Ο ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΤΟ "LIEBESTRAUM"

Υπάρχουν ταινίες που με γοητεύουν κυρίως με την ατμόσφαιρά τους, το κινηματογραφικό τους ύφος, το στιλ. Το "Liebestraum" (Ερωτική Καταιγίδα) του έως και πειραματιστή ενίοτε Mike Figgis του 1991 είναι μία απ' αυτές και τη θεωρώ ως μια από τις πιο στιλάτες ταινίες των τελευταίων δεκαετιών. Σκοτεινό, υποβλητικό, ερωτικό, αφηγείται την ιστορία ενός αρχιτέκτονα που φτάνει σε μια πόλη στο νοσοκομείο της οποίας βρίσκεται ετοιμοθάνατη η μητέρα του, την οποία έχει πολλά χρόνια να δει. Στην ιστορία θα εμπλακούν ένας παλιός φίλος που συναντά τυχαία, η γυναίκα του, με την οποία υπάρχει μια άμεση ερωτική έλξη, και ένα παλιό, υπέροχο αρχιτεκτονικά κτίριο, που ο φίλος του, ιδιοκτήτης σχετικής εταιρίας, ετοιμάζεται να κατεδαφίσει. Με επίκεντρο το κτίριο αυτό, συνδετικό κρίκο των πάντων θα έλεγε κανείς, αρχίζει αν ξεδιπλώνεται μια ιστορία γεμάτη παλιά, κρυμένα μυστικά και αποκαλύψεις στις οποίες εμπλέκεται δίχως να το γνωρίζει και ο ίδιος ο ήρωας. Το κύριο χαρακτηριστικό του φιλμ, που ακροβατεί ανάμεσα στο νουάρ και κάποια στοιχεία (όχι κυρίαρχα και όχι τόσο γκροτέσκα πάντως) του αλλόκοτου κόσμου του Ντέιβιντ Λιντς, είναι, όπως είπα στην αρχή, η ατμόσφαιρα. Οι φωτισμοί είναι εξαιρετικά προσεγμένοι, με συχνά αυθαίρετα χρώματα με κυρίαρχο το κόκκινο, δημιουργώντας εξπρεσιονιστικό κλίμα, οι αφηγηματικοί ρυθμοί είναι αργοί, πράγμα που προσωπικά κάθε άλλο παρά με κούρασε (ίσα - ίσα νομίζω ότι ταιριάζουν απόλυτα με την δημιουργία της ατμόσφαιρας που επιδιώκει ο Figgis), υπάρχει παντού διάχυτος ερωτισμός και, σε ένα μεγάλο μέρος του φιλμ, η αίσθηση των ανεκπλήρωτων πόθων, καθώς και μια αίσθηση παγίδευσης του κεντρικού χαρακτήρα σε ένα κλίμα ζοφερό αλλά και ερεθιστικό ταυτόχρονα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην έντονη υποβλητικότητα της ταινίας. Δεν είναι το νουάρ με την έντονη δράση που ίσως περιμένετε, είναι όμως για μένα ένα μάλλον παραγνωρισμένο εξαίρετο φιλμ, διαποτισμένο από ένα είδος νοσηρότητας που προέρχεται από ένα σκοτεινό, άγνωστο παρελθόν, που συμβολίζει και συμπυκνώνει το παλιό, σχεδόν στοιχειωμένο από γεγονότα και αναμνήσεις, κτίριο. Σας το είπα από την αρχή: Αγαπημένη για μένα και για πολλούς άγνωστη ή ξεχασμένη ταινία. ΥΓ: Να μην ξεχάσουμε και την τελευταία πριν τον αληθινό θάνατό της εμφάνιση - έκπληξη της Κιμ Νόβακ στο ρόλο της ετοιμοθάνατης μητέρας.

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ

Εκείνος είναι ένας τελειωμένος αλκοολικός, στα πρόθυρα σχεδόν του θανάτου. Εκείνη μια πόρνη. Συναντιούνται στο Λας Βέγκας, την απόλυτη πόλη της ακολασίας, όπου ο πρώτος έχει πάει για "να πεθάνει από το ποτό", απολυμένος από τη δουλειά του και δίχως πια κανένα ταλέντο εξ αιτίας φυσικά του αλκοόλ, και ένας δυνατός, παράξενος έρωτας ξεκινά ανάμεσα σε δυο πλάσματα του περιθωρίου.
Το "Αφήνοντας το Λας Βέγκας" του ενδιαφέροντα Mike Figgis, που γυρίστηκε το 1995, είναι κατά τη γνώμη μου μια από τις πιο "βουτηγμένες στο αλκοόλ" ταινίες που έγιναν ποτέ. Σπάνια έχει δειχτεί τόσο η διαλυμένη ζωή ενός αλκοολικού στο τελευταίο στάδιο. Ταυτόχρονα όμως - κι αυτό είναι το παράξενο - είναι και μια γλυκειά και, με κάποιον παράδοξο τρόπο, αισιόδοξη ταινία. Με την έννοια ότι ο πέρα για πέρα κατεστραμένος αυτός άνθρωπος βρίσκει, έστω και στο τέλος, τον "φύλακα άγγελό" του, την αδελφή ψυχή αν θέλετε, και ζει έναν τελευταίο, ανέλπιστο έρωτα. Στην έννοια του άγγελου μάλιστα επιμένει το φιλμ, καθώς η ηρωίδα, όπως είπαμε, παίζει αυτόν ακριβώς το ρόλο. Έτσι άλλωστε την αποκαλεί ο πρωταγωνιστής. Ο Φίγγις, πολύ πέρα από καταγγελίες και διδακτισμούς, αγαπά και νοιάζεται για τους περιθωριακούς ήρωές του, τους δέχεται όπως είναι, όπως ακριβώς κάνει και η Σέρα, που δέχεται άνευ όρων τον ετοιμοθάνατο και καθόλου εύκολο Μπεν.
Η ταινία, παρά το κάθε άλλο παρά ευχάριστο θέμα της, αποπνέει τρυφερότητα, ζεστασιά και ανθρωπιά, ενώ συγχρόνως είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, πράγμα που, εκτός των άλλων, οφείλεται και στη μουσική που έχει γράψει ο ίδιος ο Φίγγις, ενώ η επιλογή των τραγουδιών γίνεται από παλιά αμερικάνικα στάνταρς. Οι δύο ήρωες, ο Νίκολας Κέτζ και η Ελίζαμπεθ Σου, είναι αμφότεροι καταπληκτικοί (από τις καλύτερες δουλειές του μάλλον παρακμασμένου σήμερα Κέιτζ). Γενικά πρόκειται για ένα φιλμ που αγαπώ ιδιαίτερα και που θεωρώ από τα καλύτερα τού όχι και τόσο γνωστού αυτού δημιουργού.