"ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ" ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΧΙΟΝΙ

Βρισκόμαστε στο σχεδόν μονίμως παγωμένο Γουαϊόμινγκ, μια απέραντη λευκή επικράτεια. Εκεί υπάρχει καταυλισμός ινδιάνων (όσων απεμειναν στις μέρες μας τέλος πάντων), οι οποίοι σήμερα σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι ευημερούν. Οι συνθήκες καθημερινής ζωής είναι δύσκολες, η πόλη μικρή. Όταν μια νεαρή ινδιάνα εξαφανίζεται και βρίσκεται λίγο μετά δολοφονημένη, ένας λευκός κυνηγός επικίνδυνων ζώων (ουσιαστικά προστατεύει κοπάδια) με δική του ηθική συνεργάζεται με μια παντελώς άσχετη με τις συνθήκες ζωής (καιρικές και όχι μόνο) του μέρους πράκτορα του FBI, η οποία στέλνεται εκεί δίχως την παραμικρή εμπειρία. Καθώς η έρευνα κορυφώνεται, τα κρυμμένα μυστικά (δυσάρεστα φυσικά)  πληθαίνουν...
Όλα αυτά συμβαίνουν στη δεύτερη μόλις ταινία του τηλεοπτικού κυρίως ηθοποιού Taylor Sheridan, του οποίου το ταλέντο δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο (σεναριογράφος στα πολύ καλά "Sicario" και "Πάση Θυσία"). Η ταινία λέγεται "Wind River" ("Στα Ίχνη του Ανέμου"), είναι ένα σύγχρονο, δραματικό γουέστερν (στα χιόνια όμως) και είναι του 2017, με τον καλό Τζέρεμι Ρένερ στο βασικό ρόλο.
Πρόκειται, σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον, για ταινία εκδίκησης. Μιας εκδίκησης που εδώ δεν αμφισβητείται, μάλλον έρχεται σαν λύτρωση - πιθανόν αυτό να μην είναι ορθό, το ξέρω. Και είναι μια ταινία σκληρή, απόλυτα ρεαλιστική και άγρια, όπως ακατέργαστο είναι το τοπίο και οι άνθρωποι που ζουν (ή αναγκάζονται να ζουν) σ' αυτό. Όταν η ζωή είναι τόσο δύσκολη, οι άνθρωποι σκληραίνουν. Ταυτόχρονα γίνονται λακωνικοί, ουσιαστικοί (μόνο τα χρήσιμα πράγματα μετράνε), μετρημένοι. Ή πάλι κυλάνε στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά...
Πολύ ενδιαφέρον φιλμ, που με κράτησε από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, παρά τον σχετικά αργό ρυθμό του. Και δεν είναι μόνο το καθαρά αστυνομικό ενδιαφέρον. Είναι και ο ρεαλισμός του, που δεν εξωραϊζει τίποτα, είναι η καταγραφή των συνθηκών ζωής σε μέρη ξεχασμένα από το θεό (ακόμα και στις σύγχρονες ΗΠΑ), είναι, ακόμα πιο συγκεκριμένα, η καταγραφή των συνθηκών ζωής των σύγχρονων ινδιάνων, ζωής καθόλου αξιοζήλευτης φυσικά. Και, πλάι σ' αυτά, υπάρχει ένα είδος μεταφυσικής της φύσης, της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση δηλαδή. Η οποία είναι εχθρική, πλην όμως οφείλεις να την κατανοείς βαθιά και να τη σέβεσαι, αν τουλάχιστον θέλεις να επιβιώσεις. Συνολικά λοιπον μια ταινία που "ήρθε από το πουθενά" και μου άρεσε πολύ.