Η ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΝΚΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΖΟΝΙ

Το "Frankie and Jonny" ήταν αρχικά θετρικό έργο. Το 1991 έγινε και ταινία από τον Garry Marshall και ευτύχισε να έχει ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό ζεύγος: Την Μισέλ Φάιφερ στα καλύτερά της και τον Αλ Πατσίνο. Πάνω στη χημεία των πρωταγωνιστών άλλωστε βασίζεται και η επιτυχία του.
Πρόκειται για μια γλυκόπικρη αισθηματική ταινία, γι' αυτό όσοι βγάζετε σπυράκια με τα αισθηματικά μάλλον μείνετε μακριά. Η Φράνκι είναι μια σερβιτόρα σε ελληνικό εστιατόριο της Νέας Υόρκης, μοναχική τα τελευταία  χρόνια μετά από ερωτικές αποτυχίες. Ο Τζόνι μόλις αποφυλακίζεται πιάνει δουλειά εκεί σαν ταλαντούχος μάγειρας. Από την αρχή υπάρχει μια έλξη ανάμεσά τους, κάποια στιγμή αυτή μεταφράζεται σε σεξ μιας νύχτας... κι από εκεί και πέρα η σχέση περνά από διάφορα στάδια, με τον Τζόνι απόλυτα ερωτευμένο και την Φράνκι κάτι παραπάνω από διστακτική και απορριπτική.
Η ταινία ισορροπεί πετυχημένα νομίζω ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ. Οι λόγοι της πεισματικής άρνησης της Φράνκι κάποια στιγμή θα εξηγηθούν. Στο μεταξύ οι ευαίσθητοι θεατές θα συγκινηθούν και όλοι θα χαμογελάσουν σε κάποια σημεία. Το σενάριο δίνει αρκετό βάρος στην περιγραφή των χαρακτήρων γύρω από το βασικό ζεύγος, στις υπόλοιπες σερβιτόρες, στον έλληνα ιδιοκτήτη, στους γείτονες της Φράνκι κλπ. Όλοι μαζί φτιάχνουν έναν ταπεινό, αλλά απολαυστικό μικρόκοσμο με τις μικρές χαρές και τα (μεγάλα ίσως) προβλήματά του. Γενικά το φιλμ χαρακητρίζεται από τη γεμάτη κατανόηση και συμπάθεια ματιά στους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους και στις μικρές τους φιλοδοξίες. Σημαντικό βρίσκω και το ιδιαίτερο βάρος που ρίχνει στο ζήτημα της μοναξιάς, της χαρακτηριστικής μοναξιάς των μεγαλουπόλεων. Κάποιοι από τους χαρακτήρες ειναι - και όλα δείχνουν ότι θα παραμείνουν - μοναχικοί...
Δίχως να είναι αριστούργημα, νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συμπαθητικό, ανθρώπινο φιλμ πάνω στη ζωή, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις των απλών και ταπεινών, τη διαρκή τους - και μάταιη σε ορισμένες περιπτώσεις - αναζήτηση για ευτυχία, το γλυκόπικρο εν γένει της ζωής. Δεν το είχα δει και δεν μετάνοιωσα που το είδα. Δίχως, ξαναλέω, να πρόκειται για κάτι συγκλονιστικό.