Η ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΣΑΝ ΑΧΑΝΗΣ ΦΥΛΑΚΗ

Το 1981 ο John Carpenter, ενώ βρίσκεται στην ακμή της καριέρας του (πώς παρήκμασε τόσο ανεξήγητα μετά το 1985-86;), γυρίζει την "Απόδραση από τη Νέα Υόρκη", μια από τις καλύτερες ταινίες του και μια από τις κορυφαίες και διασκεδαστικότερες περιπέτειες των 80ς (τουλάχιστον). Τόσα χρόνια μετά η ταινία, παρά τις ορισμένες σεναριακές αφέλειες, κατάφερε να με καθηλώσει ξανά.
Μην περιμένετε φυσικά σκεπτόμενο και πολυεπίπεδο σενάριο, βαθιές αναλύσεις και άλλα τέτοια. Η "Απόδραση" είναι εξαιρετική σαν καθαρόαιμη περιπέτεια και τίποτα (σχεδόν) άλλο. Σαν τέτοια επιτελεί άψογα το σκοπό της, που είναι η καθαρή διασκέδαση. Σ' αυτό συντελούν πολλοί παράγοντες: Το ευφάνταστο στόρι και έξυπνη η αρχική ιδέα, το κλιμακούμενο σασπένς με το πολυχρησιμοποιημένο σήμερα εύρημα του χρόνου που μετρά αντίστροφα και ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει σε 24 ώρες, το cult καστ με έναν κι έναν ηθοποιούς, η ατμοσφαιρική μουσική του ίδιου του Κάρπεντερ, η σφιχτή σκηνοθεσία, ο μηδενισμός που διέπει την όλη λογική του...
Στο μέλλον (αν και βρισκόμαστε μόλις στα 1999 κατά το φιλμ) ολόκληρη η πόλη της Ν. Υόρκης έχει μετατραπεί σε μια απέραντη φυλακή. Γύρω υψώνονται αδιαπέραστα τείχη και οι καταδικασμένοι απλώς αφήνονται μέσα σ' αυτήν για όλη τους τη ζωή... κι ό,τι προκύψει. Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ "ναυαγεί" στην κόλαση αυτή (και φυσικά απάγεται από τους έγκλειστους) ο ήρωας στέλνεται μέσα να τον απελευθερώσει... και για πολλούς πειστικότατους λόγους όλα πρέπει να γίνουν μέσα σε ένα 24ωρο.
Δράση (ένα μέρος μ'αλιστα της οποίας διαδραματίζεται στους αείμνηστους Δίδυμους Πύργους), μαύρο χιούμορ, πειστική παρακμιακή ατμόσφαιρα, χρήση αντιηρώων και όχι ηρώων (ο πρωταγωνιστής είναι και ο ίδιος κατάδικος και κάθαρμα και ό,τι κάνει το κάνει όχι γιατί πιστεύει κάπου, αλλά για να κερδίσει τη δική του ελευθερία... και όχι μόνο) και καλό timing συντελούν στην επιτυχία. Ας προσέξουμε και την κεκαλυμένα πολιτική ματιά του Κάρπεντερ, ο οποίος αρκετές φορές στις ταινίες του, αν και περιπέτειες ή τρόμου κυρίως, έβαζε και κάποιο πολιτικό στοιχείο: Για το αμερικάνικο όνειρο, τι να πούμε: Η ερειπωμένη Ν. Υόρκη ως φυλακή τα λέει όλα. Επί πλέον όμως παρουσιάζει τον ίδιο τον πρόεδρο σαν αχάριστο πολιτικάντη και τίποτα παραπάνω... και γενικά ολόκληρη την Αμερική (που βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία) παρακμασμένη, με την εγκληματικότητα στα ύψη. Κι όσο για το τέλος... αποφασίστε εσείς αν πρόκειται για χάπι εντ ή όχι...
Α, ξέχασα το καστ: Τσακ Ράσελ, Λι Βαν Κλιφ, Έρνεστ Μποργκνάιν, Χάρι Ντιν Στάντον, Αϊζάακ Χέιζ, Αντριέν Μπαρμπό... Αν δεν υπήρχαν και κάποιες σεναριακές αφέλειες (είναι π.χ. δυνατόν να μην είχαν ανοίξει από την πρώτη στιγμή την τσάντα του προέδρου;) τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Η "Απόδραση" θεωρείται (δικαίως κατά τη γνώμη μου) ένα cult φιλμ. Αν διαφωνείτε, αρκεστείτε τουλάχιστον στην έννοια του "χορταστικού", τουλάχιστον για μια καθαρή περιπέτεια με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Και είναι και ανεξάρτητη παραγωγή, παρά το ότι δεν φαίνεται καθόλου.