado".