ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΙ ΚΑΙ ΒΑΡΕΤΟΙ "FANTASTIC FOUR"

Βρίσκομαι σε παραθαλάσσιο χωριό για διακοπές, το οποίο διαθέτει γλυκύτατο θερινό σινεμαδάκι, δεν έχω τίποτα να κάνω 9.30 με 11.30 και έχω κάπου 20 μέρες να πάω σινεμά. Ο σπάνιος συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων είναι ο μόνος που θα μέ έκανε να δω τους "Fantastic 4" (2015) του JoshTrank. Και, φυσικά, απογοητεύτηκα πλήρως, όπως άλλωστε και στις περισσότερες υπερηρωικές ταινίες της Marvel (ή μαρβελοειδείς τέλος πάντων), αν και εδώ βρήκα τα πράγματα κάπως χειρότερα από άλλες παραγωγές αυτού του είδους που, εκτος ορισμένων εξαιρέσεων, βαριέμαι αφόρητα.
Ως γνωστόν, και σύμφωνα με το κόμικς πάντοτε, οι 5 νεαροί είναι ιδιοφυείς επιστήμονες, οι οποίοι εφευρίσκουν τη μηχανή που τηλεμεταφέρει ύλη από το εδώ σε κάποιο άγνωστο σημείο (πλανήτη, παράλληλο σύμπαν ή κάτι τέτοιο), όπου αφθονεί μια μυστηριώδης ενέργεια. Ε, στη συνέχεια θα τηλεμεταφερθούν από βλακεία τους (επειδή απλώς θέλουν διακαώς να είναι οι πρώτοι που θα το κάνουν), θα βουτήξουν κυριολεκτικά και με παντελώς ηλίθιο και απερίσκεπτο τρόπο στην προαναφερθείσα ενέργεια και φυσικά θα μεταλλαχτούν, άγνωστο πώς και γιατί, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο και αποκτώντας διαφορετική υπερδύναμη. Οι 3 - και η κοπέλα που τους βοηθά παραμένοντας στη γη - θα γίνουν "καλοί", ο άλλος σούπερ - κακός. Και φυσικά οι επιστήμονες θα προσπαθούν να τους παγιδέψουν για να τους μελετήσουν και στη συνέχεια θα τους χρησιμοποιήσουν σαν πολεμικές μηχανές (ε, και των περισσότερων από τους 4 τα θέλει ο κ...ος τους) και τελικά θα συγκρουστούν με τον Κακό πρώην φίλο τους.
Μάλιστα. Νομίζω όμως ότι όλα αυτά δίνονται με εξαιρετικά αφελή και βαρετό τρόπο, το σενάριο και όσα συμβαίνουν τέλος πάντων είναι παιδαριώδη και η πριν μεταλλαχτούν ιστορία είναι (κάπως) πιο ενδιαφέρουσα. Αφού γίνουν σούπερ ήρωες  η βαρεμάρα (η δική μου τουλάχιστον) χτυπάει κόκκινο. Φτάνει πια με όλες αυτές τις ορδές κατά λάθος μεταλλαγμένων με υπερδυνάμεις. Ουφ!
Και κάτι ακόμα: Ο Josh Trank είναι ο σκηνοθέτης του πολύ ενδιαφέροντος για μένα "Chronicle", ενός από τα ελάχιστα καλά και κυρίως πρωτότυπα υπερηρωικά φιλμ, το οποίο, αν και "εχθρός" του είδους γενικά, απόλαυσα. Εδώ, στο δεύτερο φιλμ του, μοιάζει να έχει μεταλλαχτεί ο ίδιος με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, φτιάχνοντας κάτι που μπορώ να χαρακτηρίσω κακό. Να λοιπόν που, εκτός των άλλων, παίζει και το στοιχείο της απόλυτης απογοήτευσης...

"ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ" Ή ΟΙ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ

Από την εποχή του Blair Witch Project πολλές ταινίες έχουν γίνει με αυτό το ύφος: Καταγραφή, υποτίθεται, αληθινών γεγονότων από μια ερασιτεχνική κάμερα, κουνημένη εικόνα, όχι καλά καδραρισμένες λήψεις, ντοκιμαντερίστικη αισθητική κλπ. Ε, λοιπόν, μπορώ να σας πω ότι προσωπικά θεωρώ το «Χρονικό» (2011) του πρωτοεμφανιζόμενου στο σινεμά Josh Trank ίσως την καλύτερη τέτοια ταινία.

Πιθανόν η η πλοκή να είναι κι αυτή πολύ συνηθισμένη: Μια ομάδα νεαρών ανακαλύπτει κάτι περίεργο, θαμμένο στη γη. Το αγγίζουν και σταδιακά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι αποκτούν όλο και ισχυρότερες υπερδυνάμεις... Μια ακόμα ταινία με σούπερ ήρωες λοιπόν;

Ας δούμε το «Χρονικό» από δύο διαφορετικές σκοπιές: Αυτή της σκηνοθεσίας (της κάμερας στο χέρι δηλαδή, της επίτηδες «ερασιτεχνικής» κινηματογράφησης κλπ.) και απ’ αυτήν του σούπερ ηρωικού φιλμ.

Για την πρώτη, ξέρω ότι πολύ κόσμο ενοχλεί το κούνημα της κάμερας, ο κόκκος στη φωτογραφία, το «τυχαίο» καδράρισμα κι όλα τα σχετικά. Ε, λοιπόν, στο συγκεκριμένο φιλμ, χάρη σε ένα σεναριακό εύρημα, μετά το πρώτο μισάωρο όλα αυτά εξαφανίζονται και η εικόνα γίνεται «κανονική». Ξαναλέω, αυτό δεν γίνεται αυθαίρετα, αλλά δικαιολογείται σεναριακά. Οπότε όσοι φοβούνται αυτή την αισθητική, δεν θα ενοχληθούν ιδιαίτερα. Σημαντικότερη για μένα όμως είναι η δεύτερη σκοπιά. Πρόκειται για σούπερ ηρωικό φιλμ, είδος που συνήθως βαριέμαι. Τι διαφορετικό έχει όμως από τις συνηθισμένες περιπέτειες του είδους; Τον ρεαλισμό. Είναι σα να παρακολουθεί κανείς τι όντως μπορεί να συμβεί στο συνηθισμένο εδώ και τώρα, όταν μια παρέα συνηθισμένων νεαρών γίνει από τη μια μέρα στην άλλη παντοδύναμη (ή περίπου).

Η δύσκολη ηλικία της ενηλικίωσης, η ψυχολογία τους και οι επιπτώσεις σ’ αυτή, δίνονται με πειστικό τρόπο, δίχως το φιλμ να υστερεί σε σασπένς, το οποίο, σε αντίθεση με τις συνηθισμένες τέτοιες ταινίες, βγαίνει από την καθημερινότητά τους και τις αλλαγές που οι νέες ιδιότητες επιφέρουν σ’ αυτή. Ούτε σούπερ κακοί υπερεγκληματίες που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο ούτε τίποτα τέτοιο δηλαδή. Αντίθετα, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τα ψυχικά τραύματα που κουβαλά, ο καθένας χειρίζεται διαφορετικά την νέα του κατάσταση. Ή, αν θέλετε, ο "κακός" κρύβεται μέσα μας... Α, και προς το τέλος δεν λείπουν ούτε τα εφέ και οι εντυπωσιακές σκηνές δράσης. Στη σωστή δόση όμως νομίζω.

Ενδιαφέρον ντεμπούτο λοιπόν και ενδιαφέρουσα ματιά σε ένα χιλιοειδωμένο υποείδος του σύγχρονου κινηματογράφου. Μόνο μια τέτοια ματιά θα μπορούσε να έχει άλλωστε νόημα σήμερα.