ΟΙ "STRIGOI" ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΜΠΑΧΑΛΟ

Strigoi λέγονται οι βρικόλακες στη Ρουμανία. "Strigoi" είναι και ο τίτλος του φιλμ του 2008 της Faye Jackson που είναι γυρισμένο εκεί και, εκτός της ίδιας που είναι αγγλίδα, όλοι, μα όλοι οι συντελεστές του είναι ρουμάνοι.
Το "Strigoi" είναι ταινία τρόμου, κωμωδία, ρεαλιστικό φιλμ που καταγράφει τη μίζερη ζωή στη σύγχρονη ρουμάνικη επαρχία, μελέτη του ντόπιου φολκλόρ που αφορά τους νεκροζώντανους και πολλά άλλα. Πάνω απ' όλα όμως νομίζω ότι είναι μια πολιτική ταινία. Γυρισμένο αποκλειστικά σε ένα μικρό ρουμάνικο χωριό (δίχως ιδιαίτερη γραφικότητα σημειωτέον), ξεκινά από την εκτέλεση και την επί τόπου ταφή του ζεύγους των "προυχόντων", των ισχυρών του χωριού, από τους χωρικούς, που παραπέμπει κατευθείαν στην εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου μετά την πτώση του κομουνισμού. Το ζεύγος της ταινίας είναι κι αυτοί κομουνιστές, πλην όμως έχουν συμπεριφερθεί σαν κοτζαμπάσηδες, "πίνοντας το αίμα" του λαού. Από εκεί και πέρα αρχίζει μια παλαβή ιστορία, καθώς ένας νεαρός ντόπιος επιστρέφει στο χωριό μετά από αποτυχημένες σπουδές ιατρικής στην Ιταλία και προσπαθεί να λύσει διάφορα μυστήρια που συμβαίνουν, βαθμιαία όμως εμπλέκεται όλο και πιο πολύ στην μπερδεμένη κατάσταση.
Μην περιμένετε μια νορμάλ ταινία με σαφείς εξηγήσεις. Εδώ όλα είναι μετέωρα. Δεν ξέρουμε καν ποιοι είναι Strigoi και ποιοι όχι, ούτε είναι πολύ ξεκάθαρα τα σημάδια βρικολακισμού. Όλοι είναι μπερδεμένοι σε ένα κουβάρι βαμπιρισμού, κυρίως όμως διαφθοράς. Και ταυτόχρονα, είναι και "έξω καρδιά", καθώς ανάμεσα σε μικροκομπίνες, φόνους, φόβο και ταφές και αναστάσεις, γλεντούν μέχρι τελικής πτώσης. Το χιούμορ βρίσκεται παντού, μερικές από τις φάσεις είναι ξεκαρδιστικές κι άλλες τρομακτικές, στα όρια του σπλάτερ. Οι βρικόλακες δεν είναι όπως αυτοί που ξέρουμε από τη σχετική πλούσια φιλμογραφία. Αντίθετα, σύμφωνα με τους ντόπιους θρύλους, γυρίζουν τη νύχτα στα σπίτα των χωρικών για να... φάνε τον αγλέωρα, καταβροχθίζοντας ό,τι βρίσκουν στο σπίτι. Όταν τελειώσει το φαί... ε, τότε μπορεί να ξεγελάσουν την θηριώδη πείνα τους με τον ιδιοκτήτη...
Το όλο κλίμα, πλημμυρισμένο από φολκλόρ ρουμάνικη μουσική και ρομάνους ηθοποιούς που μιλούν αγγλικά με έντονη ρουμανικη προφορά (!), θυμίζει πάνω απ' όλα ταινία του Κουστουρίτσα με βρικόλακες. Οι χαρακτήρες είναι σπαρταριστοί: Ο απίστευτος παπούς, ο μπάτσος που ονειρεύεται να φτιάξει χασισοφυτεία, ο παπάς που κλέβει και πολλοί άλλοι, είναι μέρη ενός ανεκδιήγητου βαλκανικού τσίρκου, που και σε μας θυμίζει πολλά (στο πιο μίζερο κάπως). Είπα στην αρχή ότι τη θεωρώ κυρίως πολιτική ταινία. Νομίζω ότι όλο αυτό το μπάχαλο σχετικά με τους βρικόλακες, τις δοξασίες γι' αυτούς και τη δυσειδαιμονία των χωρικών και το κλίμα διαφθοράς που επικρατεί παντού, και στο παλιό καθεστώς και τώρα δίχως την παραμικρή αλλαγή (σημειωτέον ότι το ζεύγος των πλουσίων, και μετά το φόνο τους, εξακολουθεί ανενόχλητο να λυμαίνεται το χωριό), παραπέμπει στο πολιτικό κλίμα της χώρας, και όχι μόνο αυτής. Και δείχνει με έξυπνο τρόπο ότι δεν αρκεί το να κόψεις λίγα κεφάλια παραδειγματικά. Αν η διαφθορά, η σήψη, είναι ριζωμένα στον ίδιο το λαό, όσα καθεστώτα και να αλλάξεις η κατάσταση θα μένει ουσιαστικά ίδια: Πάντα κάποιοι μεγάλοι θα πλουτίζουν εις βάρος των άλλων και ο κόσμος θα προσπαθεί να επιβιώσει με μικροκομπίνες. Και, επειδή είναι Βαλκάνια, θα γλεντά και θα διασκεδάζει και, ποιος ξέρει, ίσως και να είναι ευτυχής μεσ' τη μιζέρια του.
Πολυεπίπεδο φιλμ, που με διασκέδασε και με ενόχλησε ταυτόχρονα με τις ρεαλιστικές, ωμές και χωρίς φτιασίδια εικόνες του, ίσως να ήθελε λίγο κόψιμο γιατί κάπου "ξεχείλωνε" κάπως, συνολικά όμως θα μου μείνει για καιρό στη μνήμη. Και σίγουρα δεν μοιάζει καθόλου με καμιά (λουστραρισμένη) ταινία με βρικόλακες που έχετε δει!