ΚΑΥΤΗ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ

Η "Καυτή Σάρκα" (Carne trémula, 1997) σημαδεύει την αρχή της ωριμότητας του Pedro Almodovar. Μέχρι τότε ο φοβερός ισπανός ήταν ο βασιλιάς του κιτς, ενώ α σενάριά του ήταν τόσο παλαβά και πολύπλοκα, ο χαβαλές τόσο έκδηλος, που δύσκολα έπαιρνες στα σοβαρά τις ιστορίες του. Από εδώ και πέρα (ίσως και από το προηγούμενο "Μυστικό της Λουλούδι") τα πράγματα σοβαρεύουν και ο Πέδρο στρέφεται στο μελόδραμα. Κι είναι καλό αυτό; θα μου πείτε. Χμμμ... Προσωπικά είμαι φαν και της παλιότερης, της "χαβαλετζίδικης" περιόδου του. Όλα τα τελευταία φιλμ του όμως είναι... πώς να το πω... πιο συμπαγείς ταινίες, πιο σφιχτές και δομημένες, "πιο ταινίες" τελικά. Στην "Καυτή Σάρκα" λοιπόν... και τι δεν γίνεται. Μπάτσος μένει ανάπηρος εκτελώντας το καθήκον, πλην όμως ερωτεύεται και παντρεύεται τη γυναίκα που προσπαθούσε να σώσει όταν τραυματίστηκε, κάποιος άλλος, ερωτευμένος κι αυτός με την περί ης ο λόγος γυναίκας καταλήγει άδικα στη φυλακή, όταν βγαίνει τα φτιαχνει με τη γυναίκα άλλου μπάτσου κλπ. κλπ. Χαμός.
Μέσα σ' όλα αυτά κυρίαρχο ρόλο παίζει το ερωτικό πάθος, που είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής της ταινίας, τόσο με τη μορφή του απόλυτου, αιώνιου έρωτα όσο και με αυτή του άμεσου, καυτού σεξουαλικού πόθου. Φυσικά τα συναισθήματα - όπως πάντα στον Αλμοδοβάρ - είναι πλούσια, τα πάθη στο κόκκινο, οι άνθρωποι είναι έρμαια και των δύο. Η ταινία διατρέχεται από μία διαρκή απειλή, καθώς ο νεαρός ήρωας (ο αποφυλακισμένος) κινείται συνεχώς σε τεντωμένο σκοινί, χώνεται - συνήθως άθελά του - στις ζωές των άλλων και νοιώθεις ότι οι πάντες του την έχουν στημένη κι ότι όλο αυτό κάποια στιγμή κάπου θα ξεσπάσει. Από την άλλη οι συμπτώσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στο σφιχτό σενάριο. Αυτό κανονικά είναι στοιχείο που δεν μου αρέσει, αλλά στον Αλμοδοβάρ ειδικά το συγχωρώ, καθώς είναι αναπόσπαστο μέρος του οικοδομήματος που στήνει. Ίσως μάλιστα με τον τρόπο αυτόν να κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι στον θεατή, να του υπενθυμίζει ότι παρά τις δακρύβρεκτες, πλήρεις παθών ιστορίες του, κατά βάθος δεν παύει να το διασκεδάζει, όπως τότε που έκανε πιο καθαρές κωμωδίες. Γιατί κι εδώ ακόμα, στο απώγειο των παθών, ένα ύπουλο χιούμορ ελλοχεύει: Στην πρώτη σκηνή με τη γέννα στο νυχτερινό λεωφορείο, στην όλη υπερβολή των όσων συμβαίνουν, στις συμπτώσεις που λέγαμε...
Επίσης εδώ είναι η πρώτη φορά (απ' όσο θυμάμαι τουλάχιστον) που ο Αλμοδοβάρ κάνει μια ξεκάθαρη πολιτική αναφορά στη δικτατορία του Φράνκο και στον τρόμο που έσπειρε στη χώρα. Ο ήρωας γεννιέται τη νύχτα που ο δικτάτορας παίρνει κάποια βάρβαρα μέτρα, ενώ το φιλμ καταλήγει με τη φράση "τώρα πια η Ισπανία φοβάται πολύ λιγότερο" ή κάπως έτσι.
Αν είστε φίλοι του δαιμόνιου ισπανού μη χάσετε την "Καυτή Σάρκα". Αν δεν είστε πάλι, ίσως γίνετε βλέποντας αυτό το χορταστικό και συγχρόνως παιχνιδιάρικο μελό.