Η "PAULINA" ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ

Μια νέα γυναίκα με λαμπρή καριέρα δικαστικού μπροστά της (ο πατέρας της είναι επίσης γνωστός δικαστικός, με γενικότερη επιρροή μάλιστα), εγκαταλείπει αιφνίδια τις σπουδές της για να επιλέξει καριέρα δασκάλας στην επαρχία (ή στη γειτονική Παραγουάη νομίζω, σε ειδικό πρόγραμμα επιμόρφωσης φτωχών χωρικών). Παρά τις έντονες αντιρρήσεις του πατέρα της φυσικά. Εκεί όμως, μετά τα πρώτα σοκ μη επικοινωνίας με τα παιδιά (τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα απ' όσο νόμιζε) θα πέσει θύμα βιασμού και όλα θα αλλάξουν. Πλην όμως εκείνη αρνείται να αλλάξει οτιδήποτε και οι αποφάσεις και ο χειρισμός του όλου προβλήματος θα είναι αποκλειστικά προσωπικός και - τουλάχιστον - ιδιόρυθμος.
Αυτά συμβαίνουν στο αργεντίνικο φιλμ "Paulina" ("La Patota" ο πρωτότυπος τίτλος), που γύρισε το 2015 ο σεναριογράφος κυρίως Santiago Mitre. Μην περιμένετε δράση, ιστορίες άγριας εκδίκησης, βία και τέτοια. Καμία σχέση. Η ταινία είναι κυρίως ένα ψυχολογικό δράμα, που πρώτιστα ενδιαφέρεται για τις αντιδράσεις της ηρωίδας, τις επιλογές της, το νόημα της δικαιοσύνης (ή "δικαιοσύνης", για την οποία γίνονται πολλές νύξεις), το πολιτικοκοινωνικό background, τις σχέσεις πατέρα - κόρης κλπ. Είναι εξαιρετικά γυρισμένο, οι ηθοποιίες είναι πολύ καλές και ο τρόπος αφήγησης πρωτότυπος., καθώς ο σκηνοθέτης επιλέγει έναν μπρος - πίσω στο χρόνο τρόπο, μακριά από γραμμική παράθεση γεγονότων. Συχνά μάλιστα κάποια γεγονότα δείχνονται από οπτικές διαφορετικών ανθρώπων. Έτσι, συνολικά, βρίσκω την ταινία ενδιαφέρουσα και, επί πλέον, με κράτησε σε όλη της τη διάρκεια με το δυνατό θέμα και την πρωτότυπη απόδοσή του.
Όλα καλά λοιπόν μέχρι εδώ. Από εδώ ακριβώς όμως αρχίζουν τα "σκοτεινά" σημεία. Βλέπετε, βρίσκω τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις της Παουλίνα ακατανόητες. Τουλάχιστον προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφτώ τα κριτήρια και τα κίνητρά της. ΟΚ, αντιλαμβάνομαι το γενικό πνεύμα του "κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει και, πολύ περισσότερο, να επιβάλλει τη γνώμη και τις αποφάσεις του, πέρα από την ίδια την παθούσα". Σύμφωνοι. Γιατί όμως η ηρωίδα επιλέγει ό,τι επιλέγει; Το θέμα σηκώνει πολλή συζήτηση, δεν μπορώ όμως δυστυχώς να επεκταθώ σ΄αυτό, διότι η αποκάλυψη και η συζήτηση των αποφάσεων αυτών θα αποτελούσαν αδικαιολόγητο spoiler. Απλώς αδυνατώ να κατανοήσω τη λογική της, όταν μάλιστα σε ένα διάλογο με τον πατέρα (οι διάλογοι αυτοί καταλαμβάνουν κομβικά σημεία της ιστορίας) δηλώνει ξεκάθαρα ότι εντελώς διαφορετικά θα συμπεριφερόταν αν βιαζόταν από τον φίλο της. Τι να πω; Άβυσος η ψυχή του ανθρώπου (και του συνσεναριογράφου σκηνοθέτη). Το φιλμ πάντως, όπως διαβάζω, βασίζεται σε παλιό (του 1960) αργεντίνικο νουάρ.
Αυτά. Ενδιαφέροντα, αλλά για μένα τουλάχιστον μάλλον ακατανόητα. Από ψυχολογική άποψη εννοώ.