Η "ΝΥΧΤΑ ΤΡΟΜΟΥ" ΚΑΙ ΤΑ "ΑΘΩΑ" 80'ς

Η δεκαετία του 80 μπορεί να υπήρξε "ξενέρωτη" σε πολλά (αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι ερχόταν μετά τα ταραγμένα 60ς και 70ς), μια άλλη όμως λέξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί γι' αυτήν είναι η λέξη "αθώα", σε σχέση τουλάχιστον με όσα δύσκολα βιώνουμε σήμερα. Πέραν αυτών των γενικών όμως διαπιστώσεων, στα κινηματογραφικά πράγματα μένει ως "χρυσή εποχή" των ταινιών τρόμου, ίσως μάλιστα η σημαντικότερη μετά την αληθινά "χρυσή" (με την έννοια ότι έθεσε τις βάσεις) δεκαετία του 30. Μια από τις συμπαθείς ταινίες που συνέβαλε σ' αυτό είναι και το ντεμπούτο του Tom Holland "Νύχτα Τρόμου" (Fright Night) του 1985. Ντεμπούτο που δεν είχε συνέχεια, αφού ο σκηνοθέτης έκανε πολύ λίγες ταινίες μετά (και όχι πολύ σπουδαίες).
Στη "Νύχτα Τρόμου" λοιπόν, ο έφηβος ήρωας, που μένει με τη μητέρα του, διαπιστώνει ιδίοις όμμασι (ως άλλος "Σιωπηλός Μάρτυρας") ότι ο άρτι αφιχθείς γείτονάς του είναι βρικόλακας και τις νύχτες δεν παραλείπει να "καταναλώνει" όμορφα κορίτσια. Φυσικά κανείς δεν τον πιστεύει, καθώς ο γείτονας (τη μέρα τουλάχιστον) είναι γοητευτικός και άψογος στους τρόπους του. Τα μεγάλα προβλήματα αρχίζουν όταν ο τελευταίος αντιλαμβάνεται ότι ο μικρός τον έχει πάρει είδηση και... το κυνηγητό αρχίζει. Μόνος (ακούσιος) σύμμαχος του έφηβου γίνεται ένας ηλικιωμένος τηλεοπτικός σταρ που έχει μόνιμη εκπομπή με θέμα τους βρικόλακες (δίχως ο ίδιος να πιστεύει σ' αυτούς).
Το φιλμ δεν είναι συγκλονιστικό, διαθέτει σχετικά αφελές σενάριο και δεν διακρίνεται για την σωστή απόδοση της ψυχολογίας των έντρομων ηρώων. Όσο για την ιστορία, έχει τις κλασικές επιροές από τον αυθεντικό "Δράκουλα" του Στόουκερ (αν το δείτε, θα καταλάβετε πού). Ωστόσο είναι ένα από τα πρώτα που συνδύασαν αρκετά πετυχημένα νομίζω τον τρόμο με το χιούμορ, κι όλα αυτά εν μέσω της τόσο προσφιλούς στους αμερικάνους εφηβικής ατμόσφαιρας. Και προς το τέλος μας επιφυλάσσει και μερικές εφιαλτικές μεταμορφώσεις (με "χειροποίητα" και όχι ψηφιακά εφέ) μετατρέποντας τη μέχρι τότε μάλλον εύθυμη ατμόσφαιρα σε αληθινά τρομακτική. Το πιο σημαντικό όμως, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, είναι ότι η ταινία βλέπεται μέχρι σήμερα αρκετά ευχάριστα, διαθέτει ρυθμό και σασπένς, το οποίο κλιμακώνεται όσο προχωρά η ώρα, και τον παλαίμαχο Ρούντι Μακ Ντάουελ στο ρόλο του ηλικιωμένου δήθεν κυνηγού βρικολάκων.
Αν είστε φίλοι των ταινιών τρόμου δείτε ένα από τα φιλμ που πρόσθεσαν το λιθαράκι τους στην εδραίωση του είδους στη δεκαετία αυτή και παραβλέψετε (αν αυτό είναι εφικτό) την ανυπόφορη "εϊτίλα" του σε όλα τα επίπεδα. Τώρα βέβαια πολλοί θα θεωρήσουν την ιδιότητα αυτή απόλυτα νοσταλγική και ευπρόσδεκτη. ΟΚ, τότε θα απολαύσουν ακόμα περισσότερο την ταινία.