ΟΙ ΚΛΩΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

To "The Clone Returns Home" (2008) είναι μια γιαπωνέζικη ταινία επιστημονικής φαντασίας του Kanji Nakajima, που, φυσικά, ασχολείται με κλώνους. Μην περιμένετε όμως εφφέ, δράση ή θεαματικές σκηνές στο διάστημα. Τίποτα τέτοιο. Το φιλμ έχει αργούς ρυθμούς, είναι ποιητικό και φιλοσοφικό. Γενικά βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο σινεμά του Ταρκόφσκι - και διαθέτει και ανάλογο προβληματισμό - παρά σε κάποιο έπος επιστημονικής φαντασίας.
Ένας αστροναύτης που πεθαίνει σε ατύχημα στο διάστημα κλωνοποιείται, σύμφωνα με συμβόλαιο που είχε υπογράψει πριν φύγει. Τα πράγματα όμως δεν πάνε τόσο καλά όσο όλοι θα ήθελαν. Ο κλώνος φέρει τις τραυματικές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας του πρωτότυπου. Ο δεύτερος κλώνος που θα δημιουργηθεί θα δει τον προβληματικό πρώτο σαν υποκατάστατο του δίδυμου αδελφού που κάποτε έχασε.
Ποιητικό φιλμ, με όμορφες, αργόσυρτες σκηνές, που στοχάζεται σε θέματα όπως οι τραυματικές παιδικές εμπειρίες, το αίνιγμα της μνήμης, η επίδραση των αναμνήσεων στη ζωή του ανθρώπου, οι ενοχές που μας ακολουθούν παντού, αλλά και σε πιο μεταφυσικά θέματα, όπως η ψυχή και η σχέση της με το σώμα που εγκαταλείπει. Ίσως πάλι το ερώτημα που κυριαρχεί - αν και δεν διατυπώνεται καθαρά - να είναι: Ποιο είναι το τίμημα της αθανασίας (ή "αθανασίας"); Συμβολικές και αλληγορικές εικόνες, ενίοτε πολύ όμορφες, όπως αυτή με τις διάφορες εκδοχές του ήρωα να περπατά στα χωράφια φορτωμένος με την άλλοτε γεμάτη κι άλλοτε άδεια αστροναυτική στολή του, γεμίζουν την ταινία, κάνοντας την να ξεχωρίζει σαφώς από αμερικάνικες εκδοχές. Και μάλιστα εικόνες όπου κυριαρχεί το στοιχείο της φύσης, παρά το ότι βρισκόμαστε σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας.
Δεν συνίσταται σε φίλους του σινεμά δράσης ή της τυπικής αμερικάνικης επιστημονικής φαντασίας. Σας είπα από την αρχή ότι βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά στο ταρκοφσκικό σινεμά. Όσοι δεν αντέχουν τους αργούς, επαναλαμβανόμενους ρυθμούς, ας μείνουν μακριά. Οι υπόλοιποι θα απολαύσουν νομίζω μια ποιητική, πρωτότυπη, όμορφη εικαστικά και σαφώς σκεπτόμενη ταινία.