ICEMAN: ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΙ... ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ

Κι όμως είναι αληθινή ιστορία: Ο αμερικανός Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι υπήρξε ίσως ο γνωστότερος πληρωμένος δολοφόνος της χώρας. Από τις αρχές της δεκαετίας του 60, που ξεκίνησε η δράση του, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 σκότωσε τριψήφιο (!) αριθμό ανθρώπων. Τα θύματά του υπολογίζονται από 100 έως 250! Ποια είναι η ιδιαιτερότητα, πέραν του τεράστιου αριθμού των θυμάτων; Ότι ο άνθρωπος αυτός είχε έναν δικό του κώδικα τιμής (συγκεκριμένα δεν σκότωνε ποτέ γυναίκες και παιδιά) και υπήρξε ένας άριστος, πιστός και αφοσιωμένος οικογενειάρχης.
Μ' αυτή την παράδοξη περίπτωση καταπιάνεται η ταινία του 2012 "The Iceman" του ισραηλινού Ariel Vromen (η ταινία είναι αμερικάνικη). Και, με την ψυχρή και αποστασιοποιημένη ματιά της, καταφέρνει νομίζω να δώσει το στίγμα της παράνοιας του ανθρώπου αυτού. Τον παρακολουθεί από την αρχή, όταν κάποιος γκάνγκστερ, εντυπωσιασμένος απο την ψυχρότητα και την αδιαφορία για το τι θα συμβεί μετά με τις οποίες αντιμετωπίζει έναν καβγά, τον πλησιάζει και τον βάζει στα χοντρά κόλπα (βλέπε δολοφονίες) έως την τελική του σύλληψη πάνω από 20 χρόνια μετά. Ο Μάικλ Σάνον παίζει με έναν εντελώς ανέκφραστο τρόπο, πράγμα που ταιριάζει με την περίεργη ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου αυτού. Παράλληλα δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει και την σαφή του παράνοια: Είναι σχεδόν πάντα ψυχρός, είναι αφοσιωμένος στην οικογένειά του, αλλά "υποφέρει" από κάποια κυριολεκτικά ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα άγριου θυμού, που μπορούν να καταστρέψουν οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά του. Οι σύντομες αυτές περιπτώσεις είναι και οι μόνες όπου δεν ελέγχει τον εαυτό του.
Μπορεί κανείς να δει το φιλμ και σαν ένα είδος αλληγορίας: Πρόκειται για έναν άνθρωπο που απλώς "κάνει τη δουλείά του" και μάλιστα με άψογο τρόπο, απόλυτα αποτελεσματικό και πετυχημένο. Επίσης, όταν του δίνεται η ευκαιρία, απλώς την αρπάζει, εξασφαλίζοντας έτσι μια πολύ καλύτερη ζωή γι' αυτόν και την οικογένειά του (η οποία, όπως και οι γείτονες και φίλοι, νομίζουν ότι είναι πετυχημένος επιχειρηματίας). Αυτά δεν κάνουν όλοι; Τι σημασία έχει τι δουλειά είναι αυτή; Αφείστε που "καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή"...
Η ταινία, όπως είπα, υιοθετεί την ψυχρή και αποστασιοποιημένη οπτική του ίδιου του δολοφόνου, δίχως να έχει ιδιαίτερες εξάρσεις, συναισθηματισμούς και διλήμματα. Προσωπικά βρίσκω ταιριαστό με τον χαρακτήρα αυτό το "flat" στοιχείο. Έτσι συνολικά την βρήκα ενδιαφέρουσα. Αν και πάντα έχω κάποιες αντιρρήσεις για το νόημα των ταινιών που καταπιάνονται με μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων με έντονες ιδιαιτερότηες, όσο εντυπωσιακές κι αν είναι αυτές.