Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2012

ΜΙΑ ΟΝΤΩΣ "ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ"

Το 1957 ο "παντός καιρού" (έχει κάνει από κωμωδίες με τους αδελφούς Μαρξ έως βαριά μελοδράματα) Leo McCarey (1896-1969) γυρίζει μια από τις πλέον ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών: Το "An Affair to Remember" ("Μια Μεγάλη Αγάπη" στα ελληνικά), με το δίδυμο Κάρι Γκραντ και Ντέμπορα Κερ. Φυσικά πρόκειται για την ιστορία ενός μεγάλου, πολύ μεγάλου έρωτα, που δεν νοιάζεται για ασφάλεια, κοινωνικές συμβάσεις, υποχρεώσεις... Υπάρχει μόνο το πάθος, η αγάπη.
Εκείνος είναι διάσημος διεθνής playboy που ετοιμάζεται να παντρευτεί αμερικάνα εκατομμυριούχο, εκείνη μια έξυπνη κοπέλα "του καλού κόσμου", που κι αυτή ετοιμάζεται να παντρευτεί. Συναντιούνται σε μια υπερατλαντικιή κρουαζιέρα (τι πιο ρομαντικό), ερωτεύονται κεραυνοβόλα και τα εκατομμύρια και οι άλλες γυναίκες του ενός και η ασφάλεια και το σίγουρο μέλον της άλλης πάνε περίπατο... Στο τέλος του ραντεβού, για να δοκιμάσουν την αντοχή της αγάπης τους και για να προλάβουν να ξεμπερδέψουν με τις υποχρεώσεις τους, δίνουν ραντεβού σε έξη μήνες (!) στην κορυφή του Empire State Building. Αλλά η μοίρα έχει άλλα σχέδια...
Το φιλμ ξεκινά μάλλον ανάλαφρα, με έξυπνες ατάκες εκατέροθεν, σαν σπαρταριστή αισθηματική κομεντί, για να καταλήξει δραματικό και, γιατί όχι, δακρύβρεκτο προς το τέλος. Αν λοιπόν είστε ευαίσθητοι και ανοιχτοί σε τέτοιες καταστάσεις, σίγουρα θα δακρύσετε κι εσείς στις τελευταίες σκηνές. Μη ντρέπεστε. Το έχουν πάθει χιλιάδες άνθρωποι πριν από σας.
Φυσικά μιλάμε για overdose ρομαντισμού, σε μια από τις πιο πετυχημένες και διάσημες "συσκευασίες" της ιστορίας του κινηματογράφου. Και, φυσικά, πάντοτε θα αναρωτιόμαστε αν μπορεί στην αληθινή ζωή να υπάρξει τέτοιος κεραυνοβόλος έρωτας, που τινάζει στον αέρα κάθε σταθερά της ζωής του ζευγαριού, κάθε σίγουρο μέχρι χτες σχέδιο. Ίσως όχι. Στο σινεμά όμως όλα είναι δυνατά και, ακόμα καλύτερα, απολαυστικά.
Προσωπικά τώρα, δεν είναι και η καλύτερή μου ταινία. Δεν είμαι των τόσο ρομαντικών δραμάτων, ακόμα και στις καλύτερες εκδοχές τους, όπως εδώ. Αυτό όμως δεν έχει καμιά σημασία. Αν είστε επιρρεπείς στο είδος, πρόκειται για κλασικό φιλμ και θα το απολαύσετε. Ίσως, όπως ξαναείπα, και να δακρύσετε μάλιστα!

Ετικέτες ,

Τρίτη, Αυγούστου 28, 2012

Ο ΜΠΑΤΜΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΚΛΙΣΕ

Ξέρω ότι πολλοί έχετε ήδη εκνευριστεί από τον τίτλο. Ξέρω ότι οι περισσότεροι λάτρεψαν και το τελευταίο μέρος της τριλογίας του πολύ καλού (ούτως ή άλλως) Christopher Nolan. Εμένα όμως το "Dark Knight Rises" του 2012, που κλείνει την τριλογία του Μπάτμαν, δεν μου άρεσε. Ή, έστω, μου άρεσε πολύ, μα πολύ λιγότερο από το εκπληκτικό δεύτερο μέρος, το "The Dark Knight".
Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι γι' αυτό: Ο πρώτος είναι ότι ο Νόλαν, παρά το ότι αναμφισβήτητα είναι από τους εντυπωσιακότερους σκηνοθέτες του καιρού μας, έχει συχνά την τάση να βαρυφορτώνει τις ταινίες του, τόσο που για μένα γίνονται ενίοτε κουραστικές (το "Inception" ήταν για μένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολύ ενδιαφέρουσας, αλλά και ταυτόχρονα "too much" ταινίας). Ο δεύτερος λόγος είναι η αδικαιολόγητη συσσώρευση κλισέ, πράγμα που δεν δικαιολογώ ούτε στον συγκεκριμένο δημιουργό ούτε στο μύθο του Βatman, που μέχρι τώρα έχει ευτυχήσει να μεταφερθεί στην οθόνη με θαυμάσιους τρόπους.
 Πρέπει εδώ να πω ότι, όπως ίσως καταλάβατε από τα προαναφερθέντα, θεωρώ ότι οι ταινίες του Μπάτμαν (τόσο του Μπάρτον όσο και του Νόλαν) είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το πολυχρησιμοποιημένο σε βαθμό κακουργήματος υπερηρωικό είδος στον κινηματογράφο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θεωρώ τον προηγούμενο "Dark Knight" ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) μπλογκμπάστερ που έχω δει. Μ' αυτά τα δεδομένα λοιπόν - και μ' αυτές τις απαιτήσεις - απογοητεύτηκα από την "Επιστροφή".
Η τρίωρη σχεδόν διάρκεια με κούρασε. Υπήρχε όμως βασικός λόγος γι' αυτό: Όσο περνούσε η ώρα, τόσο τα κλισέ κάθε είδους αυξάνονταν, έπνιγαν τη δράση: Ο μπάτλερ που θέλει να παντρέψει τον ήρωα, ο πυροκροτητής που, κλασικά, οδεύει αντίστροφα προς το εφιαλτικό μηδέν και όλοι τρέχουν σαν τρελοί να προλάβουν (αν ξαναδώ βόμβα ή ό,τι άλλο σε αντίστροφη μέτρηση, που απενεργοποιείται στο τελευταίο δευτερόλεπτο, θα ξεράσω), ο τέλειος συντονισμός της δράσης των πάντων, όπου όλα συμβαίνουν το δευτερόλεπτο ακριβώς που πρέπει να συμβούν, το γλυκανάλατο τέλος... Τι άλλο να πώ; Επειδή ακριβώς περίμενα πολλά, απογοητεύτηκα επίσης από την παντελή έλλειψη "ρεαλισμού". Ξέρω, "μιλάμε για ταινία του φανταστικού, σε ποιον ρεαλισμό αναφέρεσαι;" θα μου πείτε. Κι όμως, υπάρχει ρεαλισμός στα πλαίσια του φανταστικού. Μπορεί να βρισκόμαστε σε μελλοντικά, εξωγήινα ή ό,τι άλλο περιβάλλοντα, όταν όμως κάποιος τραυματίζεται βαριά, τραυματίζεται βαριά. Δεν μπορεί λίγο μετά να κάνει του κόσμου τις ταρζανιές (από τον ίδιο τον Μπάτμαν που στη μισή ταινία είναι τραυματισμένος - κουτσός στην αρχή, με σχεδόν σπασμένη μέση μετά - όμως θεραπεύεται σε χρόνο dt και μετά από κάμποση προπόνηση αναλαμβάνει φουλ δράση σα να μην τρέχει τίποτα, μέχρι τον ηλικιωμένο και μέχρι πρότινος τραυματία Γκάρι Όλντμαν που λίγο μετά πηδά σαν κατσίκι στα φορτηγά). Γι' αυτού του είδους την έλλειψη ρεαλισμού μιλώ, η οποία μπορεί να παραβλέπεται, να είναι ακόμα και ευπρόσδεκτη και χαβαλετζίδικη στον Green Hornet, όχι όμως και σε μια πολύ πιο σοβαρή σειρά όπως αυτή που εξετάζουμε. Αφείστε που με ολα αυτά τα ψυχικά και σωματικά βάσανα που τραβά, φοβάμαι ότι ο Μπάτμαν αναδεικνύεται πλέον σε Ξανθόπουλο των σούπερ - ηρώων... Α, και μια τελευταία κακή πινελιά: Η Cat Woman δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με τη θαυμάσια Μισέλ Φάιφερ!
Κατά τα άλλα υπάρχει βέβαια ο ρυθμός που κρατά τον θεατή, η εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Νόλαν, η ευπρόσδεκτη πλήρης ανατροπή προς το τέλος, ο πολύ κακός Μπέιν, το εντυπωσιακό καστ... Φυσικά δεν πρόκειται να πλήξει ουδείς. Απλώς, επαναλαμβάνω, περίμενα πολύ περισσότερα και σε κάποια άλλα επίπεδα.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2012

ICE AGE ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΗΣ (ΤΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ)

Φαίνεται ότι η αναμφιβόλως ευχάριστη παρέα του "Ice Age" θα εξακολουθήσει να μας διασκεδάζει (;) για χρόνια. Τό Νο 4 "Ice Age : Ο Χορός των Ηπείρων" (Continental Drift) του 2012, με σκηνοθέτες τους Steve Martino και Mike Thurmeier, ανακυκλώνει την εξαιρετικά πετυχημένη συνταγή, προσφέρει ευχάριστες ώρες και στους ενήλικες, διαθέτει νέες ιδέες, δεν παύει όμως να είναι μια ακόμα παραλλαγή της αρχικής ιδέας.
Εδώ έχουμε να κάνουμε κυρίως με μια θαλασινή περιπέτεια, και μάλιστα με αδίστακτους πειρατές. Το τρίο των ζώων αποκόπτεται λόγω σεισμών από την οικογένειά του και την αγέλη και μπλέκει με τον πειρατή Κάπτεν Κοιλιά. Από τη μία λοιπόν παρακολουθούμε την προσπάθειά τους να βρουν τους δικούς τους και να γλιτώσουν από τους πειρατές (παίζουν μάλιστα ακόμα και σειρήνες, σε μια αναφορά στην Οδύσσεια!) και από την άλλη την ιστορία της ανήσυχης έφηβης κόρης του Μάνι, του μαμούθ, πίσω στην αγέλη. Την παράσταση κλέβει φυσικά ο απίστευτος Σκρατ, του οποίου η λαιμαργία οδηγεί όχι μόνο στον σχηματισμό των ηπείρων όπως τις ξέρουμε σήμερα, αλλά και στην βύθιση της μυθικής... Σκρατλαντίδας. Ίσως αυτό να είναι και ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο δυστυχώς σχόλιο πάνω στο θέμα της απληστίας, βασικής αιτίας των δεινών του πλανήτη. Α, και να μην ξεχάσω: Στο φιλμ εισάγεται και η φοβερή γιαγιά του Σιντ... που θα δείτε μόνη σας τι μπορεί να κάνει...
 Ο ρυθμός του φιλμ είναι άψογος, το γέλιο συχνά πηγαίο, το ψηφιακό animation όπως πάντα πετυχημένο. Είπαμε: Η συνταγή έχει βρεθεί και η ομάδα των δημιουργών βρίσκεται σε φόρμα. Γενικά είναι από τις πραγματικά πετυχημένες σειρές. Ωστόσο, όσο ευχάριστα και να βλέπεται, δεν σας κρύβω ότι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Και πώς όχι δηλαδή; Μιλάμε για νούμερο 4! Θα μου πείτε, αφού βγάζει και με το παραπάνω τα λεφτά του, γιατί να μην φτάσει και μέχρι το 14; Τέλος πάντων, γκρινιάζω επειδή γενικώς βαριέμαι τα σίκουελ, σας ξαναλέω πάντως ότι έχουμε να κάνουμε, κατά τη γνώμη μου, με πετυχημένο τέτοιο. Που, επαναλαμβάνω, όπως όλη η σειρά, βλέπεται άνετα και από ενήλικες. Τα παιδιά όμως κυρίως, που δεν νοιάζονται για σίκουελ και τέτοια, θα ενθουσιαστούν σίγουρα.

Ετικέτες , ,

Κυριακή, Αυγούστου 26, 2012

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ - ΔΩΡΑ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ...

Το 2001 η Νικόλ Κίντμαν ήταν ακόμα πανέμορφη και δροσερή, δίχως πολλές πλαστικές επεμβάσεις, ενώ ο Ματιέ Κασοβίτς και, κυρίως, ο Βενσάν Κασέλ όχι και τόσο γνωστοί. Αυτοί λοιπόν πρωταγωνιστούν στο "Birthday Girl" του άγνωστου (έχει γυρίσει δύο μόνο ταινίες και είναι περισσότερο σεναριογράφος) Jez Butterworth. Πρόκειται για κάτι μεταξύ κομεντί και θρίλερ, με κάποιο σασπένς μάλιστα. Ο ήρωας, εργένης, μοναχικός, κλειστός και ντροπαλός με τις γυναίκες, "παραγγέλνει" σύζυγο μέσω Internet, διαλέγοντας μια όμορφη ρωσίδα. Όταν όμως αυτή καταφτάνει στην επαρχιακή πόλη του, διαπιστώνει αρχικά ότι δεν μιλά λέξη αγγλικά.
Η ταινία παρακολουθεί στο πρώτο κομάτι της την μεταξύ τους σχέση, αμήχανη στην αρχή, θερμότερη από ένα σημείο και μετά, ώσπου καταφτάνουν απρόσκλητοι δύο ρώσοι φίλοι της νύφης και τα πράγματα παίρνουν απρόβλεπτη τροπή, η στροφή προς το θρίλερ επιτέλους πραγματοποιείται και αρχίζουν και οι σχετικές ανατροπές. Από εδώ και πέρα παρακολουθούμε την κλασική φάση του αθώου που βρίσκεται όλο και πιο βαθιά μπλεγμένος σε κάτι που δεν επεδίωξε ποτέ και από το οποίο όσο (μάταια) πασχίζει να απεμπλακεί, τόσο χειρότερα εμπλέκεται. Συγχρόνως, όλα αυτά συντελούν και σε ένα είδος καθυστερημένης "ενηλικίωσης", ξεπεράσματος ορισμένων ταμπού καθωσπρερισμού και, τέλος πάντων, απεξάρτησης από τη μέχρι τώρα μίζερη ζωή του, έστω και με βίαιο (και όχι αποφασισμένο από τον ίδιο) τρόπο.
Το σασπένς είπαμε ότι υπάρχει, κάποιο χιούμορ επίσης, μια δόση ρομαντισμού... όλα όσα χρειάζονται για μια απλή, ευχάριστη σχετικά ταινιούλα, που παρακολουθείται μάλλον με απόλαυση (και με ποπ κορν) στο dvd. Μέχρι εκεί όμως. Δεν νομίζω ότι πρόκειται για κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο, δίχως να το βρίσκω και κακό. Κατατάξτε το στα "συμπαθητικά", αυτά που προορίζονται για ανώδυνη διασκέδση.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Αυγούστου 19, 2012

ΠΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Η "ΜΗΧΑΝΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ";

Τελικά, αν μη τι άλλο, ο κινηματογράφος έχει ασχοληθεί πραγματικά με τα πάντα, κι αν για κάτι δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις, είναι η ποικιλία θεμάτων. Παράδειγμα, η "Μηχανή της Χαράς" (Hysteria), βρετανική ταινία του 2011 της Tanya Wexler, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, ασχολείται με τη εφεύρεση του... δονητή, κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα (ναι, από τότε υπάρχει το τόσο διαδεδομένο αυτό μηχάνημα).
Τότε λοιπόν η υστερία ήταν μια εξαιρετικα διαδεδομένη ψυχική ασθένεια ανάμεσα στις γυναίκες της εποχής (γυναίκες από κάποια τάξη και πάνω, βεβαίως, γιατί σιγά μην ασχολιόταν με τέτοιες "πολυτέλειες" το προλεταριάτο). Κάτω από τη γενική αυτή ομπρέλα κρυβάταν μια γκάμα από ψυχικά προβλήματα κάθε είδους, τα περισσότερα από τα οποία είχαν να κάνουν με τη σξουαλική στέρηση. Κυρίως μεσήλικες και άνω λοιπόν κυρίες της ανώτερης τάξης κατέφευγαν σε διάσημο γιατρό της εποχής για θεραπεία, ο οποίος εφάρμοζε... ΟΚ, θα δείτε τι ακριβώς έκανε. Κάποια στιγμή, λόγω φόρτου εργασίας, ο μεγαλογιατρός πρσέλαβε και βοηθό, ένα νεαρό γιατρό, ο οποίος είναι και ο αυτουργός της ποαναφερθείσας εφεύρεσης.
Η ταινία αντιμετωπίζει την παράξενη ιστορία της με ανάλαφρο τρόπο, με αρκετό χιούμορ, κάπως σαν κομεντί εποχής. Γι' αυτό, αν ειστε προετοιμασμένοι να δείτε κάτι "σοβαρό" και μάλλον βαρύ, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ταινίες εποχής, καμία σχέση. Το πιο πιθανό είναι ότι θα διασκεδάσετε. Εξ ίσου ανάλαφρα, άλλωστε, αντιμετωπίζεται και η ανάδυση των πρώτων κοινωνικών κινημάτων της εποχής, όπως ο σοσιαλισμός και ο φεμινισμός. Η μία απο τις δύο κόρες του γιατρού, η "άσωτη", είναι πρωτεργάτης αμφοτέρων. Στα φιλμ εμφανίζονται διάφοροι καλοί ηθοποιοί, βρετανοί κυρίως (Ρούπερτ Έβερετ, Τζόναθαν Πράις, Μάγκι Γκίλενχαλ κλπ.). Α, και αν περιμένετε κάτι ηδονοβλεπτικό, λόγω του σκαμπρόζικου και τολμηρού θέματος, ξεχάστε το. Είπαμε πρόκειται για σχετικά χαριτωμένη κομεντί, που αν δεν διέθετε το ασυνήθιστο αυτό θεμα, θα ήταν "για όλη την οικογέεια".
Το βρήκα λοιπόν συμπαθητικό, ευχάριστο, κυρίως για θερινό σινεμαδάκι, αξιοπερέργο σαν θέμα (ξέρατε εσείς δηλαδή την ιστορία των δονητών;), αλλά μέχρι εκεί. Όχι και κανένα αριστούργημα.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker