ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ "ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ"

Μετά την "Ida" o Pawel Pawlikowski  γυρίζει το 2018 τον "Ψυχρό Πόλεμο" στην Πολωνία. Πρόκειται για μια ταινία που, αισθητικά τουλάχιστον, θυμίζει πολύ την προηγούμενή του, την προαναφερθείσα δηλαδή "Ida".
Η ιστορία ξεκινά από το 1949 και απλώνεται μέχρι τη δεκαετία του 60. Εκείνη είναι τραγουδίστρια σε φολκλορικό πολωνικό συγκρότημα, εκείνος πιανίστας και υπεύθυνος για την επιλογή ταλέντων. Στο πρόσωπό της βλέπει μια μελλοντική σταρ και έχει απόλυτο δίκιο. Σύντομα θα γίνουν ζευγάρι. Όταν όμως αυτός αποφασίζει να αυτομολήσει στη Δύση, μετά την πολιτιστική καταπίεση από το καθεστώς, που του επιβάλλει ωμά ποιο πρέπει να είναι το ρεπερτόριό του, εκείνη αρνείται να τον ακολουθήσει. Στα πολλά επόμενα χρόνια, πάντοτε ερωτευμένοι, θα εξακολουθήσουν περίοδοι παθιασμένων ενώσεων και μακρών χωρισμών, άλλοτε στο εξωτερικό κι άλλοτε στην Πολωνία, μέχρι...
Εκείνο που ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά είναι η εξαιρετική, ασπρόμαυρη αισθητική. Υπέροχα κάδρα, θαυμάσια φωτογραφία, άψογες συνθέσεις... Και καλή μουσική, από φολκλορικά τραγούδια διαφόρων βόρειων χωρών έως νοσταλγική τζαζ και γαλλικό τραγούδι. Αυτό που κυριαρχεί βεβαίως  στο φιλμ είναι ο βαθύς ρομαντισμός. Μ' αυτόν όμως ο Pawlikowski συνδυάζει και το έντονο πολιτικό στοιχείο - την κατάσταση στα κράτη του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού δηλαδή και την άγρυπνη παρακολούθηση κάθε μορφής τέχνης (αφού με την τέχνη της μουσικής ασχολείται το συγκεκριμένο φιλμ). Οι επιπτώσεις βεβαίως είναι βαριές και στην καθημερινή ζωή. Τέλος η αφήγηση είναι κάπως ιδιόρυθμη: Ενώ παραμένει απόλυτα γραμμική, κάνει αυθαίρετα χρονικά άλματα - ακόμα και αρκετών χρόνων - αφήνοντας τον θεατή να συμπληρώσει τα κενά. 
Γενικά τη βρήκα γοητευτική και - θα το ξαναπώ - αισθητικά πανέμορφη.  Όσο για το τόσο έντονο ρομαντικό στοιχείο... ε, ο ρομαντισμός είναι κάτι που λείπει από την εποχή μας. Αν τον αναζητάτε, πρόκειται για την ταινία σας.