Ο ΤΣΟΡΤΣΙΛ ΣΤΗΝ "ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΩΡΑ" ΤΟΥ

Να λοιπόν που ήρθε και η σειρά του Τσόρτσιλ να διαπρέψει στη μεγάλη οθόνη. Δια χειρός του  ενδιαφέροντος (ακόμα κι αν δεν σ' αρέσει κάποια συγκεκριμένη ταινία του) βρεττανού Joe Wright. Μιλάμε για την "Πιο Σκοτεινή Ώρα" του 2017.
Η ταινία περιγράφει όσα συνέβησαν το 1940, μια εποχή όπου οι γερμανοί ναζί κέρδιζαν κατά κράτος και Βρετανία, Ρωσία και Αμερική δεν είχαν μπει ακόμα  στον πόλεμο. Η Βρετανία σκεφτόταν να υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης με τον Χίτλερ (που ουσιαστικά θα σήμαινε ότι θα γινόταν υποχείριο του, καθώς όλη η υπόλοιπη Ευρώπη θα ήταν γερμανική). Και τότε, απροσδόκητα για πολλούς, πρωθυπουργός που θα διαδεχτεί τον άρρωστο Τσάμπερλεν εκλέγεται ο Τσόρτσιλ. Ο οποίος θα αλλάξει εντελώς πολιτική, θα παλέψει μέχρις εσχάτων και τελικά θα πείσει ακόμα και το βασιλιά ότι πρέπει να πολεμήσουν ενάντια στο ναζισμό.
Γιατί ο Τσόρτσιλ (του Συντηρητικού κόμματος) αποτελούσε έκπληξη; Κυρίως λόγω του εριστικού και αντιπαθούς χαρακτήρα του. Αριστοκράτης που "δεν είχε πάρει ποτέ το μετρό", σχεδόν αλκοολικός, αμετανόητος καπνιστής πούρων, απότομος και συχνά προσβλητικός με τους πάντες, με γουρουνίσια φάτσα, δεν ήταν αυτό που λέμε "κοσμαγάπητος". Ήταν όμως εξαιρετικά επίμονος , αυτό που λέμε "αγύριστο κεφάλι". Έτσι κατάφερε τελικά να επιβάλλει την άποψή του, που άλλαξε την ιστορία και την τροπή του πολέμου (φυσικά ο πόλεμος δεν κερδήθηκε μόνο από αυτό, αλλά σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο).
Όλα αυτά, τον δύσκολο και στρυφνό χαρακτήρα και τη επιμονή, ακόμα και σε στιγμές που όλα έδειχναν ότι θα λυγίσει, καταγράφει το φιλμ. Το οποίο βεβαίως παρακολουθείται μεν με ενδιαφέρον, αλλά δεν ξέρω αν θα γνώριζε τόση επιτυχία αν δεν το έπαιρνε πάνω του ο εκπληκτικά μεταμορφωμένος σε Τσόρτσιλ Γκάρι Όλντμαν (κάποιοι έχουν την ένσταση ότι τον έχει μετατρέψει σε ένα είδος καρικατούρας. Δεν ξέρω). Επίσης μη με ρωτήσετε αν τα γεγονότα είναι πέρα για πέρα πιστά στην πραγματικότητα. Ούτε κι αυτό το γνωρίζω. Η προσωπικότητα του Τσ. πάντως ήταν όντως κάπως έτσι. Για να το πούμε κομψά, αντιφατική. Όσο για το ότι οι Άγγλοι (όπως και οι αμερικάνοι) θα πολεμούσαν ντε και καλά τους ναζί, μη το θεωρείτε καθόλου δεδομένο. Λίγοι θα ήθελαν να εμπλακούν σε έναν εφιαλτικό πόλεμο με άγνωστη έκβαση αν ήταν δυνατό να τη γλυτώσουν. Απ' αυτή τη σκοπιά ο Τσ. ήταν ένας από αυτούς που έσωσαν εμάς, τις μελλοντικές γενιές δηλαδή, από ένα φριχτό παρόν (φαντάζεστε να είχε νικήσει ό,τι απεχθέστερο δημιούργησε ο 20ός αιώνας); Τώρα για το τίμημα που πλήρωσε ο λαός τότε... αποφασίστε εσείς. Η ιστορία δεν είναι ποτέ άσπρη - μαύρη, καλή ή κακή.
Τελικά αν θέλετε να μάθετε τα ιστορικά παρασκήνια και να απολαύσετε τον Όλντμαν δείτε του. Ως παραγωγή είναι βεβαίως λουστραρισμένη και άψογη. Όπως ξέρουν να κάνουν δηλαδή οι βρετανοί.