"ΟΙ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΙ" Ή ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΚΑΟΥΜΠΟΪΣ

Το 1961 ο μεγάλος John Huston (1906-1987) γυρίζει το "The Misfits" ("Οι Αταίριαστιοι" στην Ελλάδα), ταινία η οποία έμελλε να είναι η τελευταία των δύο από τους σταρς που πρωταγωνιστούσαν : Της Μέριλιν Μονρόε και του Κλαρκ Γκέιμπλ (οι άλλοι δύο που έπαιζαν ήταν ο Μοντγκόμερι Κλιφτ και ο Ελάι Γουάλας).
Η ηρωίδα (η Μέριλιν) πάει στο Ρένο της Νεβάδα για να πάρει γρήγορο διαζύγιο, ενώ στο μυαλό της δεν έχει κανένα σχέδιο για το μέλλον. Με την ηλικιωμένη, αλλά "έξω καρδιά" σπιτονοιοκυρά της θα συναντήσουν σε ένα μπαρ δύο από τους τελευταίους κάουμπόις, μαζί θα πάνε στο εξοχικό του ενός, εκείνη θα ερωτευτεί τον έναν, στην παρέα θα προστεθεί κι ένας τρίτος άντρας και όλοι μαζί θα πάνε για ροντέο και μετά για κυνήγι άγριων αλόγων (όπως και οι κάουμπόις- κυνηγοί τους είναι κι αυτά από τα τελευταία που έχουν απομείνει).
Ο Χιούστον γυρίζει μια ελεγεία πάνω στο τέλος εποχής πολλών πραγμάτων: Οι κάουμπόις, το είπαμε, είναι οι τελευταίοι που επιμένουν στο "πρωτόγονο" επάγγελμά τους. Τα άγρια άλογα  από τα τελευταία που εξακολουθούν να καλπάζουν ελεύθερα. Η Μέριλιν είναι η τελευταία ευκαιρία για τον πλέον μεσήλικα απ' τους άντρες. Η φύση μοιάζει κι αυτή να τελειώνει, τα πάντα είναι πλέον τεχνητά, πόλεις. Όσο για τον κάουμπόι, είναι ταυτόχρονα ένας "ετεροχρονισμός", διαθέτοντας μια "μάτσο βαραβαρότητα", αλλά και ένας ρομαντικός, ο οποίος αρνείται να μπει στα στενά καλούπια της αστικής ζωής, βάζοντας πάνω απ' όλα την ελευθερία. Κάποιου είδους χάπι εντ υπάρχει, ωστόσο η όλη αίσθηση που αφήνει το φιλμ είναι γλυκόπικρη.
Μαζί με όλα αυτά θα θαυμάσετε ένα εξαιρετικό καστ και μερικές αξέχαστες σκηνές: Τη Μάριλιν με το γιογιό (ή όπως αλλιώς το λένε αυτό) στο μπαρ, κυρίως όμως τη φοβερή και ιδιαίτερα μακρά σεκάνς του τέλους, με το κυνήγι, τη σύλληψη και τον δαμασμό των άγριων αλόγων και τα όσα ακολουθούν. Αληθινές σκηνές ανθολογίας! Όσο για τους χαρακτήρες (η καλή, ευαίσθητη και πληγωμένη Μέριλν, ο βάρβαρος αλλά και ρομαντικός Γκέιμπλ, ο αλκοολικός και ασταθής Κλιφτ, ο καταδικασμένος, όπως όλα δείχνουν, στη μοναξιά Γουάλας), είναι όλοι καλά μελετημένοι και άριστα δοσμένοι. Σχέσεις φιλίας, έρωτα, καυγάδες, όλα άψογα δομημένα και δοσμένα, και μια περιρέουσα μελαγχολία (με όλα αυτά τα "τέλος εποχής"), σφραγίζουν την ταινία.  Όσο για την ασπρόμαυρη φωτογραφία συλλαμβάνει το μεγαλείο της φύσης, που αποξενώνεται όλο και περισσότερο από τον άνθρωπο (ή μάλλον καταστρέφεται απ' αυτόν).
Σημαντική κατά τη γνώμη μου ταινία, όχι από τις γνωστότερες του Χιούστον, διατηρεί μέχρι σήμερα τη γοητεία της. Αξίζει να την ψάξετε, έστω και απλώς για ενδοκινηματογραφικούς λόγους (τελευταία εμφάνιση στην οθόνη δύο μεγάλων μορφών, όπως είπαμε στην αρχή).