Η ΕΡΗΜΙΚΗ "ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΥ"

Δύο πληρωμένοι δολοφόνοι, όχι ιδιαίτερα συμπαθείς προσωπικότητες, στέλνονται σε έναν έρημικό τόπο στα βουνά, μόνιμα καλυμένο από πυκνό χιόνι και κυριολεκτικά στο μέσο του πουθενά, για να αναλάβουν μια αδιευκρίνιστη αποστολή. Ολομόναχοι σε ένα πελώριο, επιβλητικό σπίτι που κατοικείται μόνο από τη γυναίκα του, αθέατου προς το παρόν, αφεντικού, προσπαθούν αρχικά να σκοτώσουν όπως μπορούν την ώρα τους, ώσπου τα πράγματα παίρνουν απρόβλεπτη τροπή και οι καταστάσεις γίνονται όλο και πιο ανεξέλεγκτες.
Πρόκειται για το γερμανικό φιλμ "Snowman's Land" (2010) του Tomasz Thomson. Που ξεκινά σαν ένα είδος σύγχρονου νουάρ και στο δρόμο αλλάζει για να γίνει κάτι απροσδιόριστο ή, αν προτιμάτε, μια ταινία χαρακτήρων (ο μουντρούχαλος, εντελώς "ουδέτερος", λιγομίλητος βασικός ήρωας είναι όντως ενδιαφέρων). Από το οποίο φιλμ μάλιστα δεν λείπει και αρκετή δόση χιούμορ. Γενικά, ενώ είχε το ενδιαφέρον του, από κάποια στιγμή και μετά νομίζω ότι το έχασε και με έκανε μάλλον να πλήξω. Αρχικά νόμιζα ότι έφταιγε η πολύ μεγάλη διάρκεια, ότι χρειαζόταν λίγο συμμάζεμα και σφίξιμο. Μετά διαπίστωσα ότι διαρκούσε μόνο 95', έναν απόλυτα νορμάλ χρόνο, και έτσι πείστηκα ότι αλλού βρισκόταν το πρόβλημα, αφού και τα 95 αυτά λεπτά μου φάνηκαν πολλά. Γενικά η τροπή που παίρνουν τα πράγματα στην ταινία θα μπορούσε να δώσει κάτι πολύ πιο ζωντανό και νευρώδες, φοβάμαι όμως ότι ο Thomson έχασε την ευκαιρία, αφού ούτε και το υποβόσκων χιούμορ ήταν κάτι φοβερό.
Νομίζω ότι στην ταινία δέσποζε το υποβλητικό, κατάλευκο τοπίο και το αχανές, μισοεγκαταλειμένο κτίριο στο μέσον της ερημιάς. Το σκηνικό είναι τέτοιο, που κάλλιστα θα μπορούσε να υποστηρίξει ένα φιλμ τρόμου. Προφανώς όμως δεν ήταν αυτές οι προθέσεις του σκηνοθέτη. Κρίμα για μια ανεκμετάλλευτη ευκαιρία. Το όλο κλίμα, τόσο όσον αφορά στο τοπίο όσο και στην αρχική ιδέα, είναι τέτοιο, που θα μπορούσε να μας δώσουν κάτι πολύ καλύτερο.