"Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΦΙΑΚΕΣ 1001 ΝΥΧΤΕΣ

Προφανώς ο Mike Newell είναι σκηνοθέτης παντός καιρού και μπορεί να κάνει εξ ίσου καλές και κακές ταινίες, από ρομαντικές εποχής μέχρι blogbuster (περνώντας και από την κωμωδία). Στα blogbuster ανήκει βέβαια και ο "Πρίγκηπας της Περσίας", μια ακόμα μεταφορά βιντεογκέιμ στην οθόνη.
Τώρα τι να σας πω; Ότι είναι απόλυτα χορταστική περιπέτεια; Είναι. Ότι γίνεται χαμός από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό; Γίνεται. Ότι συχνά τα εντυπωσιακά εφέ παίρνουν το πάνω χέρι; Κι αυτό συμβαίνει, και δεν μ' αρέσει ιδιαίτερα. Θα αντιληφθήκατε φυσικά ότι όσα συμβαίνουν στο φιλμ είναι πέρα για πέρα εξωπραγματικά και απίθανα. Και δεν εννοώ μόνο τα μαγικά εγχειρίδια που γυρίζουν τον χρόνο πίσω και την "Άμμο του Χρονου" που μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο. Μιλάω και για τις συνεχείς κλωτσοπατινάδες, τις απίστευτες ικανότητες του ήρωα που αποφεύγει χιλιάδες βέλη, σκοτώνει μόνος του δεκάδες εχθρούς, πηδάει από γκρεμούς και γλιτώνει και από εκρήξεις μετά κατολισθήσεων και φυσικά δεν παθαίνει τίποτα. Με συγχωρείτε, αλλά τα έχω δει τόσες φορές όλα αυτά, που δεν μου είπαν και πολλά. Και, για να μη νομίζετε ότι είμαι ντε και καλά εναντίον οποιασδήποτε υπερπαραγωγής, το θεωρώ κατώτερο και από τους πρώτους Ιντιάνα Τζόουνς και από τους Πειρατές της Καραϊβικής, που είναι ταινίες του είδους που πραγματικά ευχαριστήθηκα (και στοιχεία από τις οποίες έχει ο "Πρίγκηπας").
Η Ανατολή κυριαρχεί βέβαια, με τα παλάτια, τα χαρέμια, την έρημο, τους φοίνικες... και μέσα στο χαμό μπλέκονται και οι θρυλικοί Ασσασίνοι του Γέρου του Βουνού (και παίρνει το μάτι μας κι ένα δερβίση να χορεύει). Θα μπορούσαμε λοιπόν κάλλιστα να βρισκόμαστε σε ψηφιακές 1001 Νύχτες. Αλλά σας είπα: Μου φαίνεται ότι τα έχω βαρεθεί πια όλα αυτά - που είναι και αρκετά προβλέψιμα επί πλέον. Φυσικά είναι καλογυρισμένη σαν ταινία (αλλοίμονο τώρα) και φαντάζομαι ότι πολλοί θα την ευχαριστηθούν ως απλή διασκέδαση. Εγώ... έτσι κι έτσι. Στα συν πάντως κρατάω την σαφή αναφορά στον σύγχρονο βρώμικο πόλεμο του Ιράκ, με τα όπλα που υποτίθεται ότι διαθέτει η ιερή πόλη και γι' αυτό καταλαμβάνεται από τα περσικά στρατεύματα και φυσικά... όπλα δεν υπάρχουν. Πλάκα έχει που τέτοιες σύγχρονες αναφορές τρυπώνουν σε πέρα για πέρα ανώδυνα (κατά τα άλλα) blogbuster. Όσοι λοιπόν είστε φίλοι του χαμού επί της οθόνης, νομίζω ότι μάλλον θα διασκεδάσετε. Αν μάλιστα το πετύχετε σε κανένα θερινό, ακόμα καλύτερα.

Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΧΟΛΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΤΟΥΣ

Σχεδόν πάντοτε η μεταφορά ενός καλού βιβλίου στο σινεμά υστερεί σε νοήματα και συχνά απογοητεύει τους φίλους του (του βιβλίου εννοώ), αυτό όμως δεν εμποδίζει πολλές φορές να έχουμε μια καλή ταινία, φτάνει να καταφέρουμε να ξεχάσουμε την προέλευσή της. Σπάνια όμως έχει γίνει τόσο κακή μεταφορά και συγχρόνως τόσο αδιάφορη και βαρετή ταινία όσο "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" του Mike Newell, από το γνωστό βιβλίο του Μαρκές βεβαίως.
Οι λόγοι της αποτυχίας είναι πολλοί: Οι εντελώς ψεύτικοι εμφανισιακά χαρακτήρες, οι κοιλιές στην αφήγηση, η μη δικαιολόγηση αρκετών πράξεων και καταστάσεων, η αδικαιολόγητα μακρά διάρκεια, οι ξαφνικές, άγαρμπες κωμικές σκηνές, που καθόλου δεν έδεναν με το δραματικό της υπόθεσης και που μάλλον αποδυνάμωναν τον περιρέοντα ρομαντισμό... για να αναφέρω μερικούς. Και, επιτέλους, ας μου λύσει κάποιος μια απορία: Γιατί ο πρωταγωνιστής δείχνεται τόσο γερασμένος, καμπούρης, αρρωστιάρης στα μέσα μόλις της ζωής του, τη στιγμή που πηδά κυριολεκτικά ό,τι κινείται; Όσο για τον κακό πατέρα της κοπέλας... ήταν κυριολεκτικά καρικατούρα, λες και βλέπαμε μια παρωδία. Σπάνια έχω δει τόσο μονοδιάστατο χαρακτήρα σε ταινία που δεν είναι συνηθισμένη χολυγουντιανή περιπέτεια δράσης με καλούς - κακούς και τίποτα παραπάνω. Και, τελικά, με τόσα εφφέ που διαθέτει το σινεμά, ήταν τόσο δύσκολο να γεράσουν στοιχειδώς πειστευτά την πρωταγωνίστρια, της οποίας το δέρμα παρέμενε αρυτίδωτο στα 70 της; Και προσθέστε και την φολκλορική, τουριστική ματιά στην εξωτική Κολομβία, για να δέσει το πράγμα.
Να πούμε ότι ο Χαβιέ Μπαρδέμ ήταν καλός; Ήταν. Αλλά, όπως ξέρετε, ένας καλός πρωταγωνιστής και μόνο δεν αρκεί να ανεβάσει μια ταινία στην οποία όλα τα άλλα χωλαίνουν. Κρίμα. Και να φανταστεί κανείς ότι ο Newell έχει κάνει συμπαθητικές ταινίες...