"VAMPIRE CIRCUS" : ΤΥΠΙΚΗ HAMMER

 

Η βρετανική Hammer είναι βέβαια η περίφημη εταιρία εξειδικευμένη σε φιλμ τρόμου, που δημιούργησε αρκετά κλασικά του είδους. "Παλιομοδίτικη" σήμερα, διατηρεί ωστόσο τη γοητεία της στο όλο κλίμα και ύφος των ταινιών της. Μια απ' αυτές είναι το "Vampire Circus" (Τσίρκο Βρικολάκων) που γύρισε το 1972 ο Robert Young, την εποχή δηλαδή που η περίφημη σειρά τρόμου της εταιρίας βρισκόταν προς στο τέλος της (είχε ξεκινήσει στα μέσα των 50ς).

Κάπου στον 19ο αιώνα ένα χωριό της Κεντρικής Ευρώπης, ενώ η επιδημία πανώλης απλώνεται, μπαίνει σε καραντίνα και απομονώνεται από τις πόλεις γύρω. Ωστόσο ένα μυστηριώδες τσίρκο εγκαθίσταται εκεί, έχοντας σπάσει τον κλοιό με άγνωστο τρόπο. Τα νούμερά του είναι μαγικά και οι χωρικοί πηγαίνουν για να ξεδώσουν από τη φρίκη της αρρώστιας. Ωστόσο παιδιά του χωριού αρχίζουν να εξαφανίζονται - και όλοι βέβαια υποψιάζονται το τσίρκο...

Σίγουρα, όπως είπαμε και στην αρχή, πριν απ' όλα θα χαρακτηριστεί "παλιομοδίτικο". Είναι σίγουρο ότι ουδείς θα τρομάξει στη σημερινή εποχή. Σενάριο με κενά (όχι πολύ σοβαρά πάντως), μέτριες ηθοποιίες, φτωχά εφέ... Ωστόσο αυτό που σώζει ακόμα την ταινία (και άλλες παρόμοιες της εταιρίας) είναι η όλη (γοτθική) ατμόσφαιρα που επιβιώνει. Τα χρώματα, τα μπαρόκ σκηνικά... το κλίμα γενικότερα. Το χαρακτηριστικό κλίμα της Hammer. 

Όχι, δεν τη θεωρώ από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που έχω δει. Την προτιμώ όμως σαφώς από μεγάλο αριθμό ηλίθιων σύγχρονων αμερικάνικων ταινιών τρόμου, που με ιστορίες γραμμένες κυριολεκτικά στο γόνατο προσπαθούν να εντυπωσιάσουν μόνο με "προχωρημένα" (;;;) ψηφιακά εφέ και διαρκή απότομα "μπου", πασχίζοντας να κρύψουν την παντελή έλλειψη έμπνευσης.

"ΠΙΤΣΑ ΑΠΟ ΓΛΥΚΟΡΙΖΑ" Ή ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΕΙΣ

 

Κάθε ταινία του Paul Thomas Anderson αποτελεί, βεβαίως, γεγονός. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και με το "Licorice Pizza" (Πίτσα από Γλυκόριζα) του 2021. Με τους νεαρούς Alana Haim και Cooper Hoffman (γιος του πρόωρα χαμένου Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) να περιστοιχίζονται από μεγάλα ονόματα όπως αυτά των Σον Πεν, Τομ Γουέιτς, Μπράντλεϊ Κούπερ κ.ά. 

Η ταινία μας μεταφέρει στο μυθικό 1973, όπου ένας 16χρονος, που ζει με τη μητέρα του, αλλά είναι εντελώς ανεξάρτητος (και οικονομικά) ερωτεύεται κεραυνοβόλα μια 25χρονη. Η σχέση τους θα παραμείνει θολή, κάπως στο "καλοί φίλοι", αλλά και επαγγελματική, καθώς ο υπερδραστήριος νεαρός  ανοίγει επιχείρηση... στρωμάτων με νερό και μετά μαγαζί με φλιπεράκια. Εκείνος προσπαθεί να την κατακτήσει επιδεικνύοντας την ικανότητά του στις μπίζνες, εκείνη, από συντηρητική εβραϊκή οικογένεια και με αναστολές για τη διαφορά ηλικίας, προσπαθεί να βρει παρηγοριά σε μεγαλύτερους και πετυχημένους τύπους...

Δροσερή, νεανική κωμωδία (ως ένα βαθμό τουλάχιστον), έχει ως κύριο προσόν την πιστή αναπαράσταση των αρχών των 70ς (ατμόσφαιρα, πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις και κυρίως απολαυστική ροκ και ποπ μουσική της εποχής), αλλά και τις διάφορες κουφές καταστάσεις που θα αντιμετωπίσει το ζεύγος. Τι θέλει να μας πει όμως μ' αυτό; Καταγράφοντας συστηματικά τις σκοτεινές πλευρές του αμερικάνικου ονείρου, ο Άντερσον μας δείχνει δύο διαφορετικές ενηλικιώσεις: Η μία ποτισμένη με το όνειρο του αυτοδημιούργητου, του οικονομικά επιτυχημένου, του "μπίζνεσμαν" και η άλλη του ιδεαλιστή, ονειροπόλου, που θέλει να αλλάξει τον κόσμο (αυτό που επιχειρεί η κοπέλα με την πολιτική της στράτευση). Τελικά ο έρωτας είναι πάνω απ' όλες τις διαφορές και ξεπερνά τα κάθε λογής εμπόδια... Γύρω όμως από τους ήρωες θα παρελάσει (σα να αλλάζουν πίστα σε βιντεογκέιμ) μία αληθινή πινακοθήκη από "κουφούς" ενίοτε μισότρελους, πλην όμως επιτυχημένους τύπους, που, όπως φαίνεται, είναι η σαλταρισμένη (όχι με την καλή έννοια) πλευρά της Αμερικής.

Το απόλαυσα, την καταβρήκα με τη μουσική και την ατμόσφαιρα της εποχής (όπου συνυπάρχει το τέλος του Βιετνάμ, ο Νίξον, οι χίπις, οι πολιτική στράτευση, ένα είδος περιρρέουσας αθωότητας, οι γκλαμουράτοι και εκκεντρικοί τύποι, το ροκ στα ντουζένια του και άλλα πολλά), αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πείστηκα για τις διθυραμβικές κριτικές (από όλους σχεδόν τους κριτικούς) που πήρε το φιλμ.

"CONVINCTION", ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΟΨΙΜΟΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ

 

Μια συνηθισμένη αμερικανίδα νοικοκυρά με δύο παιδιά ζει σε μικρή πόλη. Ο αδελφός της, επίσης οικογενειάρχης, πίνει λιγάκι, είναι υπέρ το δέον πλακατζής και αθυρόστομος και, οξύθυμος γαρ, μπλέκει συχνά σε καυγάδες. Όταν μια γυναίκα βρίσκεται δολοφονημένη στο σπίτι της συλλαμβάνεται ως βασικός ύποπτος και καταδικάζεται σε ισόβια. Τότε, όταν κάθε ελπίδα ανάληψης από άλλον δικηγόρο χάνεται, εκείνη αποφασίζει να σπουδάσει νομικά, να γίνει δικηγόρος και να τον εκπροσωπήσει ζητώντας επανεξέταση της υπόθεσης. Φυσικά η απόφασή της αυτή θα διαλύσει την οικογένειά της... 

Τυπική αμερικάνικη ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, το "Conviction" ("Τεκμήριο Ενοχής" στην Ελλάδα) γυρίστηκε το 2010 από τον ηθοποιό και κυρίως τηλεοπτικό σκηνοθέτη Tony Goldwyn και διαθέτει στους βασικούς ρόλους τους καλούς Χίλαρι Σουόνκ και Σαμ Ρόκγουελ.

Είπαμε: Είναι αληθινή ιστορία, είναι αξιοπρεπώς γυρισμένη, είναι, φυσικά, δραματική και αρκούντως συγκινητική σε κάποια σημεία... και είναι επίσης πέρα για πέρα αμερικάνικη. Με τις πίστεις ότι όποιος είναι αποφασισμένος όλα τα εμπόδια τα υπερνικά, ότι η δικαιοσύνη πάντα θριαμβεύει στο τέλος (έστω και μετά από πολλά χρόνια), ε... ότι βοηθά λιγάκι και η τύχη... Τέλος πάντων, αν είστε φίλος των δυνατών δραμάτων θα σας αρέσει. Εγώ το βρήκα πολύ αμερικάνικο...

"SIN CITY" : ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ANIMATION ΚΑΙ ΣΠΛΑΤΕΡ

 Αρχικά υπήρχε η βίαιη νεονουάρ σειρά κόμικς του Frank Miller "Sin City", που πρωτοεμφανίστηκε το 1991 και αποτελείται από 7 τόμους. Μετά την επιτυχία της (και τα βραβεία που κέρδισε) ήταν επόμενο να γίνει ταινία το 2005, σε συν σκηνοθεσία του ίδιου του Frank Miller και του Robert Rodriguez (είχε βάλει και το χεράκι του ως guest και ο κολλητός του Rodriguez Quentin Tarantino). Το αποτέλεσμα δικαίωσε νομίζω την προσπάθεια.

Όλα διαδραματίζονται στην μεγαλούπολη του τίτλου (Αμαρτωλή Πόλη στα ελληνικά), μια πόλη βυθισμένη στη βία, την αγριότητα, τις φρικαλεότητες κάθε είδους, το έγκλημα, την παρανομία. Και, βεβαίως, στα άγρια σεξουαλικά και όχι μόνο πάθη (την "αμαρτία" του τίτλου). Αποτελείται (ως σπονδυλωτό εκ πρώτης όψεως φιλμ) από 3 ιστορίες, οι οποίες ωστόσο στο τελευταίο μέρος δένουν μεταξύ τους. Πρωταγωνιστές της κάθε ιστορίας οι σκληροτράχηλοι (αλίμονο τώρα...) Μπρους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ και Κλάιβ Όουεν, πλαισιωμένοι από τον Μπενίτσιο ντελ Τόρο, τη Τζέσικα Άλμπα, τον Ρούντγκερ Χάουερ, τον Ελάιζα Γουντ κ.ά.

Το πρώτο που πρέπει να αναφέρουμε βεβαίως είναι η εξαιρετική εικόνα της. Με μια ιδιαίτερη τεχνική με απόλυτα κοντράστα μαύρου - άσπρου και τη σποραδική εμφάνιση κάποιου άλλου χρώματος, αποτελεί ίσως για μένα την πιο ευφάνταστη προσέγγιση εικόνας μιας μη animation ταινίας στην προϋπάρχουσα εικόνα ενός κόμικς. Βλέπεις αληθινούς ηθοποιούς και σκηνικά, νομίζεις όμως ότι βλέπεις τις αυθεντικές ασπρόμαυρες χάρτινες εικόνες. Το αποτέλεσμα είναι απίστευτο (πρέπει να δείτε τα καρέ του κόμικς για να το καταλάβετε)! Οι ιστορίες τώρα αποτελούν μείξη σκοτεινού νουάρ και καθαρού σπλάτερ και αιματηρής διαστροφής. Το είχα δει όταν πρωτοβγήκε, ομολογώ όμως ότι είχα ξεχάσει πόσο σπλάτερ ήταν... Ανεξαρτήτως όμως αυτού οι ιστορίες είναι σφιχτοδεμένες, με διαρκή ένταση και σασπένς και, αναμφισβήτητα, κρατούν το θεατή. Και για μια ακόμα φορά καυτηριάζουν την ασυδοσία της εξουσίας - όχι θεσμοθετημένη, αλλά είναι σαφές ότι οι ισχυροί ή/και πλούσιοι κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν δίχως να διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Όπως στην πραγματικότητα άλλωστε.

Αν αντέξετε τη βία που πλημμυρίζει το φιλμ, είναι εξαιρετική προσπάθεια. Κυρίως αισθητικά, κατά τη γνώμη μου. 

"ILSA", ΧΑΡΕΜΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΝΤΑΙ

 

Ας αρχίσουμε από την αρχή. Τα 70ς υπήρξαν ο παράδεισος των soft πορνό (ερωτικά φιλμ με σενάρια (;) συνήθως εφάμιλλα των κανονικών, σκληρών πορνό, πλην όμως εδώ υπάρχει στόρι και όσα δείχνονται είναι, όπως λέει και η λέξη, soft. Γυμνό, ερωτικά συμπλέγματα, όχι όμως και αληθινό σεξ). Μία από τις σειρές που ήκμασε στο πρώτο κυρίως μισό της δεκαετίας ήταν αυτή με ηρωίδα την Ίλσα, μια ναζί σαδίστρια αξιωματικό που, μετά τον ψόφο του ναζισμού και των στρατοπέδων συγκέντρωσης επικέντρωσε τη δράση της σε άλλες περιοχές του κόσμου... Ερμηνευμένη (;) πάντα από τη σέξι Diane Thorne, η Ίλσα πρωταγωνίστησε σε 4 φιλμ της σειράς.

Το 3ο της σειράς είναι το "Ilsa, Harem Keeper of the Oil Sheiks" (!) και γυρίστηκε το 1976 από τον Don Edmonds (1937-2009), που έχει γυρίσει κι άλλα τέτοια. Η σατανική Ίλσα, μετά τις εμπειρίες της στα στρατόπεδα, βρίσκεται σε κάποια αραβική χώρα στην έρημο και... προσέχει / διοικεί / εμπλουτίζει το χαρέμι διεστραμμένου σεϊχη. Η ίδια αρνείται τις χαρές του έρωτα, περιμένοντας αυτόν που θα τη γοητεύσει πραγματικά (και ρομαντική η σκύλα). Ώσπου θα αφιχθεί αμερικανός με τα κατάλληλα προσόντα...

Σας παρέθεσα λεπτομέρειες για να ξέρετε περί τίνος πρόκειται. Στη συνέχεια θα είμαι πιο σύντομος. Πολύ απλά η ταινία δεν βλέπεται. Έτυχε να βρω κάπου το dvd και ομολογώ ότι σε μεγάλο μέρος το έτρεχα για να τελειώσει γρηγορότερα. Όχι για τα βασανιστήρια και τις διάφορες σαδιστικές πράξεις που δείχνονται, αλλά επειδή το φιλμ ήταν κάκιστο. Γελοίο σενάριο (όντως στα όρια του να σε οδηγεί σε ακούσιο γέλιο), άθλιες ηθοποιίες, άφθονο άνευ λόγου γυμνό (για να χαρεί το μάτι μας), κακή σκηνοθεσία, ψεύτικο ξύλο... τι άλλο να σας πω; Καλό είναι να ξέρετε ότι υπάρχουν κι αυτά, δεν είναι όμως ανάγκη να τα δείτε κιόλας... 

"CRYPTOZOO" ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ANIMATION ΕΧΟΥΝ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ (ΜΟΝΟ ΣΕ) ΠΑΙΔΙΑ

 Το "Cryptozoo" είναι ένα animation που γύρισε το 2021 ο Dash Shaw. Και, είτε σας αρέσει είτε όχι το φιλμ, θα αντιληφθείτε, αν δεν το έχετε ήδη συνειδητοποιήσει, ότι τα κινούμενα σχέδια έχουν προ πολλού πάψει να είναι μόνο παιδικά. 

Στον κόσμο μας ζουν κρυμμένα για τον φόβο των ανθρώπων διάφορα μυθικά όντα (τόσο παρμένα από διάφορες μυθολογίες, όσο και καθαρά επινοημένα από τους δημιουργούς του φιλμ). Κάποιοι προστατεύουν τα όντα αυτά. Όταν προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν ένα παράδοξο ον που τρώει όνειρα, το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορεί να φτιαχτεί ένας τεράστιος "ζωολογικός κήπος" ώστε όλοι να μάθουν την ύπαρξή τους, να τα επισκέπτονται και εκείνα να είναι ασφαλή ή μήπως πρέπει να τα αφήσουν στην παρούσα κατάσταση, να κρύβονται και να κινδυνεύουν; 

Παράξενο animation που μιλά κυρίως για το θέμα της αποδοχής της διαφορετικότητας, θέμα βεβαίως αρκετά συνηθισμένο και στο σύγχρονο mainstream κινηματογράφο. Στο συγκεκριμένο φιλμ αντιλαμβανόμαστε από την πρώτη στιγμή ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη ντισνεϊκή "κανονικότητα". Το σχέδιο είναι ένας περίεργος συνδυασμός από σχετικά ρεαλιστικές φιγούρες (κάπως άτεχνες και άκαμπτες, ηθελημένα ίσως) με ψυχεδελικά, φευγάτα περιβάλλοντα. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα με το εικαστικό μέρος, ωστόσο η ταινία αποτελεί σίγουρα μια πρωτότυπη και προσωπική προσπάθεια στο χώρο αυτόν.

"THE OSTERMAN WEEKEND": Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ PECKINPAH

 Το 1983 ο μεγάλος Sam Peckinpah (1925-1984) γυρίζει το τελευταίο του φιλμ, το "Osterman Weekend" (στην Ελλάδα "Όστερμαν, το 48ωρο των Κατασκόπων") με πολύ δυνατό "αντρικό" καστ: Ρούντγκερ Χάουερ, Τζον Χαρτ, Ντένις Χόπερ, Μπαρτ Λάνκαστερ κ.α. Και, όχι, δεν είναι γουέστερν. Είναι ένα φιλμ κατασκοπείας.

Η CIA πείθει ένα διάσημο και αμφιλεγόμενο τηλεπαρουσιαστή πολιτικών εκπομπών ναι γίνει, για λίγο τουλάχιστον, πράκτοράς της. Όπως όλα δείχνουν οι τρεις καλύτεροί του φίλοι (από τα πανεπιστημιακά χρόνια ήδη) είναι πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης. Οι 4 φίλοι και οι γυναίκες τους θα περάσουν, όπως κάνουν συχνά, ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι του ενός απ' αυτούς, όπου έχει στηθεί από την υπηρεσία ένα περίπλοκο δίκτυο παρακολούθησης. Σύντομα η κατάσταση θα εκτροχιαστεί...

Η ταινία διαθέτει πολύπλοκο σενάριο και αρκετές ανατροπές. Οι ρόλοι των "καλών" και των "κακών" συχνά αλλάζουν, οι αποκαλύψεις είναι αρκετές, το προσωπικό στοιχείο και το καθήκον συχνά μπλέκονται και δημιουργούν διλήμματα, ενώ υπάρχει και κάμποση δράση. Γενικά μπορεί να ιδωθεί και ως πολιτική ταινία, αφού καταγγέλλει μεθόδους μυστικών υπηρεσιών που μπορούν να καταστρέψουν τις ζωές πολλών... Τι (πρέπει να) προέχει;

Στα γυρίσματα ο Πέκινπα ήταν στα τελευταία του και εξαρτημένος από αλκοόλ και ναρκωτικά, ωστόσο κατόρθωσε να την ολοκληρώσει εγκαίρως παρά την εξάντληση. Το φιλμ μάλλον δεν άρεσε και πήρε μέτριες κριτικές. Ωστόσο προσωπικά το βρίσκω ενδιαφέρον, δίχως βέβαια να φτάνει παλιότερες δημιουργίες του σκηνοθέτη.

"MANHATTAN BABY" Ή ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΝ ΜΙΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ...

 

Τον Lucio Fulci (1927-1996) οι παλιοί λάτρεις του τρόμου τον γνωρίζουν καλά. Ιταλός που στην αρχή είχε κάνει από giallo μέχρι κωμωδίες και ο οποίος τις τελευταίες του δεκαετίες το έριξε στον τρόμο (με γερή δόση σπλάτερ) και, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έγινε γνωστός από αυτή την τελευταία του φάση. Τα περισσότερα απ' αυτά τα φιλμ βέβαια μάλλον δεν βλέπονται και κάποια άλλα γίνονται (ακούσια) διασκεδαστικά με τα λουτρά αίματος και τις σπλάτερ επινοήσεις του δημιουργού τους.

Το "Manhattan Baby" (Η Κατάρα της Μούμιας στα ελληνικά) του 1982 πάντως είναι από τα κακά του. Κοριτσάκι εξ Αμερικής βρίσκεται με την αρχαιολόγο μαμά του στην Αίγυπτο, "αρπάζει" μια κατάρα που συνδέεται με περίεργο (και κιτς αισθητικά) μενταγιόν (ουσιαστικά "καταλαμβάνεται" από κάποια οντότητα) και τη μεταφέρει στο Μανχάταν όπου ζει... και μετά φόνοι και άλλα μυστήρια αρχίζουν δίχως τελειωμό.

Ταινία άνευ ουσίας, με κακό και πολυχρησιμοποιημένο στόρι, που δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει και πολλά πράγματα, που ούτε καν τρομάζει ιδιαίτερα, μεταγλωττισμένη στα αγγλικά ως κερασάκι στην τούρτα (για να βλέπεις τα στόματα αλλιώς να κουνιούνται και άλλα να λένε), δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Εκτός βεβαίως αν είστε φανς των c-movies (τα b βρίσκονται ίσως κάπως ψηλότερα).

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΒΛΗΤΙΚΟΣ "ΑΜΝΟΣ"

 

Στην πρώτη του ταινία, τον "Αμνό" (2021), ο ισλανδός Valdimar Johannsson - άσχετα αν αρέσει ή όχι - σίγουρα εντυπωσιάζει με το υποβλητικό ύφος της. 

Ένα άτεκνο νεαρό ζευγάρι ζει σε απομονωμένη φάρμα ασχολούμενο με την κτηνοτροφία (έχει μεγάλο κοπάδι προβάτων). Κάποια μέρα μια προβατίνα θα γεννήσει ένα αρνάκι (;) και η ζωή τους θα αλλάξει ριζικά. Δεν θα πω άλλα, αφού θα πάρει αρκετό φιλμικό χρόνο για να αποκαλυφτεί το πώς και το τι. Ωστόσο το ζευγάρι θα "υιοθετήσει" τον αμνό και...

Η ταινία εκτυλίσσεται με αργούς ρυθμούς, αλλά νομίζω ότι αυτό δένει με το όλο φιλμ και δημιουργεί το υποβλητικό κλίμα του. Το οποίο, ανάμεσα στα άλλα, διαθέτει και πολύ δυνατές εικόνες από το τόσο ιδιαίτερο τοπίο της Ισλανδίας (η οποία, όπως θα γνωρίζετε, διαθέτει πολύ αξιόλογη κινηματογραφία). Ανάμεσα σε βουκολικό δράμα, ταινία τρόμου, φολκλορικό μύθο και δράμα χαρακτήρων η ταινία εστιάζει - μεταξύ άλλων - στους χαρακτήρες (η ανάγκη της ηρωίδας για μητρότητα, ο αδελφός του συζύγου και η σχέση μαζί της κλπ.) και έτσι αποκτά και ψυχολογικό βάθος. Το τέλος (που δεν θα σας αποκαλύψω προφανώς) οδηγεί κατ' ευθείαν στους (ζοφερούς) δρόμους του φανταστικού. 

Παράξενο φιλμ, λίγο "άβολο", συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνουν για κάτι όντως διαφορετικό από το (αμερικάνικο συνήθως) mainstream.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ "ΒΙΛΛΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ";

 

Είναι πάρα πολλές οι ταινίες με στοιχειωμένα σπίτια και με παρόμοια ιστορία: Μια ομάδα ειδικών σε διάφορους τομείς θα περάσει ένα διάστημα μέσα στο σπίτι μελετώντας τα μυστηριώδη / τρομακτικά φαινόμενα. Το αριστούργημα του είδους είναι βέβαια το "The Haunting" του 1963. Υπάρχουν όμως κι άλλα ενδιαφέροντα. Όπως, ας πούμε, το βρετανικό "The Legent of Hell House" (Η Βίλλα της Κολάσεως" στην Ελλάδα), που γύρισε ο John Hough το 1973 με τον Ρόντι Μακ Ντάουελ στον κύριο ρόλο..

Η γνωστή ιστορία: Υπάρχει μια περιβόητη γοτθικού στιλ έπαυλη, εγκαταλειμμένη για χρόνια, από το θάνατο του ιδιοκτήτη της, για τον οποίο δεν ακούγονταν τα καλύτερα λόγια... Το 1927 είχαν πεθάνει εκεί 27 καλεσμένοι κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Στη δεκαετία του 50 μια αποστολή από επιστήμονες και μέντιουμ που στάλθηκε να μελετήσει τα φαινόμενα είχε αποδεκατιστεί. Τώρα (στα 1973 δηλαδή) μια νέα αποστολή αποτελούμενη από επιστήμονες, μέντιουμ και το μοναδικό επιζήσαντα από την αποστολή των 50ς θα εγκατασταθεί εκεί για μια καινούρια έρευνα. Τα τρομαχτικά φαινόμενα θα αρχίσουν από την πρώτη κιόλας ώρα της παραμονής τους...

Η ταινία είναι από τις σχετικά ενδιαφέρουσες. Όχι τόσο σεναριακά. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι έχουμε δει αρκετά τέτοια, αλλά και το ότι το τι συμβαίνει είναι σχετικά προβλέψιμο από ένα σημείο και πέρα. Η μόνη μας αγωνία θα είναι το ποιοι θα επιζήσουν τελικά, όπως και οι ανατριχιαστικές τελικές αποκαλύψεις σχετικά με τον διαβόητο ιδιοκτήτη. Ωστόσο η σκηνοθεσία είναι υποβλητική: Γοτθικό περιβάλλον, παράξενες γωνίες λήψης, ενδιαφέρουσες εικόνες και χρώματα (όχι, δεν υπάρχουν εφέ, αν αναρωτιέστε γι' αυτό), γενικά ένα στιλ που θυμίζει τα αντίστοιχα ιταλικά giallo ή τρόμου της ίδιας εποχής. Αν είστε φίλοι του είδους δείτε το, δίχως όμως να περιμένετε κάτι συγκλονιστικό. 

ΖΟΜΠΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΕΑ ΣΤΟ "ΕΞΠΡΕΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ"

 

Η θεματολογία των ζόμπι, χαρακτηριστικό υποείδος των ταινιών τρόμου, φοβάμαι ότι είναι μάλλον εξαντλημένη στα χρόνια που μεσολάβησαν από το μακρινό 1968, όταν την εγκαινίασε ο Ρομέρο. Γι' αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όταν βλέπει κανείς μια εξαίρεση στον κανόνα (και μάλιστα εξαίρεση από την Κορέα, της οποίας το σινεμά είναι, ως γνωστόν, από τα πλέον ενδιαφέροντα διεθνώς). Αφορμή για τις παρατηρήσεις αυτές δίνει το φιλμ του 2016 "Το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών" (Busanhaeng στα... greeklish κορεάτικα, Train to Busan στα αγγλικά) του Sang-ho Yeon.

Ένας στυγνός επιχειρηματίας, του οποίου η γυναίκα τον παράτησε, αναγκάζεται να ομολογήσει στον εαυτό του ότι δεν έχει χρόνο για τη μικρή του κόρη, η οποία ζει αναγκαστικά μαζί του, αλλά θέλει διακαώς να μείνει με τη μητέρα της, που ζει στο Μπουσάν (δεύτερη πόλη της χώρας). Έτσι, με τα πολλά, δέχεται να την πάει εκεί και μαζί επιβιβάζονται στο τρένο Σεούλ - Μπουσάν. Και, ακριβώς τότε, η επιδημία ζόμπι θα ξεσπάσει ξαφνικά και όλα θα καταρρεύσουν.

Καλοστημένη ταινία τρόμου και ιδιαίτερα κλειστοφοβική, καθώς οι ήρωες είναι εγκλωβισμένοι στο εν κινήσει τρένο (η Σεούλ έχει καταρρεύσει ενώ φημολογείται ότι το Μπουσάν είναι ακόμα ασφαλές) και δέχονται συνεχείς επιθέσεις. Ταυτόχρονα εξερευνάται ο "μικρόκοσμος" των επιβατών, που, φυσικά είναι όλων των ηλικιών και απ' όλες τις τάξεις. Πώς θα συμπεριφερθεί ο καθένας τους στην κόλαση της οποίας οι πύλες φαίνεται ότι έχουν ανοίξει για τα καλά; Ποιοι θα προσπαθήσουν για τη σωτηρία της ομάδας και ποιοι θα ενδιαφερθούν μόνο για το τομάρι τους; Και πώς θα αλλάξει ο αλαζόνας πατέρας όταν αντιληφθεί ότι η σωτηρία της μικρής εξαρτάται αποκλειστικά απ' αυτόν; Να και οι ψυχολογικές διαστάσεις του φιλμ.

Ρυθμός, διαρκές σασπένς και τρομαχτική ατμόσφαιρα συνθέτουν μία από τις καλύτερες ταινίες ενός υποείδους από το οποίο, όπως προανέφερα, δεν περίμενα ουσιαστικά τίποτα πια.  

ΥΓ: Εννοείται ότι απευθύνεται μόνο σε φίλους του τρόμου. Οι υπόλοιποι ας το αποφύγουν, θα ταραχτούν...

ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΙΚΟ "ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ"

 Τον ισπανό Carlos Vermut τον είχαμε γνωρίσει το 2014 με το "Magical Girl". Το 2018 γυρίζει το "Ποιος θα σου τραγουδήσει" (Quién te cantará), μια ταινία που θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω "αλμοδοβαρική" (αν και ο Vermut έχει προσθέσει ένα περίεργο, αμφίσημο και ανοιχτό τέλος).

Μια διάσημη τραγουδίστρια που έχει αποσυρθεί κουρασμένη από τη διασημότητα και την επιτυχία, παθαίνει μετά από ατύχημα αμνησία. Το γεγονός έρχεται τη χειρότερη δυνατή στιγμή, καθώς - για καθαρά οικονομικούς λόγους - έχει αρχίσει να προετοιμάζει την πολυαναμενόμενη επιστροφή της με μια σειρά συναυλιών. Η μοναδική που γνωρίζει την αλήθεια είναι μια μεσήλικας γυναίκα, η μόνη που σπάει την απόλυτη μοναξιά της ντίβας και είναι συγχρόνως μάνατζερ και καλύτερή της φίλη. Στην απόγνωσή τους (η ντίβα δεν θυμάται ούτε τα τραγούδια της ούτε πώς να κινηθεί στη σκηνή), θα ανακαλύψουν μια γυναίκα που ζει μάλλον φτωχικά με την ασταθή κόρη της, είναι μια από τις μεγαλύτερες φαν της τραγουδίστριας και ζει κάνοντας επαγγελματικά καραόκε με τα τραγούδια της και μιμούμενη απόλυτα το ίνδαλμά της. Θα τη φέρουν στη βίλα της σταρ κι η άσημη θαυμάστρια θα προσπαθήσει να της μάθει από την αρχή τα ίδια της τα τραγούδια...

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή. Το φιλμ, που μου άρεσε ιδιαίτερα, αγγίζει αρκετά θέματα: Τη διασημότητα και τη διαχείρισή της, τη μοναξιά, τη σχέση ινδάλματος - "οπαδού" (ο δεύτερος υπάρχει εξ αιτίας του πρώτου, αλλά ο πρώτος δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να γίνει αυτό που είναι αν δεν υπήρχε ο δεύτερος), που μπορεί να είναι και σχέση (εναλλασσόμενης) εξουσίας, τις δυσκολίες μετά τη διάλυση μιας οικογένειας (αφορά την "φαν"), τις απάτες που μπορεί να κρύβονται πίσω από μια αστραφτερή δημόσια εικόνα και άλλα, και συγχρόνως μας δίνει ένα δυνατό, διπλό πορτρέτο δύο ουσιαστικά μοναχικών γυναικών. Το τέλος, το προανέφερα, μένει ανοιχτό σε ερμηνείες, ωστόσο πριν απ' αυτό θα υπάρξουν πολλές ανατροπές και αποκαλύψεις, καθώς η σχέση των δύο γυναικών θα περνά από διάφορες φάσεις. 

Πολύ καλή κατά τη γνώμη μου ταινία, πλημμυρισμένη μάλιστα από τραγούδια του Alberto Iglesias (που υποτίθεται ότι είναι οι επιτυχίες της ντίβας), μου θύμισε αναπόφευκτα, όπως επίσης είπα, Αλμοδοβάρ, κυρίως λόγω της εξερεύνησης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, αλλά και λόγω της συμπάθειας με την οποία πλησιάζει τις δύο ηρωίδες του. Το συνιστώ.

"CHILDREN OF THE CORN" : ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ... ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 80ς

 

Ένας ακόμα Stephen King που μεταφέρεται στην οθόνη. Πίσω στα 80ς όμως, όταν ακόμα βρισκόμαστε στη (σχετική) αρχή του φαινομένου King (είχαν προηγηθεί βεβαίως σημαντικότατες ταινίες όπως η "Λάμψη" και η "Κάρι"). Το 1984 πάντως ο μέτριος σκηνοθέτης Fritz Kiersch γυρίζει το "Children of the Corn" ("Ο Δολοφόνος με το Δρεπάνι" η ...ακριβέστατη μετάφραση στα ελληνικά). 

Ένα νεαρό ζευγάρι θα χαθεί στους αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους και θα καταλήξει σε ένα μικρό χωριό περιστοιχισμένο από απέραντα λιβάδια καλαμποκιού, όπου όλα μοιάζουν παράδοξα εγκαταλειμμένα. Σύντομα θα διαπιστώσουν ότι το χωριό κατοικείται μόνο από παιδιά και εφήβους. Το τι έχει συμβεί στο παρελθόν το βλέπουμε στις πρώτες σκηνές της ταινίας. Πώς όμως έχει εξελιχτεί η κατάσταση εκεί κάποια χρόνια μετά;

Η ταινία είναι σχετικά ατμοσφαιρική και νομίζω ότι κρατά τον θεατή. Κάπου προς το τέλος νομίζω ότι το χάνει και όλα γίνονται κάπως εύκολα. Ωστόσο, αν και τυπικό b-movie, πιστεύω ότι μπορεί να προσφέρει κάποια ανατριχίλα, τόση ώστε να το θεωρήσω ως ένα από τα υποφερτά b-movies και μια αρκετά χαρακτηριστική 80ς μικρή ταινία. Προσωπικά το βρίσκω κάπως ενδιαφέρον, καθώς διαθέτει και το τελετουργικό / παγανιστικό στοιχείο και, έμμεσα, μιλά για τον θρησκευτικό φανατισμό (που σχεδόν πάντα συνοδεύεται από μαζοχισμό και υποχρεωτικό ασκητισμό) - ή μήπως πρόκειται για αλληγορία του χάσματος των γενεών; Πάντως μην περιμένετε πολλά. Απλώς ένα από τα b-movies τρόμου, από τα πολλά μιας από τις χρυσές εποχές του είδους, τα 80ς.

Στα καλτ στοιχεία η νεαρή πρωταγωνίστρια, που δεν είναι άλλη από τη Λίντα Χάμιλτον. Λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, θα πρωταγωνιστούσε στον πρώτο (και καλύτερο για μένα) "Εξολοθρευτή" και θα γινόταν διάσημη.

ΜΙΑ "ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ" ΜΕΤΡΙΑ ΓΙΑ WES ANDERSON

Είμαι φαν του Wes Anderson (συνήθως). Ωστόσο στο "The French Dispatch" (Η Γαλλική Αποστολή) του 2021, ενώ διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της τέχνης και του ύφους του, μου φάνηκε συνολικά μάλλον βαρετή.

Σε μια φανταστική γαλλική πόλη πεθαίνει ο εκδότης μιας πετυχημένης εφημερίδας και, ακολουθώντας τη διαθήκη του, οι συντάκτες μαζεύονται για να θυμηθούν (και να γράψουν) ο καθένας από μία χαρακτηριστική ιστορία από τα τόσα χρόνια κυκλοφορίας της, καθώς και έναν επικήδειο. Αυτά θα αποτελέσουν το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας.

Η ταινία, κωμική, με το χαρακτηριστικό χιούμορ του δημιουργού της, είναι σπονδυλωτή (παρακολουθούμε τις 4 ιστορίες) και, όπως και το "Budapest Hotel" διαθέτει πλειάδα σούπερ ηθοποιών: Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Φράνσις Μακ Ντέρμοντ, Λέα Σεϊντού, Τιμοτέ Σαλαμέ, Ματιέ Αμαλρίκ, Άντριεν Μπρόντι, Όουεν Γουίλσον, Έντουαρντ Νόρτον κ.ά. Υπάρχουν πολλά έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, υπάρχει πλήθος, μα πλήθος αναφορών (από τον Μάη του 68 έως τον ιάπωνα ζωγράφο που έζησε στο Παρίσι Foujita ή τον Τατί), υπάρχουν αστείες σκηνές, υπάρχει νοσταλγία για την "παλιά, καλή δημοσιογραφία" (που μοιάζει να είναι το κύριο θέμα του φιλμ) - αντίθετα με τον σημερινό κιτρινισμό που έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου κλπ. κλπ. Έλα ντε όμως που όλη αυτή η περίτεχνη κατασκευή μου φάνηκε να μη δένει, να μην έχει ίσως λόγο ύπαρξης... Ήταν η έλλειψη δυνατών συναισθημάτων; Η έλλειψη μιας δυνατής ενιαίας ιστορίας; Δεν ξέρω, αλλά συνολικά μου φάνηκε σαν μια όμορφη και πολύχρωμη φούσκα, που ως τέτοια δεν περιείχε και πολλά πράγματα... 

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα διασκεδάσετε (κι εγώ άλλωστε, αλλά μόνο σε ορισμένα σημεία). Συνολικά όμως το ξέχασα βγαίνοντας από την αίθουσα. Αγαπώ πάντα τον W. Anderson και περιμένω να κάνει κάτι πιο "σφιχτό".

ΥΓ: Ο μόνος λόγος που θα το ξανάβλεπα σπίτι μου θα ήταν για να το σταματώ κάθε λίγο και να ανακαλύπτω, αν μπορώ, τις πολλές αναφορές. Έτσι, ως παιχνίδι. 

"ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΕΦΗΒΕΙΑ

 

Ο Paolo Sorentino είναι σίγουρα μια από τις γνωστότερες και πιο ενδιαφέρουσες (και άνισες ίσως) φιγούρες του σύγχρονου ιταλικού σινεμά. Θαυμαστής του Φελίνι, αρέσκεται συχνά να αναφέρεται σ' αυτόν. Το Grande Belezzia" ήταν ένα είδος "8 1/2", ενώ το "Χέρι του Θεού" (E' Stata la Mano di Dio, 2021) είναι, νομίζω, το δικό του "Amarcord". 

Με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία (αγνοώ πόσο πιστά και ποια) αναφέρεται σε μια οικογένεια της Νάπολι και το γύρω της ευρύτερο σόι και ειδικότερα στον έφηβο γιο, τα προσωπικά του προβλήματα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, αλλά και το μόλις ανακαλυφθέν πάθος για το σινεμά, που θα τον οδηγήσει στην πρώιμη απόφαση να γίνει σκηνοθέτης πιστεύοντας ότι η πραγματικότητα είναι τόσο θλιβερή, που πρέπει να "κατασκευάσουμε" μια καινούρια. Όλα αυτά έχουν φόντο την αγάπη του (όλων στην οικογένεια άλλωστε) για το ποδόσφαιρο και καταλύτης είναι η άφιξη του σούπερ σταρ Μαραντόνα στην μέχρι τότε "μεσαία" ομάδα της πόλης, ενός σούπερ σταρ που εκεί λατρεύτηκε ως θεός, ενώ η ομάδα πάντοτε ήταν το "σύμβολο" της πόλης με τους πολλούς λαϊκούς και φτωχούς κατοίκους.

Η ταινία, μεγάλη σε διάρκεια, πολυπρόσωπη, έχει αρκετό ενδιαφέρον (και μη στενοχωριέστε, δεν επικεντρώνεται στο ποδόσφαιρο. Απλώς αυτό λειτουργεί ως φόντο όπως είπαμε για τα τεκταινόμενα). Θυμίζει κάπως τις παλιές ιταλικές ταινίες των 70ς, όπου το κωμικό και το δραματικό στοιχείο εναλλάσσονταν διαρκώς. Έτσι κι εδώ εύθυμες στιγμές της καθημερινότητας και χαρακτηριστικοί τύποι και συμπεριφορές δίνουν τη θέση τους σε έντονα δραματικές καταστάσεις με αποκορύφωση την οικογενειακή τραγωδία που θα πλήξει τον ήρωα. Πέραν αυτών όμως νομίζω ότι αληθινός πρωταγωνιστής στο φιλμ είναι η ίδια η Νάπολι και η αγάπη του δημιουργού για τις ρίζες του.

Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον.

BEST OF 2020-2021

Το Μάρτιο του 2020 επιβάλλεται το πρώτο lockdown. Από εκεί και πέρα τίποτα δεν είναι ίδιο για κανέναν. Και φυσικά τίποτα δεν είναι ίδιο και για τους σινεφίλ. Οι αίθουσες κλείνουν για καιρό, μετά... ανοιγοκλείνουν, τα φεστιβάλ γίνονται εν μέρει διαδικτυακά... Ένα μπάχαλο. Όσοι πηγαίνουμε (ακόμη) σε αίθουσες νοιώθουμε άβολα... 

Μέσα σ' αυτό το χάος διαπιστώνω ότι το τελευταίο BEST OF... που είχα αναρτήσει αφορούσε το 2019. Καιρός λοιπόν για ένα "διπλό" αυτή τη φορά BEST OF, που περιλαμβάνει δύο χρονιές (2020 και 2021) και, όπως πάντα, κάποια "περισσεύματα" του 2019 που έτυχε να δω μέσα στο 20. Φυσικά θα είναι κάπως "ό,τι θυμάμαι χαίρομαι", αφού οι χρονιές αυτές δεν είχαν ομαλή ροή ταινιών στις αίθουσες και πολλά τα είδαμε δίχως κάποιον μπούσουλα στο διαδίκτυο. Ίσως μάλιστα να είδα λιγότερες καινούριες από άλλες φορές, αφού όταν κάθομαι σπίτι διαλέγω από χιλιάδες ταινίες όλων των εποχών και όχι μόνο του 20 και του 21.

Οι κανόνες ίδιοι. ΔΕΝ υπάρχει αξιολογική σειρά. Η δεκάδα των καλύτερων και η λίστα των "επιλαχόντων" είναι απλώς αλφαβητικές κατά σκηνοθέτη. Και, βέβαια, παλιότερες ταινίες που έτυχε να βγουν σε πρώτη προβολή στα σινεμά ή παίχτηκαν σε φεστιβάλ (π.χ. αφιέρωμα στον Orson Welles στις Νύχτες Πρεμιέρας) ΔΕΝ περιλαμβάνονται. Πάμε λοιπόν!

 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ (2021) του Pedro Almodovar

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ (2021) της  Jane Campion 

THE DRY (2020) του Robert Connolly

BACURAU (2019) των Juliano Dornelles και Kleber Mendonca

PROMISING YOUNG WOMAN (2020) της Emerald Fennell

DON'T LOOK UP (2021) του Adam McKay

UNDINE (2020) του Christian Pezold 

THERE IS NO EVIL (2020) του Mohamad Rasoulof 

 THE TRIAL OF CHICAGO 7 (2020) του Aaron Sorkin

DUNE  (2021) του Denis Villeneuve

 

Πάμε και στις "επιλαχούσες". Τονίζω για μια ακόμα φορά ότι αρκετές απ' αυτές θα μπορούσαν να είναι στην πρώτη δεκάδα, αλλά είπαμε... πρέπει να επιλέξουμε 10 μόνο, όπως λένε οι κανόνες του παιχνιδιού.

THE DEVIL ALL THE TIME (2020) του Antonio Campos

MANK (2020) του David Fincher

DIGGER (2020) του Τζόρτζη Γρηγοράκη

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ (2020) των Frederik Louis Hviid και Anders Olholm

ΟΙ ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟΙ (2020) του Anders Thomas Jensen

STILLWATER (2021) του Tom McCarthy

1917 (2019) του Sam Mendes

ΟΙ ΣΦΥΡΙΧΤΕΣ  (2019) του Corneliu Porumboiu

 ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ (2020) του Thomas Vinterberg

LAST NIGHT IN SOHO (2021) του Edgar Wright 

YELLOW CAT (2020) του Adikhan Yerzhanov

NOMADLAND (2020) της Chloe Zhao 

 

Εύχομαι το 2022 να είναι καλύτερο όχι μόνο κινηματογραφικά, αλλά πολύ, πολύ γενικότερα.