ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ - ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΑΜΕΙΛΙΚΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Μπορεί ο Roman Polanski να έγινε 77 χρονών, αλλά διατηρεί όλη του την έμπνευση και την αφηγηματική δεινότητα. Ο "Αόρατος Συγγραφέας" (Ghost Writer) του 2010 νομίζω ότι είναι μια πρότυπη ταινία που συνδυάζει σασπένς, σφιχτό σενάριο, πολιτική άποψη και συγχρόνως δεν χαρίζεται σε ευκολίες, όπως αυτές των κλασικών φινάλε. Καταλάβατε ότι την ευχαριστήθηκα ιδιαιτέρως.
Ένας παντελώς άσχετος με την πολιτική συγγραφέας προσλαμβάνεται να "ρετουσάρει" την αυτοβιογραφία ενός γοητευτικού (γι' αυτό μάλλον ψηφίστηκε άλλωστε) πρώην βρετανού πρωθυπουργού. Από εκεί και πέρα θα βρίσκει τον εαυτό του όλο και περισσότερο παγιδευμένο σε καταστάσεις όλο και πιο σκοτεινές. Κι εμείς παρακολουθούμε με κομένη την ανάσα την σταδιακή εμπλοκή του χάρη στην άψογη αφήγηση του σκηνοθέτη, που δεν σου επιτρέπει να χαλαρώσεις.
Πέραν όμως από το σασπένς, τις ανατροπές και τα κρυμμένα μυστικά, η γεύση που κυριαρχεί νομίζω είναι αυτή της βρωμιάς της πολιτικής, των πουλημένων εκπροσώπων της και οι κάθε λογής ίντριγγές τους, καθώς και η αίσθηση (την ξέρουμε λίγο - πολύ κι εμείς) ότι οι εκλεγμένοι πολιτικοί δεν είναι παρά μαριονέτες. Άλλες δυνάμεις, πολύ ισχυρότερες, κινούν πίσω απ' αυτούς τα νήματα. Και βέβαια υπάρχουν και οι σαφείς αναφορές στον Μπλερ, που ήταν Εργατικός, και στο παράδοξο ειδύλιό του με τον ηλίθιο και ακροδεξιό Μπους και οι γενικότερες σχέσεις Αμερικής - Βρετανίας, η CIA και άλλα. Δεν είναι όμως, νομίζω, αυτό το θέμα. Η ταινία μπορεί να έχει σαν αφορμή τη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, αλλά, όπως είπα και πριν, νομίζω ότι επιχειρεί να δείξει την ψευτιά της πολιτικής γενικότερα. Καθώς επίσης και το ότι καλό είναι να μην είσαι τελείως απολιτικός, όπως ο ήρωάς μας, γιατί ό,τι σου έρθει θα σε βρει ανυποψίαστο και απροετοίμαστο... Αλλά σας το έγραψα και στην αρχή: Μη νομίζετε ότι θα δείτε κάτι αμιγώς πολιτικό, με δολοπλοκίες, συμφέροντα και ίντριγγες, που θα σας κουράσει. Όλο το πράγμα είναι δοσμένο σαφώς σαν ένα καλογυρισμένο αστυνομικό - ίσως και λιγάκι νουάρ - που με κράτησε χάρη στο στιλ του και όχι λόγω των καταγγελιών που επιχειρεί.
Πολύ κοντά στα αμερικάνικα πολιτικά θρίλερ της δεκαετίας του 70, που κυριάρχησαν λόγω έντονης πολιτικοποίησης εξ αιτίας του Γουότεργκέιτ και του Βιετνάμ, αλλά με καλύτερη κατά τη γνώμη μου αφήγηση από μερικά απ' αυτά (που ενίοτε σε κουράζουν), με έκανε να ξαναθυμηθώ τον παλιό καλό Πολάνσκι. Και να σκεφτώ ότι τελικά στην εποχή μας η ηλικία ελάχιστο ρόλο παίζει... Να λοιπόν και ένα καλό της!