"DIE HARD"... ΚΑΙ ΜΗ ΣΕ ΜΕΛΛΕΙ

Η σειρά των "Die Hard", παρά το ότι πρόκειται για το άκρον άωτον της ηρωικής απιθανότητας, περισσότερο από ό,τι άλλο με διασκέδαζε (το κατατάσσω φυσικά στις "ένοχες απολαύσεις"). Το πρώτο είχε γυριστεί το 1988, με τον μόνιμο Μπρους Γουίλις βεβαίως, από τον μετρ των ταινιών δράσης στα μέσα των 80ς και αρχές 90ς και μετά απολύτως εξαφανισθέντα (τι να απέγινε άραγε;) John McTiernan.
Όπου ο Μπρους είναι μπάτσος στη Νέα Υόρκη, που, παραμονές Χριστουγέννων, πάει στο Λος Άντζελες να συναντήσει τη γυναίκα του, στέλεχος πολυεθνικής εκεί, με την οποία βρίσκεται σχεδόν σε διάσταση, αλλά επιθυμεί να τα ξαναβρούνε. Βρίσκεται λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο πάρτι που δίνει η εταιρία στον ουρανοξύστη της, όταν αυτός καταλαμβάνεται από τρομερά μεθοδικούς και έξυπνους, άψογα οργανωμένους, τέλεια οπλισμένους και πάνω απ' όλα αδίστακτους τρομοκράτες, οι οποίοι ωστόσο το παίζουν τρομοκράτες, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που θέλουν είναι 600τόσα ταπεινά εκατομμύρια. Οι καλεσμένοι θα πιαστούν όμηροι, ο ήρωάς μας τυχαία θα τη γλυτώσει και από εκεί και πέρα, επί δύο ώρες -- έχει και μεγάλη διάρκεια το άτιμο - είναι ολομόναχος εναντίον όλων!
Εντάξει, η απιθανότητα κυριολεκτικά χτυπάει κόκκινο, ο Μπρους τα κάνει όλα και συμφέρει αφού είναι πιο έξυπνος και πιο δυνατός απ' όλους, οι ταρζανιές διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικούς ρυθμούς... έλα ντε όμως που, λόγω στιβαρής σκηνοθεσίας και σωστού timing, όλα αυτά τα αδύνατα καταφέρνουν νομίζω να καθηλώνουν τον θεατή... Υπάρχει και το "λίγο χιουμορ - λίγη συγκίνηση" για να δέσει η συνταγή, οπότε όλα καλά... Το θέμα είναι ότι το είδος αυτό του action movie το έχει κυριολεκτικά ξεχειλώσει το Χόλιγουντ (βλ. "Επικίνδυνες Αποστολές", Jason Statham κλπ. κλπ.) οπότε, προσωπικά τουλάχιστον, το έχω σκυλοβαρεθεί. Σκεφτείτε όμως ότι στην εποχή του ήταν ένα από τα πρώτα του είδους με τέτοιους σφιχτούς ρυθμούς, οπότε λογικά εντυπωσίασε (και γνώρισε φυσικά και 3 σίκουελ).
Προετοιμασμένοι λοιπόν με τόνους ποπ κορν και τη βεβαιότητα ότι θα δέίτε κάτι που δεν σηκώνει σοβαρή σκέψη (είναι μόνο για να το βλέπεις τέλος πάντων και όχι να το σκέπτεσαι), μάλλον θα το απολαύσετε.