"ENDER'S GAME" Ή ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο Gavin Hood, νοτιοαφρικάνος που δουλεύει στις ΗΠΑ, έχει κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες ταινίες. Το "Ender's Game" (στην Ελλάδα "Η Εκδίκηση του Έντερ", άγνωστο γιατί) του 2013, με τους Χάρισον Φορντ και Μπεν Κίνγκσλει σε χαρακτηριστικούς ρόλους, βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Orson Scott Card και, απ' όσο θυμάμαι τουλάχιστον, παραμένει αρκετά πιστό στο βιβλίο.
Στο μακρινό μέλλον η ανθρωπότητα είχε δεχτεί επίθεση μιας εξωγήινης φυλής εντομοειδών πλασμάτων και, παρά το ότι είχε μεγάλες απώλειες, είχε καταφέρει τελικά να νικήσει. Χρόνια μετά, παρατηρώντας νέες μεγάλες συγκεντρώσεις σκαφών των πλασμάτων στο κοντινό διάστημα, οι άνθρωποι αποφασίζουν να επιτεθούν πρώτοι για να τελειώνουν μια για πάντα μαζί τους. Για το σκοπό αυτό εκπαιδεύουν ειδικά επιλεγμένα παιδιά, τα οποία περνάν από πολύ σκληρές δοκιμασίες και εικονικά παιχνίδια πολέμου, με την ελπίδα ότι ανάμεσά τους θα βρεθεί ο μελλοντικός ηγέτης που θα φέρει τη νίκη. Ο Έντερ από την αρχή δείχνει ότι ίσως είναι προορισμένος γι' αυτό...
Εντυπωσιακό φιλμ από θεαματική άποψη, με καλά εφέ και ευφάνταστα "περιβάλλοντα", προχωρά ένα βήμα πέρα από το θέαμα: Δίνει μεγάλο βάρος (προσπαθεί τουλάχιστον) στην ψυχολογία των ηρώων, επικεντρώνεται σε ιδιαίτερα εγκεφαλικά παιχνίδια στρατηγικής και περιλαμβάνει και μια σημαντική ανατροπή. Στην αρχή με ενοχλούσε όλο αυτό το αβάσταχτα μιλιταριστικό πνεύμα, η ατσάλινη πειθαρχία, η μετατροπή των εκπαιδευόμενων σε μηχανές "για το καλό της ανθρωπότητας" ή για την άμυνα απέναντι στο "υπέρτατο κακό", ωστόσο από ένα σημείο και μετά αντιλήφθηκα προς τα πού πήγαινε και... ηρέμησα.
Οπότε το θεωρώ ενδιαφέρουσα ταινία και από τα σχετικά σπάνια φιλμ επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων που κάτι έχουν να πουν (πέρα από τα εφέ και τη δράση εννοώ).

"28 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ": ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥ...

Οι "28 Μέρες Αργότερα" του Danny Boyle γυρίζονται το 2002. Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν να γίνει και ένα σίκουελ. Το 2007 ο ισπανός Juan Carlos Fresnadillo (είχε γυρίσει παλιότερα το ενδιαφέρον "Intacto") σκηνοθετεί το "28 Εβδομάδες Αργότερα".
Φυσικά 28 εβδομάδες μετά το ξέσπασμα του θανατηφόρου ιού στη Βρετανία όλοι οι μολυσμένοι έχουν πεθάνει. Οι ελάχιστοι που επιβίωσαν μαζεύονται σε συγκεκριμένη ασφαλή (;) περιοχή του Λονδίνου και επιβλέπονται από αμερικάνικα στρατεύματα σωτηρίας (εδώ τα ξένα στρατεύματα σε μια χώρα επιτελούν "καλή" αποστολή, αφού ουσιαστικά η χώρα δεν υφίσταται πλέον...). Μια οικογένεια, πατέρας και δύο παιδιά, καταφεύγουν εκεί. Η μητέρα έχει μείνει "εκεί έξω" και προφανώς είναι νεκρή. Ωστόσο...
Ας μη σας πω τις λεπτομέρειες του "ωστόσο", που όλοι υποθέτω ότι φαντάζεστε. Η δεύτερη αυτή ταινία παίζει περισσότερο με την κουνημένη φωτογραφία και την κάμερα στο χέρι, έχει περισσότερο σπλάτερ, περισσότερα κυνηγητά (μολυσμένοι εναντίον υγειών) και γενικότερα διαθέτει όντως αγχωτική ατμόσφαιρα και είναι πιο "βρώμικο" και ωμό. Θέτει στο πρώτο μισό μέρος της το θέμα των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας που πρωταγωνιστεί και γενικά νομίζω ότι κρατά τον θεατή... πλην όμως δεν παύει να είναι ένα νο. 2, τουτέστιν το στοιχείο της έκπληξης εξ ορισμού λείπει και, λίγο πολύ, ξέρουμε τι θα δούμε. Αυτό οπωσδήποτε είναι μείον (όπως και σε όλα τα σίκουελ άλλωστε). Πάντως οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι είναι πραγματικά κατάμαυρο, δίχως ίχνος αισιοδοξίας. Όσοι επιθυμείτε...

"DARK SKIES": ΟΝΤΩΣ ΠΟΛΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ...

Το "Dark Skies" είναι ένα φιλμ τρόμου (και επιστημονικής φαντασίας) που γύρισε το 2013 ο άγνωστός μου Scott Stewart. Το θεωρώ συμπαθητικό δείγμα του είδους, γι' αυτό ίσως να μην αρέσει σε πορωμένους φανς του σύγχρονου χολιγουντιανού τρόμου, οι οποίοι θα το βρουν πιθανώς αργό.
Η ιστορία δεν διαθέτει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Κλασική αμερικάνικη οικογένεια των προαστίων με δύο αγοράκια και οικονομικά προβλήματα νοιώθει την ήδη προβληματική της καθημερινότητα να καταρρέει, καθώς όλο και περισσότερα ανεξήγητα (και τρομακτικά βεβαίως) φαινόμενα συμβαίνουν στο σπίτι. Η κλιμάκωσή τους είναι βαθμιαία και, τελικά, θα καταλήξουν σε αληθινό εφιάλτη, καθώς εμπλέκουν και τα ίδια τα μέλη της οικογένειας (και κυρίως το μικρότερο αγόρι), που για ορισμένα χρονικά διαστήματα νοιώθουν να έχουν "καταληφθεί" και οι πράξεις τους δεν ελέγχονται από τους εαυτούς τους.
Φυσικά αμέσως; στο νου μας έρχεται το "Paranormal Activity" και τα διάφορα σίκουέλ του (τα οποία ευτυχώς δεν έχω δει). Γι' αυτό έλεγα στην αρχή ότι στερείται σεναριακής πρωτοτυπίας. Ωστόσο χτίζει σταθερά και μεθοδικά μια υποβλητική ατμόσφαιρα, η οποία γίνεται όλο και πιο ανησυχητική και τελικά πνιγηρή και αδιέξοδη, δεν βασίζεται σε εφέ και ξαφνικά μπου!, δεν κάνει παραχωρήσεις σε happy end, ενώ δεν εξηγεί απόλυτα το γιατί ακριβώς συμβαίνουν όλα, αφήνοντας το μυστήριο να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Για μένα, που έχω κουραστεί αφάνταστα από τον εφετζίδικο και βαβουριάρικο τρόμο, ήταν ευπρόσδεκτο, δίχως - το τονίζω πάλι - να είναι κάτι πολύ σπουδαίο.

ΣΤΗΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ "IN THE SHADOW"

Το 1953 είναι η χρονιά του θανάτου του Στάλιν. Ωστόσο η τρομοκρατία τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στα κράτη - δορυφόρους καλά κρατούσε. Η Τσεχοσλοβακία των αρχών των 50ς σημαδεύεται από μια σειρά από στημένες δίκες που άλλοτε είχαν θύματα πρώην κομμουνιστές ηγέτες που είχαν περιπέσει σε δυσμένεια, άλλοτε εβραίους, οι οποίοι υποτίθεται ότι συνωμοτούσαν κατά του καθεστώτος και είχαν ως στόχο (οι δίκες) να στρέψουν την προσοχή του κοινού από τα αβάσταχτα οικονομικά προβλήματα στον αντισημιτισμό και άλλοτε πάλι διάφορους αντιφρονούντες. Οι περισσότεροι από τους "ενόχους" εκτελούνται.
Στη σκοτεινή αυτή περίοδο εκτυλίσσεται το τσέχικο φιλμ που γύρισε το 2012 ο David Ondricek "In the Shadow" (τσέχικος τίτλος "Ve Stinu"). Ένας επιθεωρητής της αστυνομίας ερευνά μια κλοπή κοσμημάτων. Όσο όμως προχωρά η έρευνα αρχίζουν να αποκαλύπτονται όλο και πιο πολύπλοκες και απρόσμενες πτυχές της υπόθεσης, που οδηγούν πολύ ψηλά. Σύντομα η δική του ζωή (και της οικογένειάς του) θα αρχίσει να βρίσκεται σε κίνδυνο, ενώ η παρουσία ενός νεοφερμένου γερμανού μπάτσου (και - επίτηδες - προσωρινού γείτονα του επιθεωρητή) περιπλέκει τα πράγματα.
Καλογυρισμένη ταινία, που διατηρεί αμείωτο το σασπένς μιας αστυνομικής ιστορίας και ταυτόχρονα αποτελεί καθαρή πολιτική καταγγελία των δικτατορικών και βάναυσων καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού" (κυρίως βεβαίως κατά τη σταλινική περίοδο). Φυσικά εγείρονται και πολλά ηθικής φύσης ερωτήματα, με βασικό το πόσο αντέχει ο ήρωας να προχωρήσει προς την αποκάλυψη της αλήθειας, ενώ οι απειλές γύρω του πυκνώνουν διαρκώς. Η ατμόσφαιρα είναι καφκική, μουντή, σκοτεινή, κλειστοφοβική και αποτυπώνει τη φτώχεια και την αθλιότητα της περιόδου (και την αισθητική της ασχήμια), ενώ η χρωματική γκάμα περιορίζεται σε σκούρα, γκριζοκαφέ χρώματα, ώστε να αποτυπωθούν το "πλάκωμα" και οι αγχώδεις καταστάσεις που κυριαρχούν.
Ενδιαφέρον φιλμ, που δεν νοιάζεται για ωραιοποιήσεις, έντονη δράση, εφησυχασμό του θεατή και στημένα happy end, με το προσόν να λειτουργεί ταυτόχρονα "ψυχαγωγικά" (με την έννοια του αστυνομικού φιλμ) και πολιτικά.

"I AM DRAGON": ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ;

Το 2015 ο άγνωστος ρὠσος Indar Dzhendubaev γυρίζει ένα από τα ωαραιότερα fantasy (είδος που συνήθως βαριέμαι, επειδή το θεωρώ μάλλον εξαντλημένο) των τελευταίων χρόνων: "On drakon" στα ρώσικα, "I Am Dragon" στα αγγλικά.
Η ιστορία είναι ένα καθαρό παραμύθι. Σε μια μακρινή, βόρεια χώρα οι κάτοικοι είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν στον τρομερό ιπτάμενο δράκο που βγάζει φωτιές από το στόμα νεαρές κοπέλες σε τακτά διαστήματα. Κάποτε ένας ήρωας θα σκοτώσει το δράκο και η πόλη θα ανακουφιστεί. Δύο γενιές αργότερα όμως ένας άλλος δράκος θα επανεμφανιστεί ξαφνικά και θα κλεψει την όμορφη κόρη του δούκα τη μέρα του γάμου της, ενώ ο γαμπρός, που θα μεινει στα κρύα του λουτρού, ορκίζεται να σκοτώσει το τέρας. Ο δράκος θα την οδηγήσει σε μια σκοτεινή, τρομακτική σπηλιά σε άνα απομονωμένο (εντυπωσιακό ως εικόνα) νησί και από εκεί και πέρα τίποτα δεν θα είναι όπως το φανταζόμαστε...
Πάνω απ᾽όλα πρόκειται για μια ρομαντική ιστορία αγάπης. Υπέρ του δἔοντος ρομαντική μάλιστα για πολλούς, σε βαθμό ίσως λιγωτικό. Κι όμως. Είναι τόσο όμορφη η εικόνα, τόσο ποιητικά δοσμένη η όλη ιστορία, τόσο ευφάνταστα τα σκηνικά, τόσο μαγικά τα αρχαία ρωσικά τραγούδια (ή σύγχρονες απομιμήσεις τους, δεν γνωρίζω), που προσωπικά ξέχασα τη (ούτως ή άλλως δυνατή) ερωτική ιστορία και έμεινα να θαυμάζω την ομορφιά του όλου εγχειρήματος, την ποίηση που ξεχειλίζει, το απόλυτα ρωσικό χρώμα, αλλά και τις ανατροπές της κλασικής ιστορίας και των εννοιών του Καλού και του Κακού (τις οποίες ωστόσο είχα ξανασδεί ή διαβάσει).
Στους φίλουςε του είδους το συνιστώ ως μια διαφορετική, ανανεωτική ματιά στο fantasy. Αλλά και στους υπόλοιπους το συνιστώ για την (το ξαναείπα) σπάνια εικαστική του ομορφιά.

ΝΕΟΣ, ΠΙΣΤΟΤΕΡΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ῾ΠΙΝΟΚΙΟ῾

Ὁ ιταλός Matteo Garrone είναι περίεργος σκηνοθέτης: Από τη μία κάνει πυκνές, κοινωνικοπολιτικές, ντοκιμαντερίστικου στιλ ταινίες (῾῾Γόμμορα῾῾, ῾῾Ντόγκμαν῾῾) και από την άλλη σκηνοθετεί... πᾶραμύθια, τα οποία υπεραγαπά. Έτσι το 2019 γυρίζει τη δική του κινηματογραφική εκδοχή του κλασικού ῾῾Πινόκιο῾῾, χρησιμοποιώντας μάλιστα τον Ρομπέρτο Μπενίνι, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της προηγούμενης ῾ἁπόπειρας῾῾, αυτή τη φορά στο ρόλο του Τζεπέτο.
Μάλλον ξέρετε την ιστορία. Ένας πάμπτωχος ξυλουργός που ζει μόνος φτιάχνει μια ξύλινη μαριονέτα, η οποία ζωντανεύει και γίνεται ο γιος που πάντοτε ποθούσε. Ωστόσο ο Πινόκιο, που επιθυμεί διακαώς να γίνει κανονικό αγόρι, είναι ανώριμος παρασύρεται εύκολα και ανυπάκουος στον πατέρα του, αλλά και στην καλή νεράιδα που τον προστατεύει, και έτσι γνωρίζει πολλές δυσάρεστες περιπέτειες και παθήματα.
Η ταινία είναι καλογυρισμένη, διαθέτει μερικές όμορφες εικόνες και η μεγαλύτερρη αρετή της είναι ότι μένει αρκετά πιστή στο πρωτότυπο βιβλίο του Κολόντι (που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα). Μερικές σκηνές της δεν είναι καθόλου παιδικές, άλλες είναι κάπως δυσάρεστες ή τρομαχτικές και, γενικά, βρισκόμαστε πολύ μακρυά από το χαζοχαρούμενο κλίμα του κλασικού κινομένου σχεδίου του Ντίσνεϊ, από το οποίο έμαθε τον Πινόκιο ο περισσότερος κόσμος. Όσο για τα διδάγματα που περιέχει... ε... αυτά είναι σαφή: Τα παιδιά πρέπει να υπακούουν τους γονείς (αλλά και τους μεγαλύτερους γενικότερα). Συγχρόνως τονίζεται και η ουσιαστική αξιία της παιδείας, η έλλειψη της οποίας είναι ένα σημείο στο οποίο φοβάμαι ότι πάσχει ο σύγχρονος κόσμος (η πληθώρα δωρεάν πληροφορίας δεν αποτελεί παιδεία). Τελικά η ιστορία του Πινόκιο ίσως να είναι η γνωστότερη ιστορία που παρουσιάζει ανάγλυφα την διαδικασία ενηλικίωσης ή/και κοινωνικοποίησης, το πέρασμα από το εγωιστικό και ανεύθυνο παιδί στον έμπειρο ενήλικα, που έχει γνωρίσει τη ζωή και τις κακοτοπιές της.
Συμπαθητικό φιλμ, δίχως όμως να το θεωρώ μεγάλη ταινία. Απλώς ενδιαφέρουσα προσπάθεια.

ΒΑΡΥ ΔΡΑΜΑ (ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ) ΣΤΟ "SAND CASTLES"

Κάτι φριχτό έχει συμβεί σε μια οικογένεια της επαρχιακής Αμερικής: Το μικρό κοριτσάκι της απάγεται από μια παραλία όπου η οικογένεια έχει εκδράμει. Αρκετά χρόνια μετά η μικρή, έφηβη πλέον, θα εμφανιστεί ξανά. Αλλά μετά τα όσα έχει υποφέρει από τον άγνωστο απαγωγέα της είναι πλέον μουγκή. Η οικογἔνεια στο μεταξύ βρίσκεται σε κακή κατάσταση: Ο πατέρας δεν υπάρχει πια, η μητέρα είναι αλκοολική και ο νεαρός γιος πασχίζει να τα βγάλει πέρα όπως - όπως παλεύοντας με αντίξοες συνθήκες και με τη φτώχεια. Τι θα συμβεί μετά την αιφνίδια επανεμφάνιση;
Αυτά συμβαίνουν στο βαρύ δράμα του Clenet Verd-Rose "Sand Castles" του 2014. Να σημειώσουμε ότι ο νεαρός πρωταγωνιστής Jordon Hodges έχει γράψει το σενάριο και είναι και συμπαραγωγός. Αξιόλογος λοιπόν, αλλά η ταινία δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Βαρειά, μουντή, με δράματα να συσσωρεύονται (ή μάλλον ῾῾ἑνός δράματος μύρια έπονται῾῾), με κάποιες αψυχολόγητες σκηνές και με διαρκή σύντομα φλας μπακ που καλύπτουν κενά της ιστορίας, συνολικά με κούρασε. Καλές προθέσεις υπάρχουν, καθώς και κάποιες συγκινητικές στιγμές, συνολικά όμως δεν μου είπε και πολλά...
ΥΓ: ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος περιμένετε οπωσδήποτε να τελειώσουν οι βασικοί τίτλοι: Μετά ακολουθεί μια σύντομη ῾῾κρυμένη῾῾σκηνή που είναι βασική για την πλοκή της ταινίας! Γιατί αυτή η τόσο σημαντική σκηνή ῾῾χὠθηκε῾῾εκεί και κρύφτηκε παραμένει άγνωστο.

"Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΤΡΥΠΙΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ": ΜΙΑ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ

Το 2020 ο Γιάννης Οικονομίδης τα κατάφερε πάλι. Ίσως μάλιστα ακόμα καλύτερα από τις προηγούμενες ταινίες του. "Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς", εκτός από τα γνωστά μέχρι τώρα μοτίβα του, εισάγει και το έντονα κωμικό στοιχείο, φτιάχνοντας έτσι μια εξαιρετική και κατάμαυρη κωμωδία και νουάρ μαζί.
Η Όλγα, νεαρή σύζυγος πλούσιου βιομήχανου, τα φτιάχνει με το Μάνο, ιδιοκτήτη σκυλάδικου και πρώην διάσημο τραγουδιστή (σκυλάδικων βεβαίως). Τολμά μάλιστα να εγκαταλείψει τον "παντοδύναμο" σύζυγό της, ο οποίος θα καταρρεύσει, θα βουτήξει στο αλκοόλ και, σύντομα, θα αναζητήσει εκδίκηση, πυροδοτώντας έτσι έναν αιματηρό μηχανισμό που θα καταλήξει σε αληθινή σφαγή.
Από τα απολαυστικότερα (και ταυτόχρονα κατάμαυρα) ελληνικά φιλμ των τελευταίων χρόνων, η "Μπαλάντα..." έχει πολλές αρετές: Σφιχτή αφήγηση δίχως κοιλιές, απόλυτα φυσικές ηθοποιίες ακόμα και από άγνωστους ηθοποιούς που εμφανίζονται για πρώτη φορά, αστυνομικό σασπένς όπως αυτά των παλιών νουάρ και, ταυτόχρονα, ξεκαρδιστικό μερικές φορές χιούμορ (είπαμε, πρόκειται για μαύρη κωμωδία). Κυρίως όμως έχουμε να κάνουμε με μια βαθύτατη (και ζοφερή κατά βάθος) κατάδυση στην ελληνική επαρχία, με τη μιζέρια, την κακογουστιά, τα σκάνδαλα, την ασχήμια των πόλεων και τις παρανομίες της. Λειτουργεί επίσης η ταινία ως μια απίθανη "πινακοθήκη" σπαρταριστών τύπων. Ποιον να πρωτο"θαυμάσεις"; Τον εκτελεστή Μουρίκη, τον χεβιμεταλά γκόμενο της κόρης του βιομήχανου, τους απίστευτους δίδυμους... για να αναφέρω λίγους μόνο που μου έρχονται αμέσως στο νου. Και, για να σας προειδοποιήσω, το γνωστό κρεσέντο βωμολοχιών, μόνιμο γνώρισμα των φιλμ του σκηνοθέτη, υπάρχει κι εδώ. Κάπως μειωμένο ίσως, αλλά πανταχού παρόν.
Φυσικά η όλη εικόνα που αποτυπώνεται δεν είναι καθόλου κολακευτική για την επαρχία, αλλά και για την ελληνική κοινωνία γενικότερα. Αλλά αυτό ακριβώς πετυχαίνει (όπως συνήθως) ο Οικονομίδης, και μάλιστα με απόλυτα φυσικό τρόπο: Να καυτηριάσει ανελέητα μια χρεωκοπημένη, δίχως την παραμικρή πίστη σε αξίες, κοινωνία, που ζει μόνο για το "όσα φάμε, όσα πιούμε κι όσα..." ξέρετε τη συνέχεια. Περιττό να πούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες είναι αρνητικοί (ή έχουν αρνητικές πλευρές). Αυτό μας έλειπε να μην...
Σας είπα στην αρχή ότι για μένα είναι μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
ΥΓ: Η ανάμειξη (για να μην πω η κυριαρχία) των μανάδων στα πάντα (είναι σαν να κινούν όλα τα νήματα αθέατες), η απόλυτη επιρροή που ασκούν ακόμα και στους πιο σκληρούς, είναι ξεκαρδιστική και συγχρόνως εφιαλτική. Απόλυτα ελληνικό φαινόμενο βεβαίως.

ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΟ "1408"

Το 2007 ο σουηδός, που ζει και δουλεύει στις ΗΠΑ, Mikael Hafstrom γυρίζει το φιλμ τρόμου "1408" (στην Ελλάδα "Δωμάτιο 1408") που βασίζεται σε διήγημα του Steven King. Ο Τζον Κιούζακ παίζει σχεδόν μόνος του (κλεισμένος μόνος σε ένα δωμάτιο γαρ), ενώ στο δεύτερο ρόλο εμφανίζεται ο Σάμουελ Τζάκσον.
Ένας συγγραφέας που συνηθίζει στο έργο του να απομυθοποιεί το παραφυσικό στοιχείο (φαντάσματα, στοιχειωμένα μέρη κλπ.) κλείνεται οικειοθελώς για μια νύχτα στο περίφημο δωμάτιο 1408 ενός μεγάλου νεοϋορκέζικου ξενοδοχείο, το οποίο θεωρείται στοιχειωμένο και όπου πάμπολλοι θάνατοι (οι περισσότεροι αυτοκτονίες) έχουν σημειωθεί. Κλείνεται μάλιστα παρά την αρχική κατηγορηματική άρνηση του διευθυντή του ξενοδοχείου. Εκείνος βέβαια θέλει να βρει τι "κόλπο" κρύβεται πίσω απ' όλη αυτή την ιστορία. Πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει έντρομος ότι δεν υπάρχει κανένα κόλπο κι ότι τα πράγματα είναι σοβαρά...
Λίγο από "Λάμψη", λίγο από κλασικά φιλμ με στοιχειωμένα σπίτια, επηρεάζουν το κλίμα της ταινίας. Νομίζω όμως ότι, για μια ακόμα φορά πάσχει από αυτό που πάσχουν πάμπολλες ταινίες τρόμου, ιδιαίτερα στην εποχή μας: Τα εφέ υπάρχουν, κάποιες στιγμές μπορεί να τρομάξουν οι θεατές, συνολικά όμως λείπει η ατμόσφαιρα, η υποβλητικότητα, αυτό που θα "πιάσει" τον θεατή και θα τον βάλει σε μια ιδιαίτερη κατάσταση. Στη συνέχεια της ταινίας θα μπλεχτούν τα προσωπικά τραύματα του ήρωα, στοιχείο που επίσης έχουμε δει πολλές φορές.
Όπως καταλάβατε το φιλμ δεν με ενθουσίασε. Έχει και σχετικά μεγάλη διάρκεια μάλιστα. Πάντως νομίζω ότι βλέπεται. Απλώς.

"BELOW HER MOUTH": ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Το "Below Her Mouth" του 2016 είναι ένα "ακατάλληλο" για σεμνότυφους φιλμ της καναδέζας April Mullen, αφού περιγράφει έναν παθιασμένο λεσβιακό έρωτα.
Η ιστορία είναι απλή και την έχουμε ξαναδεί σε διάφορες παραλλαγές: "Τακτοποιημένη" κοπέλα, που δουλεύει στο χώρο των περιοδικών μόδας και που ζει με άνδρα εδώ και 7 χρόνια (ετοιμάζονται μάλιστα να παντρευτούν), γνωρίζει λεσβία, η οποία θα τη φλερτάρει άμεσα και ανοιχτά. Σύντομα μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια σχέση πάθους, αλλά και έρωτα, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τις συμβάσεις (της μίας, διότι η άλλη τα έχει προ πολλού ξεπεράσει αυτά).
Η πανέμορφη πρωταγωνίστρια Erika Linder είναι, όπως έμαθα, σουηδέζα και είναι γνωστό αμφισεξουαλικό μοντέλο (τη αγνοούσα διότι από μόδα... αφήστε καλύτερα...). Αυτός είναι ο πρώτος της κινηματογραφικός ρόλος και είναι μάλιστα πρωταγωνιστικός. Το εντυπωσιακό είναι ότι αποδεικνύεται καλή ηθοποιός και άνετα παίρνει την ταινία πάνω της. Όσο για την ίδια την ταινία, είναι ένας συνδυασμός τρυφερότητας (έως και ρομαντικού δράματος) και τολμηρών (μερικές φορές στα όρια της πορνογραφίας) σκηνών. Φυσικά παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ της διαφορετικότητας και εναντίον των παντός είδους κοινωνικών στεγανών και ταμπού και, εκτός των άλλων, είναι καλογυρισμένη, με ωραία εικόνα. Γενικά νομίζω ότι η Mullen είναι καλή σκηνοθέτης και κατορθώνει να δώσει ανάγλυφα το ερωτικό πάθος. Είναι εξ άλλου πολυτάλαντη (μεταξύ άλλων και ηθοποιός η ίδια) και σημαντική φιγούρα του ανεξάρτητου σινεμά. Το συγκεκριμένο φιλμ έχει γυριστεί αποκλειστικά από γυναικείο συνεργείο.
Ενδιαφέρον φιλμ λοιπόν (αν και αρκετά απλοϊκό και προβλέψιμο), αν σας ενδιαφέρουν αυτά τα θέματα.

"THE WITCH": ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο Robert Eggers έγινε ευρύτερα γνωστός το 2019 με τον ῾Φάρο῾. Πριν όμως, το 2015, είχε γυρίσει το "The Witch", ένα φιλμ που κινείται στα όρια της ταινίας τρόμου, με βαθύτερες όμως προεκτάσεις από τις συνηθισμένες ταινίες του είδους.
Στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα, μια οικογένεια άγγλων αποίκων στην Αμερική (τη Νέα Αγγλία συγκεκριμένα) που θέλει να ζήσει μια βαθύτατα χριστιανική ζωή, διώκεται από την κοινότητα λόγω της κριτικής του αρχηγού της οικογένειας στην υποκρισία των υπολοίπων κατοίκων. Αναγκασμένοι να ζήσουν εξαιρετικά δύσκολα, απομονωμένοι, δίπλα σε ένα πυκνό δάσος, ασφυκτιώντας από τον διαρκή φόβο για το Σατανά, θα δουν την οικογένειά τους να διαλύεται αργά από σκοτεινές δυνάμεις που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της μαγείας...
Υποβλητική ταινία, που δεν βασίζεται καθόλου στα εφέ και τα συνεχή ῾μπου῾, νομίζω ότι πάνω απ᾽όλα επικεντρώνεται στο διαρκή, υστερικό φόβο για τη μαγεία και το Σατανά και την ασφυκτική, γεμάτη τρόμο και νευρώσεις ατμόσφαιρα που δημιουργεί η φανατική προσήλωση στο χριστιανισμό, με το μαζοχισμό, τη διαρκή επιβολή στερήσεων και την πλήρη άρνηση του υλικού / σαρκικού στοιχείου που τον χαρακτηρίζει, τόσο, που τελικά η μαγεία να μοιάζει να συμβολίζει την απελευθέρωση και τη διαφυγή από την προηγούμενη αρρωστημένη κατάσταση.
Δεν συνίσταται στους φίλους του σύγχρονου χολιγουντιανού τρόμου, με την κατἄχρηση των εφέ και των σκηνών που πασχίζουν με κάθε τρόπονα τρομάξουν. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σκεπτόμενη ταινια του είδους, σχετικά αργή, που σε κάποιες σκηνές παίζει με την αμφιβολία για το στοιχείο του φανταστικού και νπου κυρίως ενδιαφέρεται για τη δημιουργία ατμόσφαιρας. Ο Eggers ήδη δείχνει ότι είναι ένας προσωπικος δημιουργός.

"PHASE IV" : ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ

Ο Saul Bass (1920-1996) έκανε μια ασυνήθιστη δουλειά στον αμερικάνικο κινηματογράφο: Έφτιαχνε τα credits στις αρχές των ταινιών (και τις αφίσες τους επίσης) . Με εντελώς προσωπικό και ασυνήθιστο στιλ όμως. Με ένα συνδυασμό animation - και όχι μόνο - αλλά πάντοτε με ευφάνταστους τρόπους. Θυμηθείτε τους τίτλους σε φιλμ όπως το "Vertigo", "Στη Σκιά των 4 Γιγάντων" ή στο "Ψυχώ" του Χίτσκοκ, στο "West Side Story" και σε πάμπολλα άλλα. Οι μεγάλες στιγμές του ήταν στα 50ς και 60ς, ωστόσο παρέμεινε περιζήτητος ως τον θάνατό του. Ο Μπας λοιπόν γύρισε μία και μόνο ταινία το 1974: Το "Phase IV", ταινία (εφιαλτικής) επιστημονικής φαντασίας.
Εξ αιτίας κάποιων παράξενων φαινομένων στο διάστημα, τα μυρμήγκια σε μια αμερικάνικη έρημο αποκτούν νοημοσύνη. Ένα είδος συλλογικής νοημοσύνης, που, λόγω του τεράστιου αριθμού τους και της πλήρους αδιαφορίας για τα μεμονωμένα άτομα, που είναι ανά πάσα στιγμή πρόθυμα να θυσιαστούν για το σύνολο, αποκτούν τεράστια δύναμη. Σύντομα θα πολιορκήσουν δύο επιστήμονες που μελετούν το φαινόμενο στην έρημο, αλλά αυτό θα είναι μόνο η αρχή...
Καμία σχέση με υπερπαραγωγές, εφέ, ατελείωτη δράση και άλλα συνηθισμένα στο σύγχρονο Χόλιγουντ. Το φιλμ είναι εντελώς low budget και μάλιστα γυρισμένο με έναν εντελώς ντοκιμαντερίστικο τρόπο. Προχωρά την αφήγηση με voice over, αφιερώνει σκηνές στην κινηματογράφηση αληθινών μυρμηγκιών και των δραστηριοτήτων τους στις φωλιές τους κλπ. Όλο αυτό το "ήσυχο" κλίμα δημιουργεί κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ενώ η αρχική απειλή γίνεται διαρκώς όλο και εφιαλτικότερη καθως οι επιστήμονες θα κατανοήσουν κάποια παραπάνω πράγματα για το τι συμβαίνει... Συγχρόνως υποβόσκει ένα φιλοσοφικός προβληματισμός που αφορά τη χρήση βίας ή άλλων, πιο εγκεφαλικών μεθόδων (οι διαφορετικοί χαρακτήρες των δύο επιστημόνων) και, εν τέλει, θέτει σε αμφισβήτηση το ποιο είναι το "κυρίαρχο" είδος στον πλανήτη.
Ενδιαφέρον και ασυνήθιστο φιλμ χαμηλών τόνων, όπως είπα, που ΔΕΝ συστήνεται στους φίλους των χολιγουντιανών μπλοκμπάστερ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο "TERMINATOR GENISYS" (ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΧΕΤΕ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ 4-5 ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ)

Το Χόλιγουντ θα εξακολουθήσει να γυρίζει κάθε λογής αναμασήματα παλιών μεγάλων επιτυχιών του μέχρι να παγώσει ο ήλιος (πράγμα που μεταφράζεται "όσο αυτά θα εξακολουθούν να αποφέρουν εκατομμύρια - πιθανόν κυρίως από 15ρηδες). Φυσικά το franchise του Terminator έχει εδώ την τιμητική του. Μετά την πρώτη εντυπωσιακή ταινία των 80ς ο ίδιος ο Cameron γύρισε ένα πολύ πιο εμπορικό και υπερπαραγωγή σίκουελ... και μετά ακολούθησε το χάος με διάφορες παραλλαγές κάθε τρεις και λίγο. Το "Terminator Genisys" (με τον οπτικά αηδιαστικό ελληνικό τίτλο "΅Εξολοθρευτής : Γενεsys" (!!!) και με την προσωπική μου επιθυμία να εκτελεστεί άμεσα αυτός που το σκέφτηκε) γυρίστηκε από τον τηλεοπτικό κυρίως Alan Taylor to 2015.
Και, για να θυμηθούμε τα παλιά, όταν ο ηγέτης των ανθρώπων ενάντια στις μηχανές Τζον Κόνορ έστειλε τον φίλο του πίσω στο 1984 για να προστατέψει τη νεαρή τότε μητέρα του, οι πονηρές μηχανές έστειλαν ένα πιο εξελιγμένο ρομπότ και έπειτα ο απεσταλμένος πήγε κάπου στο μέλλον του 1984 μεν, αλλά ακόμα παρελθόν για το ζοφερό απώτερο μέλλον, για να καταστρέψει ένα πρόγραμμα, το οποίο τα ξεκίνησε όλα, αλλά σ' αυτή τη βερσιόν της πραγματικότητας συνυπάρχουν ο "γέρος" καλός Εξολοθρευτής του νο 2 (ώστε να βρει την ευκαιρία και τη δικαιολογία να ξαναπαίξει ο γερασμένος πλέον Σβαρτσενέγκερ τον κλασικό του ρόλο), κακά ρομπότ όπως αυτά του νο 2, νέοι εχθροί και φίλοι, ο ίδιος ο Τζον Κόνορ ενήλικας πλέον και πολλά άλλα τέτοια που δημιουργούν την εικόνα του απόλυτου αχταρμά που κυριαρχεί στο φιλμ.
Κατά τα άλλα θα δείτε πολλές εκρήξεις και κυνηγητά αυτοκινήτων (πόσο πρωτότυπο!), πολλές σκηνές δράσης, πολλές μάχες και άλλα θεάματα, ώστε να ολοκληρωθεί η εξαίρετη αυτή εμπειρία σας. Προσωπικά είχα σκυλοβαρεθεί στο πρώτο τέταρτο, βλέποντας μια από τα ίδια, σερβιρισμένα σε μια ανάκατη σαλάτα αποτελούμενη από όλους τους Εξολοθρευτές που είχαν προηγηθεί του 2015.
ΥΓ: Παραμένω περίεργος: Πώς θα ήταν αν ήμουν 16 χρονών, δεν είχα δει κανέναν άλλον Εξολοθρευτή και έβλεπα ως παρθένος την ταινία αυτή. Αναρωτιέμαι αν θα εντυπωσιαζόμουν ή αν θα βαριόμουν και πάλι (αν τέλος πάντων ήμουν ένας έξυπνος 16αρης).

"ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ Η ΛΟΥΚΙΑ" ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΟΡΗΤΟ ΜΕΛΟ

Είχα συμπαθήσει τον ισπανό Julio Medem από τους "Εραστές του Αρκτικού Κύκλου" το 1998. Στη συνέχεια άλλαξα γνώμη, καθώς θεωρώ όχι μόνο ότι έκτοτε έχει πάρει την κατιούσα, αλλά και ότι γίνεται όλο και πιο "επιδειξίας" για να προσελκύσει την προσοχή (το λεσβιακό μελό "Δωμάτιο στη Ρώμη" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα). Είναι από τις λίγες φορές που διαφωνώ με τη γενική γνώμη του κοινού, το οποίο σε γενικές γραμμές αγαπά το φιλμ, αλλά προσωπικά βρήκα το "Σεξ και η Λουκία" (Lucia y el Sexo) του 2001 αφόρητα μελό.
Συγγραφέας κάνει έρωτα με κοπέλα "της μιας νύχτας" σε ένα νησί στις καλοκαιρινές διακοπές. Δεν θα συναντηθούν ποτέ ξανά, αλλά εκείνη θα μείνει έγκυος και θα μεγαλώσει μόνη το κοριτσάκι της (τους). Στο μεταξύ ο συγγραφέας θα γνωρίσει τη Λουτσία, θα ερωτευτούν και θα ζήσουν μαζί στη Μαδρίτη. Τα σύννεφα όμως δεν θα αργήσουν να πυκνώσουν καθώς απίστευτες συγκυρίες δημιουργούν ένα φοβερό μπέρδεμα ανάμεσα σε όλους τους πρωταγωνιστές της ιστορίας (θα εμπλακούν και άλλα πρόσωπα και όχι μόνο το προαναφερθέν τρίο).
Υποτίθεται ότι το φιλμ είναι εξαιρετικά ερωτικό, με τολμηρές σκηνές κλπ. Είναι ακόμα "ένας ύμνος στον έρωτα και το πάθος" και πολλά άλλα. Προσωπικά το βρήκα αφόρητα μελό. Αυτό όμως που μάλλον περισσότερο με ενόχλησε ήταν ότι ολόκληρο η ταινία και η μάλλον πολύπλοκη ιστορία της βασίζεται σε μια σειρά από απίστευτες και αδύνατο να συμβούν συμπτώσεις. Όλοι, μα όλοι, θα κινούνται στον ίδιο κύκλο, θα βρίσκονται στον κατάλληλο χώρο την κατάλληλη στιγμή και πολλά άλλα τέτοια. Και σαν να μην έφταναν όλα, δεν το βρήκα και ιδιαίτερα ερωτικό, αφού δεν μου άρεσε κανείς από τους πρωταγωνιστές (αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει με το φιλμ, αλλά με υποκειμενικά γούστα). Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Λουτσία πρόσθεσε άλλη μια ψηφίδα στην ευρύτερη εικόνα της αντιπάθειά μου για τον Μέντεμ (τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά της καριέρας του).

῾῾Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ῾῾ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΥΠΟΠΤΟΙ...

῾῾Η Γάτα και το Καναρίνι῾῾ (The Cat and the Canary) έχει γυριστεί αρκετές φορές, μια από τις γνωστότερες βερσιόν ωστόσο είναι αυτή του 1939, που γύρισε ο άγνωστος σεχετικά, αλλά πολυτάλαντος Elliott Nugent (1896-1980), με τους Μπομπ Χοπ και την πανέμορφη Πολέτ Γκοντάρ στους κύριους ρόλους.
10 χρόνια μετά το θάνατο ενός εκκεντρικού (και κακού, όπως φημολογείται) πλούσιου, 6 υποψήφιοι κληρονόμοι της μεγάλης περιουσίας του καλούνται στο απομονωμένο σπίτι του, χαμένο κάπου στους βάλτους της Λουιζιάνα, μαζί με τον συμβολαιογράφο του μακαρίτη, για να ανοιχτεί η διαθήκη. Τη νύχτα που θα μείνουν αποκλεισμένοι εκεί πολλά θα συμβούν: Από τρομακτικές σκηνές έως αληθινοί φόνοι (και οι απαραίτητοι έρωτες βεβαίως) και η νύχτα θα εξελιχτεί σε κλασικό ῾῾βρείτε τον δολοφόνο῾῾. Η λύση θα είναι αναπάντεχη (και αρκετά απίθανη βεβαίως, αλλά και ῾᾽βαρυφορτωμένη῾῾, αφού θα ανακατέψει κάμποσα στιχεία)..
Κωμωδία και συγχρόνως φιλμ τρόμου και, φυσικά, και αστυνομικό, μπορεί μεν να κρατήσει τον θεατή (δίχως να τον τρομάξει βεβ;αίως στις μέρες μας), να βγάλει κάποιο γέλιο, κυρίως με τα διαρκή αστεία του Μπομπ Χοπ, αλλά δεν το βρήκα κάτι πολύ σπουδαίο. Το όλο κλίμα θυμίζει κάπως το πολύ μεταγενέστερο ῾῾Πρόσκληση σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο῾῾, με αρκετή Άγκαθα Κρίστι βεβαίως. Ωστόσο τα καλαμπούρια του Χοπ που λέγαμε παραπάνω νομίζω ότι μάλλον χαλάνε την ατμόσφαιρα, η οποία (αν εξαιρέσεις αυτά) υποτίθεται ότι είναι σοβαρή και τρομακτική. Κατά τη γνώμη μου δηλάδή ο συνδυασμός τρόμου και γέλιου δεν πολυπιάνει εδώ (ίσως βέβαια να είναι και μια από τις πολύ πρώιμες στιγμές που επειχειρήθηκε κάτι τέτοιο). Όσο για τους χαρακτήρες και τις πράξεις των ηρώων, αφείστε καλύτερα... Προσωπική γνώμη μου όλα αυτά βεβαίως, αφού αρκετοί θεωρούν την ταινία έως και κλασική.
Δεν σας αποτέπω να τη δείτε πάντως (στους φίλους τοιυ παλιού σινεμά απευθύνομαι). Ευχάριστα θα περάσετε.