ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ "DARK CITY"

Το 1998 ο ελληνικής καταγωγής Alex Proyas, που τον είχαμε μάθει από το ῾Κοράκι῾, γυρίζει την πιθανώς καλύτερη ταινία του, το "Dark City", με τον Ουίλιαμ Χαρτ, τη Τζένιφερ Κόνελι, τον Κίφερ Σάντερλαντ κ.ἀ.
Σε μια πόλη που θυμίζει 40ς ή 50ς και στην οποία πάντοτε είναι νύχτα, ένας ντετέκτιβ κυνηγά έναν σίριαλ κίλερ. Σύντομα θα μάθουμε ότι κάποιοι μυστηριώδεις τύποι ντυμένοι με μαύρους μανδύες φαίνεται ότι ελέγχουν τα πάντα.  Σύντομα επίσης θα αντιληφτούμε ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεταιι - τουλάχιστον όπως φαίνεται στα μάτια και στις μνήμες των ηρώων...
Ευφάνταστη ταινία, που συνδυάζει επιτυχημένα το φιλμ νουάρ και την επιστημονική φαντασία. Σεναριακά μάλιστα το δεύτερο στοιχείο θυμίζει τη βασική ιδέα του επερχόμενου (την επόμενη χρονιά) ῾Μάτριξ῾. Υπάρχει διάχυτος ο προβληματισμός πάνω στη φύση και την αλήθεια που εμπεριέχεται στις ανθρώπινες αναμνήσεις, αλλά και πάνω στο στοιχείο του ελέγχου - ή της επιθυμίας ελέγχου μας - από άλλους. Αν σ᾽αυτό προσθέσουμε κάποια πρωτότυπα εφέ... αρχιτεκτονικής φύσης (δεν λέω τίποτα περισσότερο) και την ανατροπή λίγο πριν το τέλος (που και πάλι έχει να κάνει με το χώρο που βρισκόμαστε), μπορούμε να μιλήσουμε για μια εντυπωσιακή και ταυτόχρονα σκοτεινή (στην προκειμένη περίπτωση και κυριολεκτικά) ταινία. Το νουάρ κλίμα βρίσκεται σε όλο του το μεγαλείο και η Κόνελι, απόλυτα ταιριαστή με το κλίμα αυτό, είναι πανέμορφη.
Είναι αλήθεια ότι ξαναβλέποντάς το μετά από χρόνια, ένα μέρος από τον παλιό ενθουσιασμό είχε εξατμιστεί῾. Ωστόσε εξακολουθώ να το θεωρώ εντυπωσιακή  ταινία και επιτυχημένο συνδυασμό δύο ξεχωριστών ειδών. Αν δεν το έχετε δει δοκιμάστε το!

ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Εκτιμώ τον ελληνοαυστραλό Alex Proyas επειδή, εκτός από καλός σκηνοθέτης, έχει απόλυτη συνέπεια σ' αυτό που κάνει: Κινείται σταθερά στο χώρο του φανταστικού, άλλοτε σε πιο gothic και άλλοτε σε πιο επιστημονικοφανταστικές περιοχές του. Ο "Σκοτεινός Κωδικός" (Knowing, 2009), παίζει με στοιχεία όπως οι παράξενοι κώδικες, οι εσχατολογικές προφητείες και άλλα σχετικά, φλερτάρει επικίνδυνα με τη μεταφυσική και τελικά ξεγλιστρά στο τσακ (αλλά ας μη σας πω τίποτα άλλο για το "τελικά").
Στα πλην ο πρωταγωνιστής Νίκολας Κέϊτζ, που νομίζω ότι έχει γίνει εξαιρετικά βαρετός μ΄ αυτή τη μονίμως κατεβασμένη μούρη, λες και βρίσκεται διαρκώς στα πρόθυρα κατάθλιψης (εδώ όντως βρίσκεται). Πέραν αυτού, λόγω της εντυπωσιακής σκηνοθεσίας του, το φιλμ με κράτησε αρκετά, τόσο λόγω του μυστηρίου και των προσπαθειών για λύση στο πρώτο μέρος, όσο και λόγω της αυξημένης δράσης (όχι όμως εις βάρος της ιστορίας) στο δεύτερο. Και διαθέτει και μερικές όντως εντυπωσιακές σκηνές, όπως ο φοβερός εκτροχιασμός ενός συρμού του μετρό. Βέβαια πολλοί θα γκρινιάσουν ότι έχουμε δει επανειλημμέμα τέτοια μοτίβα (προφητείες, τέλος του κόσμου κλπ.), καθώς και λογικές όπως αυτή του τέλους (που καταφέρνει να αποφεύγει το κλασικό χάπι εντ ή μάλλον να παίζει μ' αυτό). Θα συμφωνήσω. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε στο να περάσω δύο ευχάριστες ώρες, με τη δράση μάλιστα να κορυφώνεται όσο ο χρόνος κυλούσε. Και να εξακολουθώ να θεωρώ τον Proyas - παρά το ότι, κατά τη γνώμη μου, ποτέ δεν ξεπέρασε το Dark City - έναν πάντα ενδιαφέροντα σκηνοθέτη. Οφείλω όμως να τονίσω ότι όλες αυτές οι σκέψεις και οι απόψεις αφορούν αποκλειστικά, φοβάμαι, τους φίλους του σινεμά του φανταστικού, που κρίνουν τις ταινίες στα πλαίσια του είδους αυτού. Τους υπόλοιπους, πολύ απλά, αυτά τα φιλμ τους αφήνουν παγερά αδιάφορους και, προφανώς, δεν αντέχουν καν σε κριτική.