"ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ": ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ, ΠΟΛΥ ΝΟΣΗΡΟ...

Βρισκόμαστε στο χώρο του καθαρόαιμου αστυνομικού θρίλερ. Αυτού που δεν παράγεται πλέον στην Αμερική και στο παρηκμασμένο, χαζοχαρούμενο και αποκλειστικά δολαριοκεντρικό Χόλιγουντ, αλλά κυρίως στη Σκανδιναβία και στην Ισπανία. Η οποία Ισπανία μοιάζει να είναι αστείρευτη δεξαμενή κινηματογραφικών ταλέντων. Η τρίτη ταινία λοιπόν του κυρίως τηλεοπτικού Rodrigo Sorogoyen είναι το "Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει" (Que Dios nos perdone) του 2016, ένα εξαίρετο δείγμα του είδους, το οποίο βρίσκεται σαν ατμόσφαιρα περισσότερο κοντά στο "Seven". Από άποψη νοσηρότητας εννοώ...
Το κλασικό αταίριαστο δίδυμο ντετέκτιβ (ο ένας είναι οξύθυμος, δραστήριος οικογενειάρχης, ο άλλος κλειστός, μοναχικος, με έντονο τραύλισμα, πλην όμως ο εγκέφαλος των ερευνών), κυνηγά στην αποπνικτικά ζεστή Μαδρίτη του καλοκαιριού του 2011 έναν διεστραμένο σίριαλ κίλερ που βιάζει και σκοτώνει ηλικιωμένες γυναίκες. Παράλληλα παρακολουθούμε τις προσωπικές ζωές των δύο ηρώων, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους...
Από το θέμα και μόνο αντιλαμβάνεστε το βαθμό νοσηρότητας. Ο οποίος επιτείνεται καθώς υπάρχουν "δύσκολες" σκηνές με τα πτώματα των γυναικών κλπ... Οπότε ίσως το φιλμ να μην είναι κατάλληλο γι όλους. Πλην όμως έχουμε να κάνουμε με ταινία με σφιχτοδεμένο σενάριο, καλό ρυθμό, σημασία στη λεπτομέρεια και πολλές άλλες αρετές. Η δημιουργία "άρρωστης" ατμόσφαιρας είναι δεδομένη. Το αστικό τοπίο, παρουσιασμένο δίχως το παραμικρό φτιασίδι, συνηθισμένο, αποπνικτικό, βρώμικο, χωρίς ίχνος τουριστικής ματιάς, συμβάλλει σ΄αυτό. Όπως και όλος ο ρεαλισμός που κυριαρχεί παντού στο φιλμ. Μία πρωτοτυπία του επίσης είναι το ότι ο δολοφόνος αποκαλύπτεται στα 2/3 περίπου της διάρκειάς του... έχουμε ωστόσο πολύ δρόμο ακόμα.
Η ταινία προβληματίζεται σε θέματα εκδίκησης (εδώ μοιάζει λυτρωτική), διαφοράς καλού και κακού (οι αστυνομικοί δεν είναι καθόλου, μα καθόλου άψογοι) και ψυχολογίας. Παιδικά τραύματα, σεξουαλικές και άλλες στερήσεις, καταπιεστική θρησκεία (στο φόντο υπάρχουν συχνά θρησκευτικά σύμβολα), χαρακτήρες που έρχονται σε αντίθεση με την αποστολή τους... Πάνω απ' όλα όμως, όπως είπα στην αρχή, σφιχτό σενάριο που κατάφερε να με κρατήσει από την αρχή ως το τέλος (κι ας ξέραμε ήδη τον ψυχικά άρρωστο δολοφόνο) και πολύ καλές ηθοποιίες. Φυσικά, το καταλάβατε, το φιλμ είναι απ' αυτά τα σπάνια σήμερα θρίλερ που δεν επικεντρώνονται στη δράση και τα κυνηγητά (δεν είναι ούτε κατά διάνοια δηλαδή "αστυνομικές περιπέτειες"), αλλά στο ρεαλισμό, το μυστήριο, την ατμόσφαιρα. Σας είπα, υπάρχουν κάμποσες "δύσκολες" σκηνές που ίσως ενοχλήσουν, συνολικά όμως βρήκα την ταινία εξαιρετική. Και πάλι μπράβο στο ισπανικό σινεμά, μάλλον το καλύτερο ευρωπαϊκό σήμερα.