ΤΟ TRON...ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΖΕΤΑΙ

Υπάρχει φυσικά το πρώτο Tron του 1982, μια καλτ ταινία επιστημονικής φαντσίας, που τότε είχε πέσει ουρανοκατέβατο και άνοιξε δρόμους τόσο στη φαντασία κοινού και δημιουργών όσο και στο ψηφιακό σύμπαν γενικότερα - δίχως να είναι αριστούργημα. Ήταν απλώς μπροστά από την εποχή του.
Εν έτει 2010 η Disney κάνει το Tron Legacy με σκηνοθέτη τον πρωτοεμφανιζόμενο στο σινεμά Joseph Kosinski. Το αποτέλεσμα είναι κατά τη γνώμη μου κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό... και μέχρις εκεί. Που σημαίνει ότι τα μεν εφφέ είναι εκπληκτικά και λειτουργούν άψογα, το δε στόρι από κλισέ έως απλώς προβλέψιμο.
Ο γιος του δημιουργού του ψηφιακού κόσμου Κέβιν Φλιν, που έχει εξαφανιστει εδώ και 20 χρόνια, μπαίνει με τη σειρά του στον ψηφιακό κόσμο και ανακαλύπτει, εκτός από τον πατέρα του φυσικά, πλήθος άλλα εσωκομπιουτερικά θαύματα και βέβαια και θανάσιμους κινδύνους.
ΟΚ, το παρακολούθησα ευχάριστα και το θέαμα, το είπα ήδη, είναι χορταστικότατο. Νομίζω μάλιστα ότι αξίζει κανείς να το δει σε 3D και, προφανώς, σε μεγάλη οθόνη. Τα εφφέ έχουν φτάσει σε απίστευτα ύψη, η όλη αισθητική είναι ενδιαφέρουσα, το ίδιο και η μουσική των Daft Punk, δεν μπορείς λοιπόν παρά να φύγεις ικανοποιημένος. Το σενάριο όμως, εκτός του ότι μπάζει από κάποια σημεία, είναι γεμάτο κλισέ (βλέπε τη σχέση πατέρα - γιου, τον τελικό ύμνο στη φύση, που είναι πάνω απ' όλα κι ας έχουμε όσα ψηφιακά θαύματα θέλουμε, την προβλέψιμη τελική σύγκρουση και το εξ ίσου προβλέψιμο τέλος και δεν συμμαζεύεται). Άσε που ο γιος θα πάρει την κολοσιαία πολυεθνική... και θα την κάνει τι; Καλή πολυεθνική; Και, κερασάκι στην τούρτα, ο όλος χριστιανικός συμβολισμός που διέπει το φιλμ. Διότι τι άλλο είναι ο πατέρας - δημιουργός, ο σωτήρας γιος που μπαίνει στο πλέγμα διακινδυνεύοντας, ακόμα και η άυλη ουσιαστικά κοπέλα που θα μπορούσε να είναι κάτι σαν Άγιο Πνεύμα; Και οι στάσεις που παίρνουν οι ήρωες, και τα "προγράμματα" που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη χρηστών ή στην ύπαρξη δημιουργού μέχρι που τον αντικρύζουν με τα ίδια τους τα (ψηφιακά) μάτια... και άλλα που πιθανόν δεν πρόσεξα και μπορεί να προσέξετε εσείς. Γενικά όλο αυτό το παιχνίδι ήταν κάπως άνευ λόγου, ενώ διάφορα ενδιαφέροντα σημεία και παρατηρήσεις πέρναγαν κάπως στο ντούκου. Σα να χρειαζόμουν περισσότερη ανάπτυξη, περισσότερο focus σε ορισμένες πτυχές της ιστορίας.
Τέλος πάντων, αν ψάχνετε για ταινίες που το 90% της αξίας τους είναι τα εφφέ, πετύχατε διάνα. Και, τέλος πάντων και πάλι, το είπα από την αρχή: Αν ξεχάσεις τα σεναριακά κλισέ, που βεβαίως έχουν "μεταλλαχτεί ψηφιακά" (όπως γράφει και το Αθηνόραμα), δεν περνάς καθόλου άσχημα. Φτάνει να ξέρεις τι πήγες να δεις.