"ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ... ΑΠΙΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ"

Το 1967 ο σημαντικός ιταλός δημιουργός Vittorio De Sica (1901-1974) βρίσκεται πλέον πολύ μακριά από τον νεορεαλισμό, τον οποίο ο ίδιος κατά κύριο λόγο είχε καθιερώσει με τον "Κλέφτη Ποδηλάτων" και κάποια άλλα φιλμ του. Τότε λοιπόν γυρίζει τη σπονδυλωτή κομεντί "Επτά Φορές Γυναίκα" (Woman Times Seven) με την Σίρλεϊ Μακ Λέιν να διαπρέπει στον βασικό ρόλο (ή μάλλον σε 7 διαφορετικούς ρόλους) και με μια πλειάδα διάσημων ηθοποιών να περιστρέφονται γύρω της στις 7 μικρές ιστορίες (Πίτερ Σέλερς, Βιτόριο Γκάσμαν, Λεξ Μπάρκερ, Άλαν Άρκιν, Μάικλ Κέιν, Φιλίπ Νουαρέ, αλλά και Έλσα Μαρτινέλι, Ανίτα ΄Έκμπεργκ κλπ.) Το βασικό θέμα είναι βεβαίως οι ερωτικές σχέσεις και κυρίως η απιστία (ή η wannabe απιστία).
Δε νομίζω ότι έχει νόημα να αφηγηθούμε τα στόρι όλων των επεισοδίων. Υπάρχει το σπαρταριστό πρώτο με την κηδεία του συζύγου και τον δικηγόρο Σέλερς, αυτό με την γυναίκα που, απηυδισμένη από τον άπιστο σύζυγό της παρά λίγο να γίνει πόρνη από εκδίκηση, αυτό με το ερωτευμένο ζεύγος που επιχειρεί να αυτοκτονήσει, αυτό με τον μεγαλομανή συγγραφέα σύζυγο για τον οποίο η γυναίκα του είναι σχεδόν αόρατη, το άλλο με τον (πιθανό) επίδοξο εραστή να παρακολουθεί κατά πόδας μια παντρεμένη γυναίκα και την τελική ανατροπή κλπ.
Η Μακ Λέιν ερμηνεύει με μπρίο και φινέτσα μια γκάμα αρχετυπικών γυναικείων χαρακτήρων: Υστερική, "σκύλα", ρομαντική, πουριτανή, μισότρελη, υποταγμένη με καταπιεσμένες επιθυμίες κλπ. κλπ.) και πάντοτε λάμπει στους ρόλους αυτούς. Τα ερωτικά ήθη της δεκαετίας του 60, υποτίθεται απελευθερωμένα, πλήν όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων εδώ βαθύτατα συντηρητικά, εξετάζονται από κωμική σκοπιά και σατιρίζονται με αρκετό κέφι.
Όπως συμβαίνει πάντοτε στα σπονδυλωτά φιλμ τα σκετς είναι άνισα. Υπάρχουν κεφάτα και έξυπνα και άλλα λιγότερο. Δεν υπάρχουν πάντως και πολλά ανατρεπτικά (με οποιονδήποτε τρόπο), καθώς τα περισσότερα διαθέτουν μάλλον συμβατικό τέλος, με την ανωτερότητα των αντρών να μην αμφισβητείται. Μπορεί βέβαια κάποιος να θεωρήσει το στοιχείο αυτό ως σάτιρα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, ότι δηλαδή αυτό ακριβώς σχολιάζει το φιλμ. Πιθανόν. Προσωπικά μάλλον προτιμώ το τελευταίο, με τον τύπο που πρακολουθεί τις δύο γυναίκες, το οποίο βρίσκω κατά βάθος μελαγχολικό με τον τελικό συμβιβασμό, ωστόσο οποιοσδήποτε είναι αναμενόμενο να διαφωνήσει και να έχει διαφορετικές προτιμήσεις.
Συνολικά πρόκειται νομίζω όχι για μεγάλη ταινία, ωστόσο ευχάριστη, κομψήστο μεγαλύτερο μέρος της και χαριτωμένη. Μάλλον θα διασκεδάσετε. Και θα παρακολουθήσετε όλη αυτή την παρέλαση των σταρ γύρω από την υπέροχη Σίρλεϊ.