ΑΛΗΘΙΝΟ (ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΒΡΕΚΤΟ) "LION"

Το "Lion", που γυρίστηκε το 2016, είναι μια αυστραλέζικη ταινία, η πρώτη fiction μεγάλου μήκους του Garth Davis και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το αυτοβιογραφικό βιβλίο μάλιστα του ήρωα Σαρού Μπρίρλεϊ είχε γίνει μπεστ σέλερ το 2012.
Ο ήρωας είναι ινδός και γεννιέται το 1981 σε ένα μικρό, χαμένο στο πουθενά χωριό της αχανούς χώρας. Παιδάκι, σε ηλικία 5 χρονών, χάνεται, όταν μπαίνει κατά λάθος σε ένα τρένο που τον μεταφέρει 1600 χιλιόμετρα μακριά, στην πολυάνθρωπη Καλκούτα. Το παιδί δεν ξέρει καν το επίθετό του ούτε το όνομα του χωριού του. Θα καταλήξει σε ορφανοτροφείο, θα υιοθετηθεί από εύπορο αυστραλέζικο, άτεκνο ζεύγος και θα καταλήξει στην Τασμανία, όπου θα μεγαλώσει και θα σπουδάσει ως κανονικός αυστραλός. Ωστόσο το ζήτημα της καταγωγής του τον "τρώει" και στα 25 του πλέον θα αρχίσει μια παθιασμένη αναζήτηση των ριζών του, βασισμένη αρχικά στις ελάχιστες παιδικές αναμνήσεις που κουβαλά πάντοτε.
Ας πούμε από την αρχή ότι η ταινία στοχεύει στη συγκίνησή μας - και σε κάποια σημεία το καταφέρνει. Πιστεύω μάλιστα ότι αρκετοί από τους θεατές θα χρειαστούν χαρτομάντηλα. Κρίνοντάς την τώρα από κινηματογραφικά άποψη, προσωπικά με κράτησε μόνο στο πρώτο μέρος, αυτό που διαδραματίζεται στην Ινδία. Όχι μόνο διέθετε ρυθμό, αλλά και μια αυξανόμενη αγωνία, ένα ολοένα επιτεινόμενο "σφίξιμο" που δεν σε άφηνε να εφησυχάσεις. Στο δεύτερο μέρος, στην Τασμανία, οι ρυθμοί πέφτουν εμφανώς. Νομίζω ότι η αναζήτηση του ενήλικα πλέον ήρωα δεν διαθέτει το ίδιο σασπένς - αν και οι παρουσίες της Νικόλ Κίντμαν και της Ρούνι Μάρα ήταν (για μένα τουλάχιστον) ευπρόσδεκτες. Εδώ το άγχος και το σασπένς δίνουν τη θέση τους στη συγκίνηση και το δάκρυ (ίσως και το μελό ενίοτε). Στο τέλος μάλιστα βλέπουμε και τα αληθινά πρόσωπα της ιστορίας. Γενικά πάντως βρήκα το φιλμ ενδιαφέρον, αν και άνισο, όπως είπα.  Ωστόσο πιστεύω ότι θα αρέσει και, κυρίως, θα συγκινήσει τους περισσότερους θεατές.
Εντάξει με το πάθος για "επιστροφή στις ρίζες" (την καταγωγή εννοώ, δεν το εννοώ πολιρτισμικά), εντάξει με την εμμονή του ήρωα, αλλά εμένα αυτό που μου έμεινε κυρίως είναι οι φοβερές εικόνες από την Ινδία. Βλέποντας τις συνθήκες ζωής εκεί (μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του 80, όχι για τίποτα αρχαίες εποχές) καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε (αν δεν το έχουμε κάνει ήδη) ότι, παρά την αυξανόμενη κρίση και την ραγδαία εξαπλούμενη σύγχρονη αγριότητα, εξακολουθούμε να ζούμε στην "τυχερή γωνιά του πλανήτη". Και καλό είναι να μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.