ΦΡΟΣΤ (TV) - ΝΙΞΟΝ (ΠΟΛΙΤΙΚΗ) ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ ΕΝΑ

Είναι από τα περίεργα του κινηματογράφου: Πώς ένας χλιαρός (συχνά νερόβραστος) σκηνοθέτης όπως ο Ron Howard, υπεύθυνος για μερικά μπλοκμπάστερ απ' αυτά για τα οποία έχει επινοηθεί ο όρος "αμερικανιά", κάνει ξαφνικά μια τόσο ενδιαφέρουσα ταινία. Γιατί το Frost / Nixon (2008) δεν με άφησε κυριολεκτικά να πάρω ανάσα, κι ας είναι σχετικά στατικό (προέρχεται από θεατρικό έργο), κι ας ασχολείται με μια αληθινή πολιτική ιστορία (θέματα που συνήθως, ως πρώτη, ενστικτώδης αντίδραση τέλος πάντων, τα βαριέμαι).
Το 1977 ο πρώην πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, που το 1973 διώχτηκε κακήν κακώς από το Λευκό Οίκο εξ αιτίας του σκανδάλου Γουότεργκέιτ, σπάει για πρώτη φορά τη σιωπή του παραχωρώντας μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στον Ντέιβιντ Φροστ. Εδώ αρχίζουν οι ιδιαιτερότητες: 1. Η συνέντευξη δεν θα ήταν μια απλή κουβέντα. Είχε απ' την αρχή κανονιστεί να είναι ουσιαστικά ένα είδος μονομαχίας: Ή ο Φροστ θα συντρίψει τον Νίξον και θα τον εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη ή ο Νίξον θα κερδίσει τις εντυπώσεις, θα γίνει και πάλι συμπαθής στα μάτια του λαού και ο Φροστ δεν θα ξαναδεί εκπομπή ούτε ζωγραφιστή. 2. Ο Φροστ δεν ήταν ο χάι δημοσιογράφος με κύρος και πολιτική εμπειρία. Ήταν ένας πετυχημένος παρουσιαστής τοκ σόου, κάτι σαν Αρναούτογλου της εποχής. Γιατί δέχτηκε ο Νίξον να μιλήσει σ' αυτόν; Μα γιατί πληρώθηκε με 600.οοο δολάρια (ο Φροστ, που είχε καταχρεωθεί για να τα βρει, θα πούλαγε τη συνέντευξη στα κανάλια για πολύ περισσότερα). Στο νου μας έρχεται αβίαστα το συγκλονιστικό και πολύ πριν την εποχή του "Τζακ Μπάρον" του Νόρμαν Σπίνραντ. Μόνο που εδώ έχουμε αληθινά γεγονότα. Αποτέλεσμα; Μέχρι σήμερα θεωρείται μια από τις σημαντικότερες τηλεοπτικές εκπομπές όλων των εποχών, ενώ ο Νίξον είναι, μαζί με τον προσφάτως ξεκουμπισθέντα Μπους, οι δύο πιο μισητοί πρόεδροι της Αμερικής από τους ίδιους τους αμερικάνους.
Έτσι η όλη ταινία δομείται σαν μονομαχία, και μάλιστα με γύρους (αφού συνολικά συμφωνήθηκαν 4 δίωρες συνεντεύξεις), διαθέτει εξαιρετικό σασπένς και με κράτησε καθηλωμένο.
Αυτά που "διαβάζουμε" στο φιλμ είναι πολλά και ποικίλα: Για μια ακόμα φορά η βρωμιά της πολιτικής, η αναλγησία και τα ξεπουλήματα. Σημαντικότερο όμως, νομίζω, είναι η διερεύνηση της τεράστιας δύναμης της TV και των μίντια γενικότερα. Η εικόνα, που "ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις" κατά το γνωστό ρητό, μπορεί να πετύχει όσα δεν πέτυχε η δικαιοσύνη, που τα έκανε πλακάκια και δεν καταδίκασε ποτέ τον διεφθαρμένο πρόεδρο (του απονεμήθηκε χάρη από τον επόμενο). Από την άλλη έρχεται ο εύλογος προβληματισμός γι' αυτή τη ανεξέλεγκτη δύναμη, και μάλιστα στα χέρια ουσιαστικά γελοίων τύπων όπως ο Φροστ. Η δύναμη αυτή μπορεί να τινάξει στον αέρα καριέρες, εκεί όπου οι αρτηριοσκληρωτικοί και συχνά διεφθαρμένοι θεσμοί απέτυχαν να το κάνουν. Και καλά στην περίπτωση που εξετάζουμε, όπου βέβαια πολύ καλά έκανε. Δεν θα στενοχωρηθούμε για τον Νίξον (ο οποίος, σημειωτέον, στην ταινία δείχνει και το καθημερινό, ανθρώπινο πρόσωπό του). Φανταστείτε όμως στη θέση του να βρίσκεται κάποιος άλλος, πολύ λιγότερο ένοχος; Τα σύγχρονα παραδείγματα είναι πολλά.
Ταινία πολλαπλών προβληματισμών λοιπόν, που, επαναλαμβάνω, δεν κουράζει καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Λέτε ο Howard να μετάνοιωσε ξαφνικά για τον πρότερο βίο του;