"SHRECK": ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

Όταν το 2001 είχε βγει το γνωστό animation "Shrek" των Andrew Adamson και Vicky Jenson, πολλοί είχαν ενθουσιαστεί. Ο λόγος δεν ήταν μόνο η καθαρή διασκέδαση. Είχε να κάνει και με την ανατρεπτικότητα της ταινίας.
Ο Σρεκ είναι ένας μάλλον βρώμικος γίγαντας (ένα ogre για όσους γνωρίζουν σε βάθος τα είδη των φανταστικών πλασμάτων) και ζει μόνος στο σπίτι του δίπλα στον αγαπημένο του βάλτο. Όλοι τον φοβούνται, δίχως να ξέρουν ότι κατά βάθος είναι καλός. Όταν όλα τα μυθικά πλάσματα του βασιλείου αρχίζουν να εκδιώκονται από τον άρχοντα και κατακλύζουν τον βάλτο του, αποφασίζει, με βαριά καρδιά και σε συνεννόηση με τον ύπουλο άρχοντα, να σώσει μια όμορφη πριγκίπισσα, που, όπως συνήθως κάνουν αυτές, κοιμάται σε κάποιο κάστρο μαγεμένη ώσπου να τη γλυτώσει κάποιος γενναίος. Ο άρχοντας δειλιάζει να πάει ο ίδιος, ενώ, εκτελώντας την αποστολή, ο Σρεκ θα ξαναβρεί την ησυχία του.
Όπως καταλαβαίνετε το στόρι είναι ένα συνειδητό συνονθύλευμα από στερεότυπα παραμυθιών (οι αναφορές άλλωστε σ΄αυτά είναι πολλές - Χιονάτη, Σταχτοπούτα, Πινόκιο κλπ.) Αυτό που αλλάζει εδώ δεν είναι οι ιδέες στην πλοκή, αλλά η πλήρης ανατροπή ή σάτιρα όλων των στερεοτύπων που προαναφέραμε (με τα  οποία στερεότυπα παίζουν συνεχώς αυτές οι ιδέες). Ο ήρωας, π.χ., κάθε άλλο παρά ωραίος είναι, πολλά παραμύθια έχουν διαφορετική κατάληξη, το τέλος κρύβει μια μεγάλη έκπληξη κλπ. Φυσικά υπάρχουν και τα κλασικά μηνύματα : αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά και "μην κρίνετε κάποιον από την εμφάνισή του ή από την πρώτη εικόνα, ψάξτε πρώτα μέσα του". Όμως η ουσία δεν βρίσκεται στα παραπάνω, σωστότατα βεβαίως, αλλά χιλιοδιατυπωμένα μηνύματα, αλλά στην ανατρεπτικότητα και τη διαρκή πλάκα με τα στερεότυπα που λέγαμε πριν. Και, τέλος, ξεχνώντας όλα τα παραπάνω, είναι ένα φιλμ που βλέπεται πολύ ευχάριστα και βγάζει αρκετό γέλιο (δεν είναι τυχαίο που γυρίστηκαν δύο συνέχειες).