Η ΠΙΣΙΝΑ Ή ΟΙ ΑΦΟΡΗΤΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ

"Η Πισίνα" του Jacques Deray (1929-2003) είναι μια ταινία του 1969, που συνδυάζει την ψυχολογική ανάλυση με την αστυνομική πλοκή. Ένα ζευγάρι περνά ευτυχισμένες διακοπές σε μια πολυτελή βίλα με πελώρια πισίνα, ώσπου τους επισκέπτεται ένας παλιός φίλος (και αθεράπευτος μποέμ) με την σέξι κόρη του. Από εκεί και πέρα οι ισορροπίες ανατρέπονται, οι συμβάσεις αποκαλύπτονται, τα προσωπεία πέφτουν... και, όταν συμβαίνει και ένας φόνος και το πράγμα παίρνει αστυνομική τροπή, αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να εδραιωθούν συμβάσεις ακόμα βαρύτερες και τρομακτικότερες.
Πρέπει να πούμε ότι η ταινία δείχνει έντονα τα χρόνια της. Είναι βουτηγμένη μέχρις εκεί που δεν παίρνει στα 60ς, αισθητικά, ενδυματολογικά κλπ. Αυτό όμως είναι κάτι που μπορείτε να παραβλέψετε. Στο κάτω - κάτω, δείτε το σαν μελέτη της αισθητικής μιας εποχής (που σήμερα, σε ορισμένες σκηνές και ιδιαίτερα σε κάποιες εμφανίσεις της Ρόμι Σνάιντερ μας φαίνεται ακόμα και γελοία). Ωστόσο το ενδιαφέρον νοηματικά παραμένει: Όλο το θέμα είναι η υποκρισία (ακόμα και το μίσος κάποιες φορές) που υποβόσκει στις σχέσεις ενός ευτυχισμένου επιφανειακά ζευγαριού, τη φθορά των σχέσεων που όλοι κάποτε έχουμε ζήσει και που δεν φαίνεται αν δεν εμφανιστεί κάποιος καταλύτης. Και εδώ ο Deray αποκαλύπτει ότι κατά βάθος, η γεμάτη πάθος, ειδυλιακή σε πρώτη ματιά σχέση, στηρίζεται μόνο και μόνο στην πιεστική ανάγκη να έχεις κάποιον δίπλα σου με κάθε τίμημα. Ακόμα κι αν αυτό βασίζεται στον ωμό εκβιασμό. Ακόμα κι αν στα θεμέλια της σχέσης είναι, καλά θαμένο, ένα πτώμα.
Προειδοποιώ για τους σχετικά αργούς ρυθμούς της ταινίας, ιδιαίτερα στην αρχή, όταν καταγράφεται η ξένοιαστη ζωή των διακοπών του ζευγαριού. Ωστόσο είναι απόλαυση να βλέπεις κλασσικούς πρωταγωνιστές στις πιο όμορφες στιγμές τους (Αλέν Ντελόν, Ρόμι Σνάιντερ, Μορίς Ρονέ). Και πάνω απ' όλους (συγχωρείστε τον εντονότατο υποκειμενισμό μου, αλλά πρόκειται για παλιό φετίχ) την Τζέιν Μπίρκιν, πιο δροσερή και όμορφη από ποτέ. Στα 23 της, βλέπετε, τότε...