"SHOWDOWN IN LITTLE TOKYO": ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΜΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ...

Θυμάστε, φαντάζομαι, τον πάλαι ποτέ Μίστερ Κόσμος (ή κάτι τέτοιο) Ντολφ Λούντγκρεν. Ίσως να ξέρετε και τον μέτριο σκηνοθέτη Mark L. Lester (της "Τάξης του '84"). Οι δύο αυτοί... ενώνουν τις δυνάμεις τους (με τον Μπράντον Λι επίσης) στο ανεκδιήγητο "Showdown in Little Tokyo" (Σκληρή Αναμέτρηση στο μικρό Τόκιο) του 1991.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι μπάτσοι, υπάρχει ένας πολύ, αλλά πολύ κακός της Γιακούζα, οι μπάτσοι προσπαθούν να προστατέψουν μια πανέμορφη κοπέλα (με το ζόρι γκόμενα του κακού), όλοι, καλοί - κακοί, γνωρίζουν άψογα πολεμικές τέχνες, α, και ο Ντολφ, εκτός από κατάξανθος μποντιμπιλντεράς μπάτσος, είναι βαθύς γνώστης της ιαπωνικής κουλτούρας, αυτοσυγκεντρώνεται, ζει σε ιαπωνικού στιλ σπίτι και άλλα τέτοια. Και ακολουθεί πολύ ξύλο, αίμα και εκρήξεις.
Πώς είπατε; Το έχετε ξαναδεί; Κι εγώ επίσης. Άπειρες φορές. Μιλάμε για ταινία που σπάει τα κοντέρ των κλισέ: Ο πολύ κακός. Οι φίλοι, πανάξιοι μπάτσοι, διαφορετικών φυλών. Ο "λευκός γίγαντας" που συμπαθεί τους "κίτρινους". Η σούπερ γκόμενα, του κακού βεβαίως, με την οποία αλληλοερωτεύονται. Το τελικό χάπι εντ (χίλια συγνώμη, αλλά νομίζω ότι σε τέτοια φιλμ δεν κάνω spoiler αν σας μιλήσω για χάπι εντ). Και άλλα πολλά, που βαριέμαι να θυμηθώ.
Απομένουν δυο ώρες δράσης με καλούς και κακούς. Αν πραγματικά δεν έχετε τι άλλο να κάνετε... (μην έχετε ενοχές, κι εγώ το παθαίνω καμιά φορά, απόδειξη ότι είδα αυτή την ταινία).