ΠΟΠ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΣΙΑΣ ΣΤΟ "ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΗΜΕΝΙΑΣ ΛΙΜΝΗΣ"

Ο David Robert Mitchell είχε κάνει το 2014 το ενδιαφέρον φιλμ τρόμου "Σε Ακολουθεί". Το 2018 επανέρχεται με το φιλόδοξο "Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης" (Under the Silver Lake), με ελκυστικό concept, αλλά, κατά τη γνώμη μου, και κάποια προβλήματα.
Ένας τριαντάρης δεν κάνει τίποτα στη ζωή του. Αράζει στο διαμέρισμά του, χαζεύει τους γείτονες (τις γειτόνισες μάλλον) ως άλλος "Σιωπηλός Μάρτυρας" και περιφέρεται εδώ κι εκεί, αδιαφορώντας για τα οικονομικά του προβλήματα. Κάποια στιγμή "κολλάει" με μια όμορφη κοπέλα που κολυμπά στην κοινόχρηστη πισίνα, την επισκέπτεται στο διαμέρισμά της, κάτι πάει να γίνει ανάμεσά τους, την επόμενη όμως μέρα εκείνη εξαφανίζεται. Όλο το υπόλοιπο φιλμ είναι μια αληθινή οδύσσεια του ήρωα, που την ψάχνει εμμονικά και θα εισχωρήσει στις πιο απίθανες γωνιές και στις πιο παρανοϊκές "παρέες" του Λος Άντζελες.
Τα πάντα κρύβουν ανείπωτα μυστικά. Αόρατες δυνάμεις κινούν τα νήματα. Τα μυστήρια βρίσκονται πίσω από κάθε γωνιά, δίπλα μας. Η πόλη δεν είναι αυτό που δείχνει, είναι κάτι που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, κρύβει μυστικά. Αυτό μας λέει εδώ ο δημιουργός, ο οποίος, συνειδητά και συχνά με χιούμορ, μπερδεύει σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι την ποπ κουλτούρα (μουσική, κόμικς, σινεμά κλπ.), τους αστικούς μύθους, τις θεωρίες συνωμοσίας, τα κρυμένα σε ευτελή αντικείμενα μηνύματα, τα ναρκωτικά και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Trendy παρέες, μυστηριώδεις ζάπλουτοι κληρονόμοι, μυστικές σέχτες, χίπι απομεινάρια, μυστήριοι καλλιτέχνες κάθε είδους, πάρτι, παράξενοι άστεγοι, νουάρ στοιχεία, όλα συνυπάρχουν και μπερδεύονται στην "καρδιά" όλου αυτού του κλίματος, το Λος Άντζελες με το μυθικό Χόλιγουντ δίπλα του.
Φυσικά η επιρροή είναι πάνω απ' όλα αυτή του Ντέιβιντα Λιντς. Ονειρικό κλίμα, ένα ταξίδι σαν κατάβαση σε εφιάλτη ή σαν κακό τριπ, ενίοτε όμως και με χιούμορ, παιχνίδι με την ποπ κουλτούρα και τη ρηχότητά της, η οποία ωστόσο μπορεί να δημιουργεί όνειρα, αναζήτηση της ουσίας της πόλης (του Λος Άντζελες, αλλά και της κάθε μεγαλούπολης) και αρκετά σημεία να παραμένουν συνειδητά σκοτεινά.
Είπαμε: Η πρόθεση είναι ενδιαφέρουσα. Ωστόσο το όλο αποτέλεσμα κάπως με κούρασε. Ίσως η μεγάλη διάρκεια, ίσως οι ατέλειωτες αποκαλύψεις, περιπλανήσεις και υπονοούμενα που ποτέ δεν ξεκαθαρίζονται απόλυτα, ίσως ο συνδυασμός όλων αυτών, να είναι τελικά κάπως υπερβολικός. Δεν ενθουσιάστηκα λοιπόν, αλλά το θεωρώ κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον , το οποίο, με το χρόνο, θα μπορούσε ακόμα και να γίνει cult. Ο δε Μίτσελ, ως δημιουργός, υπόσχεται πολλά.