Η ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΕΞΩ, Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕΣΑ

Τελικά φαίνεται ότι το στιλ του Michael Winterbottom είναι η παντελής έλλειψη στιλ. Δεν εννοώ την έλλειψη αισθητικής στις ταινίες του, κάθε άλλο. Εννοώ ότι κάθε φορά κάνει απόλυτα διαφορετικές ταινίες σαν είδος, σαν στιλ, σαν θέμα. Έτσι γίνεται αναμφισβήτητα ένας από τους πιο απρόβλεπτους σκηνοθέτες του καιρού μας.
Το "The Killer Inside Me" του 2010 είναι ένα βίαιο θρίλερ με ήρωα έναν σίριαλ κίλερ με απόλυτα ήρεμο, καθησυχαστικό παρουσιαστικό. Τοποθετημένο σε μια μικρή πόλη της Αμερικής της δεκαετίας του 50 (όπως και το ομώνυμο βιβλίο στο οποίο βασίστηκε), δημιουργεί μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στο ήσυχο, γλυκό, νοσταλγικό, φωτισμένο με χρυσά χρώματα περιβάλλον και την εφιαλτική βία του δολοφόνου. Υπάρχουν όντως δύο σκηνές φόνων που είναι αληθινά δυσβάσταχτες. Κι εδώ βρίσκονται και οι πιθανές αντιρρήσεις: Γιατί πρέπει (σε μια μη σπλάτερ ταινία εννοείται) να δείχνεται τόσο ωμή βία; Εκτός αν μ' αυτόν τον ακραίο τρόπο ο Winterbottom προσπαθεί να τονίσει τη φρίκη που κρύβεται κάτω από τη γλυκύτατη, ηλιόλουστη ατμόσφαιρα της σχεδόν ονειρικής μικρής πόλης. Για τα "άπλυτα" που κρύβονται βεβαίως μας κάνει και άλλες νύξεις, όταν δίνει στοιχεία για το ποιόν του ζάπλουτου αφεντικού ουσιαστικά της πόλης, για το βρώμικο πόλεμό του με τα εργατικά συνδικάτα κλπ. Γενικά έχω την αίσθηση ότι το γενικό μοτίβο είναι ότι "κάτω από την καθησυχαστική επιφάνεια κρύβονται τέρατα".
Η ταινία επικεντρώνεται στην προσωπικότητα του δολοφόνου (που ξέρουμε από την αρχή ποιος είναι) και στα απαραίτητα παιδικά του τραύματα. Έχω την αίσθηση ότι κάποια απ' αυτά τα στοιχεία είναι μάλλον απλοϊκά. Εύκολη ψυχανάλυση. Επίσης οι τελικές σκηνές μου φάνηκαν κάπως τραβηγμένες.
Γενικά το είδα με ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε. Ο Κέισι Άφλεκ πάντως είναι εξαιρετικός στον κεντρικό ρόλο.