ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο μεγάλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Ντικ έχει ατυχήσει μέχρι σήμερα στις πολλές μεταφορές του στην οθόνη. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι υπέροχο, όπως στο αριστουργηματικό "Blade Runner", δεν έχει και πάλι καμιά σχεδόν σχέση με το ομώνυμο, επίσης πολύ καλό βιβλίο. Φοβάμαι ότι "Οι Ρυθμιστές" (The Adjustment Bureau) του 2011 του πρωτοεμφανιζόμενου σαν σκηνοθέτη σεναριογράφου George Nolfi δεν αποτελεί εξαίρεση.
Η ιδέα είναι, όπως πολύ συχνά στον Ντικ, πρωτότυπη και έξυπνη και δίνει αφορμή για πολλούς φιλοσοφικούς προβληματισμούς που αφορούν την ύπαρξη ή μη της ελευθερίας της ανθρώπινης βούλησης: Ο ήρωας ανακαλύπτει ότι τα πάντα γύρω του, ακόμα και η παραμικρότερη καθημερινή λεπτομέρεια, κανονίζονται, προκαθορίζονται, "ρυθμίζονται" από μια ομάδα πανίσχυρων ανθρώπων (που δεν είναι σίγουρο αν είναι ακριβώς άνθρωποι), που την ρυθμίζουν σύμφωνα με το κολοσσιαίο Σχέδιο, το οποίο ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν πού ακριβώς αποβλέπει και γιατί διαμορφώνεται κάθε στιγμή όπως διαμορφώνεται. Αγωνίζεται λοιπόν να ξεφύγει απ' αυτό και να καθορίσει ο ίδιος τη μοίρα του. Είναι καλό στοιχείο μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, ότι οι Ρυθμιστές σπανίως χρησιμοποιούν βία. Ασχολούνται κυρίως με μικρές λεπτομέρειες, είναι ευθυνόφοβοι και συμπεριφέρονται μάλλον σαν γραφειοκράτες.
Ενδιαφέρον. Η εκτέλεση όμως, η ταινία που βλέπουμε δηλαδή, είναι νομίζω γεμάτη κλισέ, αφέλειες και καταλήγει σε προβλέψιμο, επίσης αφελές, τέλος. Είναι κι αυτός ο υπερ-ρομαντικός έρωτας με την πρώτη ματιά που διαπερνά ολόκληρο το φιλμ, με τους ερωτευμένους να πασχίζουν να αλλάξουν τη μοίρα τους, που μάλλον ξενερώνει παρά οτιδήποτε άλλο. Δικαιολογείται κάπως βέβαια αυτή η ερωτική εμμονή αμφοτέρων, αλλά το γενικό συναίσθημα "Άρλεκιν" φοβάμαι ότι παραμένει. Όσο για το σασπένς, νομίζω ότι κι αυτό δεν καταφέρνει να παραμείνει σε ιδιαίτερα ύψη.
Δεν θυμάμαι αν έχω διαβάσει το πρωτότυπο διήγημα του Ντικ (ήταν και πολυγραφότατος ο μακαρίτης), αλλά όπως συμβαίνει μέχρι τώρα, σίγουρα είναι πολύ καλύτερο και αρκετά διαφορετικό. Περιμένω την επόμενη μεταφορά, μήπως και...
ΥΓ: Φαντάζεστε έναν διάσημο αμερικάνο γερουσιαστή, που πιθανόν προορίζεται για επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, να κάνει επί τρία χρόνια, κάθε, μα κάθε πρωί, την ίδια διαδρομή με το... λεωφορειο της γραμμής (με το Κολιάτσου - Παγκράτι σα να λέμε);