ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ

Εκείνος είναι ένας τελειωμένος αλκοολικός, στα πρόθυρα σχεδόν του θανάτου. Εκείνη μια πόρνη. Συναντιούνται στο Λας Βέγκας, την απόλυτη πόλη της ακολασίας, όπου ο πρώτος έχει πάει για "να πεθάνει από το ποτό", απολυμένος από τη δουλειά του και δίχως πια κανένα ταλέντο εξ αιτίας φυσικά του αλκοόλ, και ένας δυνατός, παράξενος έρωτας ξεκινά ανάμεσα σε δυο πλάσματα του περιθωρίου.
Το "Αφήνοντας το Λας Βέγκας" του ενδιαφέροντα Mike Figgis, που γυρίστηκε το 1995, είναι κατά τη γνώμη μου μια από τις πιο "βουτηγμένες στο αλκοόλ" ταινίες που έγιναν ποτέ. Σπάνια έχει δειχτεί τόσο η διαλυμένη ζωή ενός αλκοολικού στο τελευταίο στάδιο. Ταυτόχρονα όμως - κι αυτό είναι το παράξενο - είναι και μια γλυκειά και, με κάποιον παράδοξο τρόπο, αισιόδοξη ταινία. Με την έννοια ότι ο πέρα για πέρα κατεστραμένος αυτός άνθρωπος βρίσκει, έστω και στο τέλος, τον "φύλακα άγγελό" του, την αδελφή ψυχή αν θέλετε, και ζει έναν τελευταίο, ανέλπιστο έρωτα. Στην έννοια του άγγελου μάλιστα επιμένει το φιλμ, καθώς η ηρωίδα, όπως είπαμε, παίζει αυτόν ακριβώς το ρόλο. Έτσι άλλωστε την αποκαλεί ο πρωταγωνιστής. Ο Φίγγις, πολύ πέρα από καταγγελίες και διδακτισμούς, αγαπά και νοιάζεται για τους περιθωριακούς ήρωές του, τους δέχεται όπως είναι, όπως ακριβώς κάνει και η Σέρα, που δέχεται άνευ όρων τον ετοιμοθάνατο και καθόλου εύκολο Μπεν.
Η ταινία, παρά το κάθε άλλο παρά ευχάριστο θέμα της, αποπνέει τρυφερότητα, ζεστασιά και ανθρωπιά, ενώ συγχρόνως είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, πράγμα που, εκτός των άλλων, οφείλεται και στη μουσική που έχει γράψει ο ίδιος ο Φίγγις, ενώ η επιλογή των τραγουδιών γίνεται από παλιά αμερικάνικα στάνταρς. Οι δύο ήρωες, ο Νίκολας Κέτζ και η Ελίζαμπεθ Σου, είναι αμφότεροι καταπληκτικοί (από τις καλύτερες δουλειές του μάλλον παρακμασμένου σήμερα Κέιτζ). Γενικά πρόκειται για ένα φιλμ που αγαπώ ιδιαίτερα και που θεωρώ από τα καλύτερα τού όχι και τόσο γνωστού αυτού δημιουργού.