ΠΑΛΙ "ΕΚΑΤΣΕ" ΣΤΟΝ WOODY ALLEN

Το έχω ξαναπεί πολλάκις: Ναι, ο Woody Allen επαναλαμβάνει τον εαυτό του σε δεκάδες παραλλαγές, είναι όμως τόσο απολαυστικές αυτές οι παραλλαγές που εγώ δηλώνω απόλυτος φαν. Με γύρω στις 45 ταινίες στο ενεργητικό του, μας δίνει εν έτει 2009 το "Κι αν σου κάτσει;" (Whatever Works), που είναι ξεκαρδιστικό, ανατρεπτικό και δεν με έκανε να βαρεθώ ούτε στιγμή.
Ο Άλλεν παίζει εδώ με ένα ακόμα alter ego του, που αυτή τη φορά ερμηνεύει ο άγνωστός μου Λάρι Ντέιβιντ και που φυσικά είναι στριφνός, νευρωτικός, διανοούμενος, έξυπνος, με κρίσεις πανικού... ο τυπικός νεοϋορκέζος διανοούμενος δηλαδή, τον οποίο τόσες φορές έχει σατιρίσει ο σκηνοθέτης. Μόνο που εδώ ο ήρωάς του υπερβαίνει εαυτόν: Είναι πέρα για πέρα σαρκαστικός και καυστικός κυριολεκτικά με ό,τι βλέπει γύρω του και, σε τελική ανάλυση και για να το πω πιο απλά, είναι απόλυτα μισάνθρωπος. Δεν πιστεύει πουθενά και σε τίποτα (εκτός ίσως από την διαχρονική ανθρώπινη βλακεία) και έχει μια κακή κουβέντα (πανέξυπνη συνήθως) για οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Ποια είναι η φιλοσοφία του τελικά; Όλα στη ζωή είναι τυχαία, οπότε... ό,τι κάτσει. Το στόρι, αρχικά τουλάχιστον, θυμίζει τον μύθο του Πυγμαλίωνα, σύντομα όμως φεύγει απ' αυτό το μοτίβο, το οποίο στην αρχή νόμιζα ότι θα είναι κυρίαρχο. Προλαβαίνει όμως να μας δώσει μερικές ξεκαρδιστικές ατάκες, που βασίζονται στην κάθε άλλο παρά πλήρη αφομοίωση της φιλοσοφίας του ηλικιωμένου ήρωα από την πιτσιρίκα, όχι ιδιαίτερα έξυπνη γυναίκα του.
Η ταινία είναι γεμάτη από ξεκαρδιστικές ατάκες επί παντός επιστητού. Ακόμα και να μην αρέσει σε κάποιον, νομίζω ότι μ' αυτές τουλάχιστον θα διασκεδάσει πολύ. Από την άλλη, τη βρήκα και ανατρεπτική, τουλάχιστον όσον αφορά τα ερωτικά θέματα. Αυτό το "ό,τι κάτσει" του τίτλου βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του σ' αυτά. Δεν υπάρχουν ταμπού, στεγανά, απαγορεύσεις. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις αυτό ακριβώς που σ' αρέσει. Μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Το καλύτερο βρίσκεται μόνο όπου εσύ νοιώθεις καλύτερα κι ας πιστεύουν ό,τι θέλουν οι γύρω σου. Γι΄ αυτό και από την οθόνη μας παρελαύνουν κάθε λογής μη συμβατικά ερωτικά σχήματα και όλοι αισθάνονται μια χαρά. Ταυτόχρονα ο Woody Allen κάνοντας πλάκα ακόμα και με το ίδιο το μέσο του κινηματογράφου, βάζει τον μισάνθρωπο ήρωά του να απευθύνεται μερικές φορές στο κοινό, σε μας δηλαδή, λέγοντας διάφορα, ακόμα και για την ίδια την ταινία, ενώ οι άλλοι γύρω του αναρωτιούνται σε ποιον μιλάει.
Όπως καταλάβατε το διασκέδασα πολύ. Και για μια ακόμα φορά θαύμασα αυτόν τον άνθρωπο που στα 74 του μοιάζει να παραμένει ανεξάντλητος.