ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ "6η ΑΙΣΘΗΣΗ"

Το 1999 ο ινδικής καταγωγής M. Night Shyamalan γυρίζει την τρίτη του ταινία, που μέχρι σήμερα νομίζω ότι παραμένει η καλύτερη και γνωστότερή του (μεταξύ μας τώρα κάποιες από τις επόμενες πραγματικά δεν βλέπονται): Την περίφημη "6η Α'ισθηση", ένα μεταφυσικό θρίλερ που μέχρι τις μέρες μας παραμένει εμβληματικό στο είδος του και έχει γίνει ουσιαστικά μέρος της καθημερινής ποπ κουλτούρας (ατάκες, ανέκδοτα με το τέλος κλπ.)
Η αλήθεια είναι ότι τεράστιο μέρος της φήμης και της επιτυχιας του βασίζεται όντως στο απόλυτα ανατρεπτικό τέλος, το οποίο παραμένει χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς με μια φράση - spoiler μπορείς κυριολεκτικά να καταστρέψεις την θέαση του φιλμ (και φυσικά, παρά το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κινηματογραφόφιλων γνωρίζουν αυτό το τέλος, δεν είμαι εγώ που θα σας αποκαλύψω αυτή τη φράση). Ωστόσο παρακολουθώντας ξανά την ταινία, διαπίστωσα ότι γενικότερα είναι εξαιρετικά καλοχτισμένη και ατμοσφαιρική και αιχμαλωτίζει σε όλη της τη διάρκεια το ενδιαφέρον του θεατή.
Ο Μπρους Γουίλις είναι παιδοψυχολόγος. Την ευτυχισμένη του οικογενειακή ζωή σκιάζει μόνο μια παλιά περίπτωση τραγικής του αποτυχίας με ένα παιδί, το οποίο, μεγαλώνοντας, θα δημιουργήσει εφιαλτική κατάσταση στο σπίτι του γιατρού. Όταν καλείται να αντιμετωπίσει την περίπτωση ενός άλλου παιδιού, ο ήρωας βλέπει την ευκαιρία να επουλώσει το τραύμα του και να επανορθώσει κατά κάποιο τρόπο την παλιά του αποτυχία. Όμως εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς σιγά - σιγά αρχίζει να εισχωρεί στο χώρο του μεταφυσικού...
Η ατμόσφαιρα του φιλμ δομείται σταδιακά, σκηνή - σκηνή, και γίνεται όλο και πιο υποβλητική και, σε κάποια σημεία, πραγματικά τρομακτική. Το εδιαφέρον είναι ότι ο θεατής δεν το καταλαβαίνει αρχικά, σιγά - σιγά όμως βρίσκει τον εαυτό του να αγωνιά όλο και πιο πολύ με τα τεκταινόμενα (αυτό τουλάχιστον συνέβει με μένα). Εξ άλλου πρόκειται για το "χαμηλότονο" - και ίσως γι' αυτό πιο τρομαχτικό τελικά - είδος θρίλερ που προσωπικά μου αρέσει. Η περίφημη αποκάλυψη στο τέλος προκαλεί πραγματικά ανατριχίλα και αποτελεί το "κερασάκι στην τούρτα". Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με τη σπάνια περίπτωση όπου το κερασάκι αυτό έχει σχεδόν το ίδιο βάρος με την τούρτα καθ εαυτή... Κατά βάθος πάντως, αν το εξετάσετε καλύτερα, πρόκειται για μια αισιόδοξη ταινία (όσο κι αν φαίνεται παράδοξο), που τελικά προτείνει ένα ασυνήθιστο είδος λύτρωσης.
Κρίμα που ο Σιάμαλαν δεν επανέλαβε ποτέ κάτι τόσο καλό.