ΟΙ ΔΥΣΤΥΧΙΕΣ ΜΙΑΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ ΔΟΥΛΗΣ

Το βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ "Η Ιστορία της Πορφυρής Δούλης" (The Handmaid's Tale) είναι μια κλασική μελλοντολογική δυστοπία. Μιλά για μια φασιστική Αμερική του κοντινού μέλλοντος, όπου εμπλέκονται και χωρία της ούτως ή άλλως σκληρότατης και κάθε άλλο παρά χριστιανικής Παλαιάς Διαθήκης, και έχει κάποιες αναλογίες με το "1984" του Όργουελ. Μόνο που εδώ το μεγαλύτερο μέρος του φασισμού που λέγαμε στρέφεται ενάντια στις γυναίκες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι κάτι σαν σκλάβες. Καθοριστικό ρόλο στην ιστορία παίζει το ότι οι περισσότερες στο εφιαλτικό αυτό μέλλον είναι άτεκνες, οπότε οι λίγες που μπορούν να γονιμοποιηθούν είναι μεν και πάλι σκλάβες, αλλά πολύτιμες και με αρκετά προνόμια σε σχέση με τις υπόλοιπες.
Ο γερμανός Volker Schlöndorff, που έχει επανειλημμένα μεταφέρει γνωστά βιβλία στο σινεμά, μετέφερε κι αυτό το βιβλίο στην οθόνη το 1990 με μάλλον αμφίβολα αποτελέσματα και δίχως, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερη έμπνευση. Πρόκειται για ταινία στην οποία βρήκα κάμποσα αφηγηματικά κενά. Μου φάνηκε ακόμα ότι κάποια σημεία δεν φωτίζονταν / τονίζονταν όσο έπρεπε και φάνταζαν κάπως ξεκάρφωτα (όπως, για παράδειγμα, η ξαφνική εμφάνιση μιας οργανωμένης αντίστασης στις τελευταίες σκηνές). Γενικά μου φάνηκε βαρειά ταινία που κυλάει μάλλον δύσκολα. Άλλωστε θεωρώ τον Σλέντορφ συνολικά άνισο σκηνοθέτη και σπάνια έχω δει κάτι δικό του που με ικανοποίησε (εκτός ίσως από το "Ταμπούρλο" της δεκαετίας του 70). Κι όλα αυτά παρά το εντυπωσιακό καστ, που περιλαμβάνει τη Νατάσα Ρίτσαρντσον, τη Φέι Ντάναγουέι, τον Ρόμπερτ Ντιβάλ και άλλους καλούς ηθοποιούς.
Γενικά πάντως πρόκειται για μια φεμινιστική ταινία, με την έννοια ότι κάνει μια παραβολή της καταπίεσης των γυναικών - που εδώ βέβαια φτάνει στα άκρα. Άκρα; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος όταν ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν τύποι όπως οι Ταλιμπάν και άλλα είδη φανατικών ισλαμιστών, βασικός στόχος των οποίων είναι η γυναίκες και η όποια ελευθερία τους...