ΤΟ "TOP GUN : MAVERICK" ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΑΡΕΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ

Το 2022, όπως είναι αναμενόμενο στην εποχή μας, ήρθε η σειρά να γίνει ένα σίκουελ του Top Gun, φιλμ του μακρινού 1986. Το εγχείρημα ανέλαβε ο Joseph Kosinsky, «Top Gun: Maverick» και, βεβαίως βεβαίως, πρωταγωνιστής είναι και πάλι ο Τομ Κρουζ (με τη Τζένιφερ Κόνελι αυτή τη φορά, αλλά και τον «παλιό» Βαλ Κίλμερ).

Υπάρχει η ομάδα των νεαρών σούπερ πιλότων, η αφρόκρεμα της αμερικάνικης αεροπορίας δηλαδή (μην ανησυχείτε, στην ομάδα υπάρχει και γυναίκα και μαύρος, για να είμαστε πολιτικώς ορθοί - το υπόλοιπο 80τόσο% είναι λευκοί άντρες), οι οποίοι εν έτει 2022 καλούνται να συμμετέχουν σε υπερ-αποστολή βομβαρδισμού / καταστροφής πυρηνικού εργοστασίου που ετοιμάζεται να χτιστεί σε τριτοκοσμική χώρα. Η αποστολή θεωρείται αυτοκτονίας (και είναι μάλλον αδύνατη), εκτός αν συμβεί ένας αριθμός «θαυμάτων», όπως το θέτει ο διοικητής. Και επειδή η ομάδα είναι άπειρη και έχει και εσωτερικές κόντρες, καλείται ο βετεράνος Τομ να τους εκπαιδεύσει και, κυρίως, να τους δέσει ως ομάδα.

Η ταινία όχι μόνο έσπασε τα ταμεία, οπότε πέτυχε απόλυτα το βασικό σκοπό της, αλλά πήρε και αρκετά καλές κριτικές. Τι να πω; Προσωπικά είναι από τα φιλμ που απεχθάνομαι (πράγμα που συνέβαινε και με το πρώτο Top Gun). Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω πολύ λογικά, απλώς απεχθάνομαι κάθε είδους στρατόκαυλες ταινίες (εδώ όλοι τρελαίνονται που θα πετάξουν και θα σπάσουν δεν θυμάμαι ποιο ρεκόρ πτήσης κλπ.) και όλοι, πάνω απ’ όλα, είναι έτοιμοι να «θυσιαστούν για την πατρίδα» και όλα τα σχετικά σε βαθμό κακουργήματος. Φυσικά ξεχνάμε κάθε είδους πολιτικής κριτικής: Το ότι επίλεκτοι πιλότοι θα βομβαρδίσουν απροειδοποίητα εγκαταστάσεις μιας μακρινής χώρας και θα εξαφανιστούν πάραυτα σα να μην έγινε τίποτα και όποιον πάρει ο χάρος δεν μετρά καθόλου, ούτε καν προβληματίζει οποιονδήποτε (η χώρα δεν κατονομάζεται, αλλά είναι σαφές ότι η αναφορά και η έμπνευση είναι το Ιράν).

Και μετά απ’ αυτά τα σοβαρά έρχονται και τα αστεία: Τουτέστιν ο 60άρης Τομ, που είναι τζόβενο και πιο τζάνκι της αδρεναλίνης από ποτέ, που θα σκάσει αν δεν πετάξει με πολεμικό αεροπλάνο και τρέχει ιλιγγιωδώς με τη μηχανή του (χωρίς ποτέ να φορά κράνος σημειωτέον) και η μεγαλύτερη δυστυχία και προσβολή γι΄ αυτόν είναι να μην ηγηθεί της σχεδόν καταδικασμένης αποστολής και άλλα πολλά… Για μένα ένας από τους αντιπαθητικότερους γνωστούς χαρακτήρες (εννοώ επινοημένους χαρακτήρες, ήρωες ταινιών) του κινηματογράφου. Και μετά (εδώ έχει spoiler) η αποστολή – τι πρωτότυπο – θα πετύχει όχι δύο σχεδόν ακατόρθωτα «θαύματα» που απαιτούνται, αλλά και ένα τρίτο, ακόμα πιο «θαύμα», που προκύπτει στο δρόμο. Και θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα…

Μάλιστα. Απορώ για τις καλές κριτικές. Νομίζω ότι, παραβλέποντας τα υπόλοιπα, μιλούν κυρίως για «καλογυρισμένη ταινία, που κρατά τον θεατή». Συγνώμη, αλλά η πλειοψηφία των σύγχρονων αμερικάνικων μπλοκμπάστερ διαθέτει τα χαρακτηριστικά αυτά. Τα έχει κατακτήσει προ πολλού το Χόλιγουντ. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι το ζητούμενο (για ένα τουλάχιστον) για να είναι ενδιαφέρουσα μια ταινία.