Ο ΛΕΝΟΝ ΠΡΙΝ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΜΠΙΤΛΣ

Το "Nowhere Boy" (2009) ("Όλοι θέλουν λίγη αγάπη" ο ελληνικός τίτλος) είναι μια ταινία της Sam Taylor Wood, η οποία είναι εικαστικός και αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική δουλειά της. Αναφέρεται στα εφηβικά χρόνια του Τζον Λένον, λίγο πριν σχηματίσει του Beatles κι όταν ακόμα είχε το πρώτο του συγκρότημα, που λεγόταν Quarrymen, την συνάντησή του με τον Πολ Μακ Κάρτνεϊ, αλλά κυρίως στην μπερδεμένη προσωπική και συναισθηματική του ζωή. Βλέπετε, ο Λένον ανατράφηκε από μια αυστηρή θεία (η οποία βέβαια τον υπεραγαπούσε), ενώ η μητέρα του έμενε εκεί κοντά δίχως ο ίδιος να το ξέρει μέχρι κάποια ηλικία. Τον είχε δώσει στην αδελφή της επειδή η ίδια υπήρξε "άτακτη" στα νιάτα της.
Παρακολουθούμε λοιπόν την ιδιαίτερη αυτή κατάσταση, τους πρώτους έρωτες, το αρχικό κλικ που θα μετατραπεί γρήγορα σε πάθος για τη μουσική, καθώς και τον άστατο, επαναστατικό (με εφηβικούς ακόμα όρους) χαρακτήρα του. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η λέξη Beatles δεν ακούγεται ποτέ στο φιλμ, το οποίο τελειώνει όταν το άσημο ακόμα συγκρότημα, μετά μερικές πετυχημένες εμφανίσεις στο Λίβερπουλ, πηγαίνει στο Αμβούργο όπου έχει προσκληθεί να μείνει για λίγο καιρό παίζοντας σε κάποιο κλαμπ. Από εκεί ξεκινά η μεγάλη επιτυχία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Όλα αυτά δίνονται με έναν συμπαθητικό τρόπο, το φιλμ παρακολουθείται ευχάριστα, διαθέτει και κάποιο χιούμορ, αλλά και τραγικές στιγμές, και μέχρις εκεί. Δεν νομίζω ότι απογειώνεται ποτέ, ούτε διαθέτει κάτι που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου. Παραμένει κατά τη γνώμη μου στα επίπεδα του "συμπαθητικού". Απευθύνεται κυρίως σε φανς των Beatles (στους οποίους συγκαταλέγομαι), που ενδιαφέρονται να μάθουν και την τελευταία λεπτομέρεια γι' αυτούς (αυτό το βίτσιο δεν το έχω). Έξω από αυτό το φανατικό κοινό φοβάμαι ότι θα περάσει μάλλον απαρατήρητο. Απ' αυτά που λες "Χμ... δεν ήταν κακό..." Η Κριστίν Σκοτ Τόμας πάντως είναι πολύ καλή στο ρόλο της θείας.
Και μου μένει τελικά η απορία: Γιατί μια "προχωρημένη" εικαστικός μπαίνει στα καλά καθούμενα στο χώρο ενός καθ' όλα mainstream σινεμά και παράγει ένα τόσο χλιαρό αποτέλεσμα; 'Έχει ξεναγίνει αυτό στο παρελθόν (όχι από την Taylor Wood βέβαια). Αν εξαιρέσεις ελάχιστους, μεταξύ των οποίων και τον σχετικά αξιόλογο Julian Schnabel (του οποίου και πάλι τα φιλμ ουδεμία σχέση έχουν με την εικαστιή δουλειά του), φοβάμαι ότι παρόμοιες περιπτώσεις έχουν δώσει μέτρια ή και κακά αποτελέσματα. Μήπως κάποιοι, παρά το ότι έχουν κάνει βιντεο αρτ στη ζωή τους, δεν θα ήταν φρόνιμο να μπαίνουν και σε άλλα χωράφια;