ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΗ ΛΟΡΝΑ... ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Το Lovelorn του 2009 είναι μια βρετανική ταινία της πρωτοεμφανιζόμενης Becky Preston. Μπράβο της, κατάφερε να κάνει μεγάλου μήκους φιλμ μόλις στα 20κάτι της, αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτό είναι και το μόνο της ελαφρυντικό.
Το έντονα μεταφυσικό και ρομαντικό αυτό φιλμ αφηγείται την αγάπη για τη Λόρνα που τρέφουν ο φίλος της (ερωτευμένος μαζί της φυσικά) και ο αδελφός της (άλλου είδους, αδελφική αγάπη αυτή). Μόνο που η Λόρνα, μετά από ένα δυστύχημα, στο οποίο σκοτώθηκε ο προαναφερθείς φίλος της, βρίσκεται σε κώμα και στα πρόθυρα του θανάτου. Από εκεί και πέρα αρχίζει ένα μεταφυσικό μπάχαλο με άλλους κόσμους, στους οποίους περιπλανιέται ο νεκρός φίλος της, η ίδια που ψάχνει να τον βρει και ο αδελφός της που πασχίζει να τη ξαναφέρει στη ζωή. Γκεστ σταρ ο Χάρος ως βαρκάρης, ο Θάνατος ως τζέντλεμαν που του αρέσουν τα παιχνίδια, μια από χρόνια νεκρή που κάθεται μόνιμα σε μια όχθη γιατί δεν μπορεί να περάσει απέναντι, ένας θηλυκός σκανταλιάρης άγγελος και άλλα τινά όντα, ζωντανά, νεκρά ή ντεμί.
Στον αχταρμά μπερδεύονται πολλά στοιχεία από την ελληνική μυθολογία, όπως ο βαρκάρης Χάρος που σε περνά απέναντι μόνο αν πληρωθεί (αλλά κατά βάθος είναι καλός και βοηθά κιόλας την καημένη τη Λόρνα), ο μύθος του Ορφέα και ης Ευριδίκης (αλλά μεταξύ αδελφών) και άλλα, χριστιανικής μυθολογίας (αναφορές για παράδεισο και κόλαση, ο άγγελος, έστω και όχι όπως τον ξέρουμε) και διάφορα άλλα στοιχεία. Φυσικά όλα αυτά - με την αγάπη πάνω απ' όλα, αλλοίμονο τώρα - μπλέκονται σε ένα κουβάρι, όλοι μπαινοβγαίνουν με διάφορους τρόπους στους μεταξύ ζωής και θανάτου κόσμους και, εν πάσει περιπτώσει, είχα βαρεθεί πολύ στο πρώτο κιόλας τέταρτο.
Ίσως να αρέσει σε μερικές πολύ ρομαντικές ψυχές, ίσως να υπάρχει και το ελαφρυντικό της μικρής, τρυφερής ηλικίας της σκηνοθέτιδας (και, αυτό είναι πιο σοβαρό, μιας προσωπικής κακής εμπειρίας, όπως έμαθα), αλλά δυστυχώς όλα αυτά δεν φτάνουν να κάνουν μια καλή ταινία. Κάθε άλλο. Η οποία ταινία, εκτός του μπερδέρματος που ακροθιγώς περιέγραψα, διαθέτει και έναν αφόρητο ρομαντισμό (ξενέρωτο θα τον χαρακτήριζα εγώ). Κατά την προσωπική μου γνώμη πάντοτε.