ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ "ΔΙΨΑ"

Ο φοβερός κορεάτης Chan-wook Park ξαναχτυπά! Αυτή τη φορά με τη "Δίψα" (2009), έναν μύθο για σύγχρονους βρικόλακες, με πολλές πολλές ιδιαιτερότητες όμως. Γιατί όταν ο Park κάνει μια βαμπιρική ταινία, σίγουρα δεν είναι σαν αυτές που ξέρετε και έχετε συνηθίσει...
Η ταινία διαθέτει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Ο Παρκ ανακατεύει το θέμα του ερωτικού πάθους και των σχέσεων αγάπης - μίσους του ζευγαριού, τη θρησκεία, την πίστη και την απώλειά της, τη σύγκρουση ανάμεσα στις επιθυμίες της σάρκας και την αγνότητα του πνεύματος, το μοτίβο "έγκλημα και τιμωρία" με τις τύψεις να επανέρχονται, τη φρίκη και τους πίδακες αίματος με έναν τρυφερό, συγκινητικό σε κάποια σημεία, ρομαντισμό. Κι ίσως και πολλά άλλα στοιχεία ακόμα, που καλείται κάθε θεατής να ανακαλύψει.
Και μόνο η ιδέα ενός χριστιανού παπά, ορκισμένου να μείνει αγνός, να κάνει το καλό και να υποφέρει για τους άλλους, που γίνεται, μετά από μόλυνση του αίματος, βρικόλακας με ακόρεστη δίψα για αίμα, αρκεί για να μας ιντριγκάρει. Εδώ αντιπαρατίθενται ο αφύσικος χριστιανικός (προτεσταντικός κυρίως) μαζοχισμός, με την προσκόλλησή του (παθολογική κατά τη γνώμη μου) στον ασκητισμό, τις στερήσεις και την απέχθειά του προς κάθε υλική απόλαυση, με τις ανεξέλεγκτες επιθυμίες της σάρκας. Ίσως ο βαμπιρισμός του ήρωα να είναι μια αλληγορία για την επανάσταση της τελευταίας μετά από τόση καταπίεση και για τις ακραίες καταστάσεις που αυτή μπορεί να οδηγήσει. Και ίσως, τελικά, αυτό που μας λέει είναι ότι όταν η "αγνότητα" (βλέπε μαζοχισμός) ξεπερνούν τα όρια, η άλλη όψη, το πάθος και η δίψα για απόλαυση, θα είναι κι αυτά ανεξέλεγκτα, ακραία και θα προκαλούν κακό.
Ενδιαφέρον έχουν και οι σχέσεις του ζευγαριού, με τους ρόλους και τα συναισθήματα να αλλάζουν διαρκώς, περνώντας από το τυφλό πάθος και τον έρωτα στην απέχθεια και το μίσος - και πάλι απ' την αρχή. Και βέβαια, τόσο το ζευγάρι όσο και οι άλλοι χαρακτήρες, δεν είναι μονοδιάστατοι: Η μητέρα είναι θύμα, αλλά δεν υπήρξε καθόλου αθώα όταν στο παρελθόν καταπίεζε τη νύφη της. Ο γιος είναι αντιπαθητικός και ηλίθιος, αλλά και αθώος σε κάποια θέματα. Γενικά η πλοκή και οι χαρακτήρες ακολουθούν απρόβλεπτες πορείες, με πολλές σεναριακές στροφές και μια πολυπλοκότητα που είναι χαρακτηριστική στις ταινίες της Άπω Ανατολής και στον ίδιο τον Παρκ.
Ο βαμπιρικός μύθος εκσυγχρονίζεται πλήρως στο φιλμ, καταγράφεται "ρεαλιστικά": Οι ήρωες αναζητούν αίμα σε νοσοκομεία, μιλάνε για Ίντερνετ, οδηγούν αυτοκίνητα, ζουν σε συνηθισμένα σπίτια. Αλλά σας προειδοποιώ: Πολλές σκηνές είναι ωμές, μερικές φορές ακόμα και απωθητικές, στα όρια της αηδίας. Ταυτόχρονα υποβόσκει και μια αδιόρατη ειρωνεία, ένα κατάμαυρο χιούμορ - δυσδιάκριτο πρέπει να πω. Κι όλα αυτά, όπως είπαμε και στην αρχή, μπλέκουν με άγριες ερωτικές σκηνές, αλλά και άλλες, τρυφερές και βαθιά ρομαντικές, καταλήγοντας στο εξαιρετικό φινάλε, που προσωπικά το θεωρώ κομάτι ανθολογίας.
Η σκοτεινή και δυσβάστακτη σε κάποια σημεία "Δίψα" μπορεί να σας απωθήσει ή να σας ενθουσιάσει. Πιστεύω όμως ότι η δύναμη του Chan-wook Park είναι τόση, που σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστη.