"GHOST IN THE SHELL", ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΕ ΑΝΙΜΕ

Το "Ghost" αναφέρεται στην "ψυχή", που βρίσκεται μέσα (ή φυλακισμένη μέσα) στο κέλυφος (shell), το σώμα ή, στην περίπτωσή μας, το τεχνητό σώμα. To "Ghost"in the Shell" υπήρξε αρχικά manga (γιαπωνέζικο κόμικς) το 1989, anime (γιαπωνέζικο κινούμενο σχέδιο) το 1995 - αμφότερα από τα πλέον πετυχημένα και διασημα του είδους τους - και, εν έτει 2017, γίνεται και χολιγουντιανή υπερπαραγωγή σε σκηνοθεσία του Rupert Sanders (δεύτερη ταινία του) και με μια απόλυτα ταιριαστή νομίζω Σκάρλετ Γιόχανσον στο βασικό ρόλο.
Στο μέλλον οι άνθρωποι αποκτούν εύκολα τεχνητά μέλη. Η Major είναι ωστόσο η πρώτη στο είδος της: Ένα τέλειο cyborg (ανθρώπινος εγκέφαλος σε εξ ολοκλήρου τεχνητό σώμα απίστευτων δυνατοτήτων). Ο εγκέφαλος σώθηκε από θύμα τρομοκρατικής επίθεσης και η κοπέλα έχει μεταβληθεί σε μια τέλεια πολεμική μηχανή, η οποία, στην υπηρεσία του νόμου, κυνηγά το έγκλημα. Ωστόσο εκείνη υποφέρει από οράματα (ή μήπως θραύσματα αναμνήσεων από την προηγούμενη "κανονική" ζωή της;) Και όταν αρχίσει να κυνηγά έναν εγκληματία, ο οποίος σκοτώνει στελέχη της εταιρίας που την κατασκεύασε, πολλά από όσα νομίζει ως αλήθειες θα ανατραπούν...
Για μια ακόμα φορά το "Blane Runner" βάζει εμφανώς τη σφραγίδα του σε μια φιλόδοξη παραγωγή επιστημονικής φαντασίας (τελικά το φιλμ αυτό μου φαίνεται ότι δεν θα πάψει ποτέ να επηρεάζει το είδος). Αλλά και το "Matrix" βρίσκεται εδώ.Όσο για τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα είναι πλέον αρκετά συνηθισμένα στο χώρο: Η ανθρώπινη ψυχή που επιβιώνει σε ένα απόλυτα τεχνητό - μηχανικό κόσμο, το ερώτημα αν ένα cyborg ή μια τεχνητή νοημοσύνη έχει προσωπικότητα, δικαιώματα, αν τελικά οφείλει να αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος, τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό ή το φυσικό και το τεχνητό, η φύση και η αλήθεια των αναμνήσεων κλπ. Και βέβαια το ότι τίποτα δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται. Σίγουρα τα έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές.
Εδώ βέβαια η παραγωγή κρατά απόλυτα τον θεατή, η φουτουριστικές εικόνες, τα σκηνικά και τα εφέ είναι εντυπωσιακά, η δράση θεαματική. Ένα άψογο και αρκετά σοβαρό χολιγουντιανό blockbaster δηλαδή. Καλό, αλλά όλα αυτά, επαναλαμβάνω, τα έχουμε ξαναδεί. Αν ωστόσο είστε φίλοι του είδους μάλλον θα το (έστω και ξανα-)απολαύσετε.
Για να δούμε: Θα στραφεί άραγε για έμπνευση το παντελώς ανέμπνευστο πλέον από μόνο του Χόλιγουντ στον ανεξάντλητο ωκεανό των manga και των anime; (στον χώρο του τρόμου το έχει ήδη κάνει μερικές φορές).
Bonus στην ταινία ο cult Takeshi Kitano σε σημαντικό ρόλο.

ΣΚΟΤΕΙΝΗ "ΧΙΟΝΑΤΗ"

Φαίνεται ότι το 2012 το Χόλιγουντ (ξανα)ανακάλυψε το κλασικό παραμύθι της Χιονάτης με τους επτά νάνους και βάλθηκε να το μεταφέρει, με τα σημερινά αισθητικά δεδομένα, στην οθόνη. "Η Χιονάτη και ο Κυνηγός" είναι η δεύτερη φετινή βερσιόν που βλέπουμε στα σινεμά. Γυρίστηκε από τον πρωτοεμφανιζόμενο Rupert Sanders και δεν είναι καθόλου για πέταμα νομίζω.
Αυτό που πρώτα - πρώτα πρέπει να ξέρει κάποιος είναι ότι το φιλμ δεν είναι καθόλου παιδικό. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι η απόλυτα σκοτεινή ατμόσφαιρά του. Το παραμύθι των αδελφών Γκριμ έχει υποστεί κάμποσες αλλαγές και έχει γίνει ένας ενήλικος μύθος με απόλυτα γοτθική ατμόσφαιρα, που σε ορισμένα σημεία φλερτάρει και με τη ταινία τρόμου. Οι μάχες είναι άγριες, τα συναισθήματα πιο πολύπλοκα από το συνηθισμένο σε τέτοιες ταινίες και, πάνω απ' όλα, η κακιά βασίλισσα είναι πολύ κακιά! Η Σαρλίζ Θερόν, που ούτως ή άλλως έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται να μεταμορφωθεί σε άσχημη, κλέβει νομίζω την παράσταση και βγάζει με απολαυστικό τρόπο τον πιο κακό εαυτό της. Ακόμα κι εδώ πάντως, η απόλυτη κακία προσπαθεί να δικαιολογηθεί, με την έννοια ότι βλέπουμε το παρελθόν της και το γιατί έγινε έτσι. Και, επι πλέον, διαθέτει και μια φεμινιστική διάσταση, αφού κάνει ό, τι κάνει εν ονόματι της εκδίκησης των γυναικών για τα όσα έχουν υποστεί από τους άντρες! Όσο για τους περίφημους επτά νάνους (οι οποίοι σημειωτέον ερμηνεύονται από γνωστούς ηθοποιούς μεταξύ των οποίων και ο Μπομπ Χόσκινς), δεν έχουν τόσο κεντρικό ρόλο όσο στο παραμύθι και εμφανίζονται κάπου στα μισά του φιλμ. Πολύ ενδιαφέρον έχει επίσης και ο χειρισμός της ερωτικής ιστορίας, που δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά παραμένει ανοιχτή ως το τέλος, αρνούμενη εύκολα χάπι εντ.
Κατά τα άλλα, μιλάμε βέβαια για μια θεαματική, σκοτεινή περιπέτεια, που προσωπικά με κράτησε. Γενικά βρήκα την ταινία καλύτερη απ' ό,τι περίμενα, κυρίως λόγω του πανταχού παρόντος σκοτεινού, γοτθικού στοιχείου που πραναφέραμε και την σχετικά ενήλικη προσέγγιση του θέματος, με στοιχεία από Ζαν ντ'Αρκ έως Εξκάλιμπερ και από τον κόσμο του Τιμ Μπάρτον (χωρίς το χιούμορ όμως) έως τον "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών". Κι αν τα ξεχάσετε πάντως όλα αυτά, η ταινία, δίχως να διαθέτει συγκλονιστικές ανατροπές, νομίζω ότι βλέπεται ευχάριστα.