ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ

Με το "Ταξίδι στη Μυτιλήνη" (2010) ο Λάκης Παπαστάθης κάνει την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του και την πιο νοσταλγική. Νομίζω ότι η λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει απόλυτα το φιλμ είναι ακριβώς η λέξη "νοσταλγία".
Μεγάλος πια, ο Κώστας επιστρέφει από το Παρίσι όπου ζει μετά από 20 χρόνια στην πατρίδα του, τη Μυτιλήνη, από την οποία έχει απόλυτα αποκοπεί εξ αιτίας μιας τραυματικής παιδικής ηλικίας - τραυματικής από μια ηλικία και πέρα, για να είμαστε ακριβείς. Πλήθος από σκηνές και πρόσωπα της παιδικής του ηλικίας, άλλα νεκρά κι άλλα σε βαθιά γεράματα πλέον, ξαναζωντανεύουν στη μνήμη του. Σιγά - σιγά η ανθρώπινη ζεστασιά, που φαίνεται να έχει χαθεί, επανέρχεται. Σαν σύμβολο της απώλειάς της χρησιμοποιείται η προσέγγιση των ανθρώπων μόνο μέσα από μια κάμερα, ενώ είναι δηλωμένος ο φόβος της ανθρώπινης επαφής από τον ήρωα.
Ο Παπαστάθης κάνει μια πολύ συγκινητική ταινία που μιλά για τη μνήμη και το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί όντως να κυλήσουν δάκρυα από τα μάτια των θεατών. Το πρόβλημα είναι ότι, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, πέφτει στην παγίδα του overdose, τόσο όσον αφορά τη συγκίνηση όσο και τη νοσταλγία. Είναι σα να προσπαθεί να σε συγκινήσει ντε και καλά, πάσει θυσία. Όλη αυτή η χρήση των γερασμένων πια προσώπων της παιδικής ηλικίας του ήρωα, καθώς και η κατάχρηση του θλιβερού φαινομένου της γεροντικής άνοιας (διάβολε, δεν ξεμωραίνονται πια όλοι οι γέροι), αλλά και τα τόσα τραυματικά γεγονότα που συνέβησαν στους γονείς του ήρωα, νομίζω ότι είναι κάπως υπερβολικά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία είναι κακή. Όπως είπα και στην αρχή περιέχει πολλές δυνατές στιγμές - και, να το ξαναπώ, γνήσια συγκινητικές. Είναι σίγουρο ότι θα αγγίξει πολλούς. Οι καλύτερες στιγμές της βρίσκονται, νομίζω, όταν βρισκόμαστε στο παρελθόν, στα παιδικά χρόνια του ήρωα (που κινηματογραφούνται έγχρωμα, ενώ η σύγχρονη εποχή ασπρόμαυρη). Κυρίως στο δεύτερο μισό, όταν το φιλμ παίρνει στις πλάτες του ο εξαίρετος και πειστικότατος Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, τα πράγματα βελτιώνονται πολύ και δημιουργούνται γνήσια δραματικές σκηνές.
Πάνω απ' όλα όμως η ταινία είναι ένας ύμνος στο παρελθόν του ίδιου του νησιού. Ο Παπαστάθης δείχνει να αγαπά πραγματικά τον τόπο αυτό και να κάνει μια ελεγεία γι' αυτόν ακριβώς. Και κάτι ακόμα, που βέβαια αφορά μάλλον λίγους, τους μυτιληνιούς για τη ακρίβεια. Εκτός από αγάπη, ο σκηνοθέτης φανερώνει και βαθύτατη γνώση για τον τόπο. Όλα τα ονόματα που αναφέρονται, χωριών, τοπωνυμίων, ανθρώπων, μαγαζιών, όλα, είναι πέρα για πέρα υπαρκτά (τα περισσότερα βέβαια δεν υπάρχουν πια σήμερα). Το λέω γιατί τυχαίνει να γνωρίζω καλά το νησί και η πιστή εικόνα του στο φιλμ πραγματικά με εντυπωσίασε. Όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί, που είναι πολύ πειστικοί ακόμα και όταν χρησιμοποιούν την πολύ ιδιαίτερη ντοπιολαλιά.
Μάλλον θετικά σχόλια λοιπόν συνολικά. Αν δεν υπήρχε μόνο όλο αυτό το overdose που ανέφερα... Παρ΄όλα αυτά, αν το δείτε, αφείστε ελεύθερα τον εαυτό σας να συγκινηθεί. Συχνά αυτό κάνει καλό.