ΣΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ "ΧΑΜΕΝΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ"

Ήταν το 1937 όταν ο Frank Capra (1897-1991) μετέφερε στην οθόνη το μυθιστόρημα του James Hilton "Χαμένος Ορίζοντας" με τον Ρόναλντ Κόλμαν στο βασικό ρόλο. Η ιδέα ήταν μεγαλεπήβολη (δεν είναι τυχαίο ότι το φιλμ κρατά 132').
Ένα αεροπλάνο με λευκούς που φεύγει από την σε πόλεμο Κίνα οδηγείται (σκόπιμα, όπως αποδεικνύεται), κάπου στα Ιμαλάια, όπου πραγματοποιεί ανώμαλη προσγείωση. Οι επζήσαντες, μετά από περιπλάνηση στα χιόνια, θα βρεθούν σε μια παράξενη, αποκομένη από τον κόσμο άγνωστη κοιλάδα, το Σάνγκρι-Λα, όπου κάνει πάντοτε ζέστη και οι κάτοικοί της μοιάζουν να έχουν πραγματώσει την απόλυτη ουτοπία: Την τέλεια αρμονία και ευτυχία. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, ακόμα πιο παράξενο: Η απίστευτη μακροζωία τους... Ο ήρωας, διάσημος συγγραφέας και διανοητής, θεωρεί ότι έχει βρει τον παράδεισό του. Ο αδελφός του όμως τον πιέζει να φύγουν.
Σίγουρα μιλάμε για κλασική ταινία. Ο Κάπρα βρίσκεται μακριά από τις γνωστές, απολαυστικές κωμωδίες του και καταπιάνεται με κάτι απόλυτα σοβαρό. Και βαθύ θα έλεγα. Η ιστορία μοιάζει να είναι μια αλληγορία για την ανθρώπινη κατάσταση: Ενώ ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος - ίσως με κάποιον "εσωτερικό" τρόπο, υπαινίσσεται το φιλμ - αυτός τα καταστρέφει όλα, καθαρά με δικό του φταίξιμο. Ή, αν θέλετε να το δούμε κάπως πιο πνευματικά, ο εξωτερικός κόσμος, με τη διαρκή του κίνηση και βία, μας αποσπά από την εσωτερική γαλήνη. Δεν είναι τυχαίο που η ουτοπία αυτή γυρίζεται σε μια πραγματικά δύσκολη εποχή: Η ανθρωπότητα, ενώ καλά - καλά δεν έχει συνέλθει από τον εφιαλτικό Α' παγκόσμιο πόλεμο, είναι έτοιμη να μπει στη φρίκη του Δεύτερου. Πόσο αναγκαία φαντάζει η ουτοπία...
Κατά τη γνώμη μου βέβαια - παρά την κλασικότητα που προανέφερα - η ταινία κάνει κάποια κοιλιά στο μέσον, στην μεγάλη σε διάρκεια περιγραφή της τέλειας ζωής στο Σάνγκρι-Λα. Ωστόσο τόσο το πρώτο μέρος όσο και το τελευταίο μας αποζημειώνουν απόλυτα. Οπότε η συνολική απόλυτα θετική εντύπωση παραμένει. Αν δεν το έχετε δει, πρέπει. Πρόκειται για μια από τις κλασικότερες στιγμές του σινεμά του φανταστικού (και όχι μόνο). Και, επί πλέον, (άσχετο με την ποιότητα του φιλμ, απλώς το αναφέρω) πιάνει πολύ καλά το πνεύμα του βιβλίου.