"WHITE SKIN" ΓΙΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ

Αρχικά να επισημάνουμε ότι το γαλλόφωνο καναδικό Κεμπέκ διαθέτει μια καλή κινηματογραφική βιομηχανία, η οποία κατά καιρούς έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα. Το "La Peau Blanche" (White Skin στα αγγλικά) είναι ένα φιλμ που γύρισε το 2004 ο Daniel Roby. Δεν νομίζω ότι είναι αριστούργημα, το βρήκα ωστόσο συμπαθητικό.
Πρόκειται για μια ακόμα παραλλαγή στο θέμα του βαμπιρισμού. Ο ήρωας, ένας "μαζεμένος" και δειλός με τις γυναίκες φοιτητής, ο οποίος, σημειωτέον, απεχθάνεται τις κοκκινομάλλες, ερωτεύεται παράφορα, με την πρώτη ματιά, μια απ' αυτές, η οποία παίζει μουσική στο μετρό. Αφού τα φτιάξουν ωστόσο αντιλαμβάνεατι ότι κάτι δεν πάει καλά μ' αυτήν, πεποίθηση που εδραιώνεται όταν θα γνωρίσει την οικογένειά της. Περιττό να πούμε βέβαια ότι ο ίδιος αποσύρεται σταδιακά από τα πάντα, καθώς η εμμονή του μ' εκείνη μεγαλώνει ολοένα...
Η ταινία είναι χαμηλότονη για φιλμ τρόμου, δεν βασίζεται σε εφέ και εύκολα "μπου" και δημιουργεί σιγά - σιγά μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα, ταιριαστή για ταινία ενός είδους) βρικολάκων. Αποκλειστικά θηλυκών στη συγκεκριμένη περίπτωση.  Ή, αν θέλετε, μπορείτε ακόμα να το χαρακτηρίσετε μια παραλλαγή στο αιωνιο θέμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, του απαγορευμένου έρωτα δύο "αταίριαστων" δηλαδή. Πάντως, παράλληλα με την ατμόσφαιρα που περιγράψαμε, υπάρχει και έντονο το ερωτικό στοιχείο. Έρωτας και θάνατος πάνε μαζί, ο έρωτας μας απομυζεί και μας κάνει να έχουμε μυαλό μόνο γι΄αυτόν κλπ. κλπ. Πρέπει να πω πάντως ότι στην ταινία τονίζεται και το θέμα της αποδοχής του διαφορετικού: ο ήρωας ζει (και τα πάει μια χαρά) με μαύρο συγκάτοικο, ο αταίριαστος έρωτας που λέγαμε κλπ.
Το είπα από την αρχή: Δεν είναι η σπουδαία ταινία που θα ανατρέψει τα δεδομένα του τόσο πολυχρησιμοποιημένου βαμπιρικού μοτίβου. Ωστόσο τη βρήκα τίμια, χαμηλότονη, και, εν πάσει περιπτώσει, αν δεν ψάχνετε μόνο για εντυπωσιακά ψηφιακά εφέ και διαρκή καρδιοχτύπια (από φόβο εννοώ) είναι ένα συμπαθητικό φιλμ. Μέχρις εκεί όμως.