ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ "ΟΝΤΙΝ"

Ο Neil Jordan επιστρέφει. Αυτή τη φορά με ένα γλυκό "παραμύθι" (αν δείτε το φιλμ θα καταλάβετε γιατί τα εισαγωγικά), την "Ondine" του 2009. Είναι αλήθεια ότι είχε κάμποσο καιρό να κάνει καλή ταινία, οπότε ακόμα και κάτι που βρήκα συμπαθητικό - κυριολεκτικά, δεν εννοώ κατ' ευφημισμό κακό - να είναι ευπρόσδεκτο.
Η επιστροφή λοιπόν δεν είναι μόνο στις ενδιαφέρουσες ταινίες, αλλά και στην πατρίδα του, την Ιρλανδία, όπου έχει κάνει μερικά από τα καλύτερα φιλμ του. Η "Οντίν", που ξεκινά με έναν πρώην αλκοολικό, χωρισμένο ψαρά να πιάνει στα δίχτυα του μια όμορφη κοπέλα, παίζει έξυπνα με το φανταστικό και μεταφυσικό στοιχείο, ενώ το περιβάλλον και οι χαρακτήρες είναι απόλυτα ρεαλιστικοί, όπως ρεαλιστική είναι και η πανέμορφη ιρλανδέζικη παραθαλάσσια πόλη και τα όσα καθημερινά - εκτός της μυστηριώδους κοπέλας - συμβαίνουν στους ήρωες. Βρήκα το πάντρεμα αυτό ρεαλισμού και φαντασίας (των κέλτικων μύθων συγκεκριμένα για όντα της θάλασσας, η οποία αποτελεί και το κυρίαρχο στοιχείο της ταινίας) πετυχημένο, αν και στο τέλος η προσγείωση είναι κάπως απότομη. Επί πλέον, ο σκηνοθέτης βρίσκει την ευκαιρία να κάνει και κάποιο σχόλιο για τη σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα της Ευρώπης σε μια εποχή πολλαπλής κρίσης. Στα μείον κατά τη γνώμη μου τα κάποια κλισέ - κυρίως και πάλι προς το τέλος - που ίσως είναι παραχωρήσεις του δημιουργού στην εμπορικότητα. Στα συν η όμορφη, μουντή φωτογραφία και τα τραγούδια των Sigur Ros που δημιουργούν σε ορισμένα σημεία μια "στοιχειωμένη" ατμόσφαιρα.
Γενικά, δίχως να το θεωρώ αριστούργημα, το φιλμ μου άφησε μια γλυκειά γεύση και σίγουρα δεν με χάλασε. Και, όπως έγραψα στην αρχή, το θεωρώ ένα καλό ξεκίνημα για την επιστροφή του Jordan σε πράγματα που τόσο αγαπήσαμε παλιότερα.